Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Να γνωρίζεις.


Γνωρίζεις τα ταξίδια, γνωρίζεις ανθρώπους στο αεροπλάνο και μιλάτε για συμπτώσεις. Τεράστιες συμπτώσεις που καταλήγουν στο κλισέ, τι μικρός που είναι ο κόσμος.
Είσαι ανοιχτός με τους άλλους. Χαμογελάς με ανυπομονησία, ανυπομονείς για το επόμενο χαμόγελο.
Πας σε πάρτι και διασκεδάζεις. Μαθαίνεις να φτιάχνεις κάτι και είναι νόστιμο, το φτιάχνεις για όλους. Το φαγητό πάντα θα μας κρατάει όλους κοντά.
Κοιτάζεις γύρω σου και επεξεργάζεσαι τις εικόνες, σαν πιξελιασμένο τετραγωνάκι, να μην παίρνει άλλο ζουμ. Εστιάζεις στα πρόσωπα, στις εκφράσεις τους. Στο
ξύλινο τρενάκι πάνω στο πιάνο και στον ηλεκτρικό που φαίνεται από το παράθυρο.

Χαμογελάς πάλι.
Εκφράζεσαι με καθαρές λέξεις, που έχουν ενδιαφέρον και ο άλλος θα τεντώσει τα αυτιά του, θα σχολιάσει, θα προσθέσει, θα συμφωνήσει, θα αντιδράσει. Πόσο ενδιαφέρον! Κάνεις πηγαδάκι. Χαζοκουβεντιάζεις.

Η ώρα περνάει και σ’ αρέσει τόσο. Κι άλλο κρασάκι. Να’ μαστε καλά.

Εκτιμάς τη γουλιά και νιώθεις ευγνωμοσύνη.
Είσαι αληθινός και γνωρίζεις.


Being pure. Enjoying the pure.

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

A lovely wasted hour

Μια αγελάδα φοράει ένα μαύρο κιμονό και διαλογίζεται. Ήρθε από μια σοφίτα των Βρυξελών, τόσο μικρή, που όταν φιλοξένησε έξι περίεργους τύπους γράφτηκε στο βιβλίο Guinness. Στο λευκό καθρεφτάκι αντανακλά το είδωλο μιας ολλανδέζας με ξανθές κοτσίδες που γελάει. Στο κουτί της κρύβει καραμέλες. Ασπρόμαυρες φωτογραφίες από την εποχή της Ισπανίας που επιτέλους τυπώθηκαν. Αυτή η ψηφιακή παράνοια μας στερεί την αφή. Το πορτοφόλι μου υπέρβαρο και ηδονικά ενδιαφέρον. Πέντε ευρώ και 25 αναμνήσεις. Θεσσαλονίκη και αποκόμματα Aegean, ληγμένο πάσο και κάρτες DVDΑδικων μιας πόλης στην οποία δεν ζω. Παλιά φωτογραφία και ένα κέρμα από την Αμερική. Μια μικρή κόκκινη καρδιά, από το σούσουρο των αγγέλων, κοιτά να επανορθώσει για την αναποδιά που μου έφερε η ασημί ξαδέλφη της που κουδούνιζε. «Για να καλείς τον έρωτα», μου είχε πει η Δημητρα, αλλά ο έρωτας όταν την άκουγε να κουδουνίζει το έβαζε στα πόδια. Προτιμώ την άηχη κόκκινη. Η ντοματόσουπα ούτε που είχε ποτέ φανταστεί ότι θα γινόταν τόσο famous. Τώρα την χρησιμοποιώ σαν πορτοφόλι. Έχει φερμουάρ, μυρίζει δέρμα και φωνάζει Andy Warhol. Χρωματιστά κουμπιά καβάτζες και παραμάνες από ταμπελάκια ρούχων. Λατρεύω το χειμερινό ντύσιμο και χουχούλιασμα. Μια φιγούρα χωρίς κεφάλι απλώνει τα χέρια και κρατά υπομονετικά τέσσερα βραχιόλια. Τα τρία είναι δώρα καλόγουστων φίλων. Ένα κραγιόν υπόσχεται κόκκινα φιλιά. Ένα φλασάκι τόσο δα χωράει πολλές ταινίες, πολλά τραγούδια, περισσότερες φωτογραφίες από ανθρωπάκια πιξελάκια. Τα notebooks γεμίζουν με οτιδήποτε μπορεί να φέρει έμπνευση. Γεμίζουν επίσης με παλιές στιγμές ατέλειωτης ευχαρίστησης, με μέλλοντες και υπενθυμίσεις. Το ζεβρέ στυλό έκλεισε τα έξι. Ή τα εφτά; Ήρθε για γούρι στις πανελλήνιες. Έκτοτε, έμαθε όλα τα μυστικά και δεν τα πρόδωσε ποτέ. Τα CD φωνάζουν Burn Us και το photoshopαρισμένο Ποσείδι με τις πιο τρελές ηλιοκαμένες μορφές καλοκαιριάζει το ακατάστατο αλλά κατά τ’ άλλα ζωντανό γραφείο μου…

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009

Sweet Wednesday

Περίμενα την προηγούμενη Τετάρτη όπως τα παιδάκια περιμένουν την Πρωτοχρονιά, δεν κοιμήθηκα το προηγούμενο βράδυ.
Περίμενα την προηγούμενη Τετάρτη εδώ και ένα μήνα, να έρθει η Τετάρτη και να μην περάσει γρήγορα. Αλλά αργά, να κυλήσει πολύ αργά, όπως ένα παχύρευστο γυαλιστερό γλάσο σοκολάτας gianduja πάνω σε μια τούρτα σοκολάτας γάλακτος με βάση μπισκότο φουντουκιού.
Κι έτσι ήρθε. Και κύλησε έτσι. Είχα πολύ καιρό να προσδοκήσω κάτι και να πάει τόσο καλά, να ξεπεράσει και τις προσδοκίες μου, να μου δώσει και χαρά περίσσια, να την πάρω μαζί μου στο σπίτι, μέσα σε ένα χάρτινο κουτί. Όχι μια χαρά, αλλά τέσσερις χαρές μαζί.
Δεν ξέρω ποιος θα με νιώσει, ποιος είναι αυτός που χαίρεται να βλέπει υλικά έτοιμα να θέλουν να γίνουν βρώση, να βλέπει αφράτα ασπράδια να θέλουν να γίνουν μαρέγκα και καρπούς  να περιμένουν να καραμελωθούν σε μαύρες γυαλιστερές επιφάνειες. Δεν ξέρω ποιος είναι αυτός που μπορεί να νιώσει τη ζεστασιά μέσα σε μια υπερεξοπλισμένη, σχεδόν διαστημική κουζίνα, να νιώσει την ευθύνη της συνεργασίας και της ομαδικότητας με ανθρώπους που μόλις έχει συναντήσει, για πρώτη φορά. Να στολίσει με φύλο χρυσού την γνωριμία πάνω από ένα ποτήρι τριπλής μους σοκολάτας.
Δεν ξέρω πώς καμια φορά μπορείς να χαίρεσαι μετρώντας σταγόνες από μαστιχέλαιο ή γραμμάρια κατάλευκης άχνης ζάχαρης, και να νιώθεις ότι κυλιέσαι σε χιόνι.
Δεν ήξερα πώς μια Τετάρτη, μια άκυρη Τετάρτη μπορούσε να γίνει η Πρωτοχρονιά μου μέσα στον Οκτώβρη.
Παρακολούθησα μάθημα "γλυκειάς αλχημείας" και δεν θέλω να αφήσω καμιά άλλη τετάρτη να περάσει χωρίς να αγκαλιάσω τη γλύκα.
"Τη χαρά που παίρνω όταν σ'αγκαλιάζω, δεν την αλλάζω"..

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009

Μια θετική σκέψη τον Οκτώβριο

(Μουσικούλα πριν διαβάσεις?)

Προς τον χειμώνα ολοταχώς. Ο καιρός εδώ στο νότο δεν το δείχνει ακόμα, αφού το πατουσάκι δεν λέμε να το βάλουμε σε κλειστό παπούτσι, αλλά όλα τα άλλα χορεύουν σε ρυθμούς κατεργάρη που πήγε στον πάγκο του. Ο χορός μια δραστηριότητα ξεχασμένη στο ανοιχτά του καλοκαιριού και η μόνη εκδήλωσή της - στην καλύτερη - σε κάποιο track του e-radio ή του MySpace.
Σάκες, σχολικά, νέα ξεσηκώματα και επαγγελματικοί μέλλοντες – μπανάλ παρατηρήσεις- που ωστόσο, αρχίζουν και κλείνουν κύκλους ζωής. Παράλληλες πορείες που τις ενώνει η σιωπή. Η ζωή κυλά σαν ποταμάκι μικρό που ενώ δεν χωράει κακίες, θυμούς και εκκωφαντικές σιωπές, εμείς εκεί, να το γεμίζουμε με δαύτα μέχρι να ξεχειλίσει ρε παιδί μου. Και όταν ξεχειλίσει θα είμαστε παρόντες;
Νέος μήνας ξεκινά, άλλος με το i-pod να βαράει, άλλος να κορνάρει, άλλος να τρώει ζαχαρωτά, άλλος σινεμά, άλλος κακομουτσουνιά, άλλος να ταξιδεύει, άλλος να κάνει βόλτα κοντά στην θάλασσα, άλλος να πήζει στο γραφείο και άλλος στην βουή της πόλης.
Δεν σταματάμε να ονειρευόμαστε, αυτό μας κρατάει πιο ζωντανούς από τα ποστ-ιτ στο φέισμπουκ… Δεν σταματάμε να χαμογελάμε, αυτό μας δίνει δύναμη και αφορμές…
Και αφού οι μέρες γεμίζουν με προεκλογικά μαργαριψάρια, με βουλευτικές γλιτσοχαιρετούρες και άλλα πολλά απελπιστικά ίδια Παντελάκια μου, σκέφτομαι, έρμη πρώτη της ζωής μου ψήφο, πού θα σε δώσω με καρδιά μισή;
Όπως και να χει, διαβάζω την Ζωοπανήγυρη του Μπάκα στο SOUL. Πάντα πετυχημένη όμως; Συνειδητοποιώ ότι το l’officiel έχει πάντα ωραία και πολλά κείμενα και ότι το Wallpaper* καραμετράει αλλά εδώ στο Ελλάδα 10€ γαμώτηνμου…
Σκέφτομαι να διορθώσω τον εαυτό μου, να γίνω καλύτερη, αλλά αν ποτέ γινόμουν τέλεια θα ένιωθα μοναξιά. Ποιος θα ΄θελε σχέσεις με κάποιον που δεν έχει ατέλειες. Αυτό μόλις διάβασα στο ημερολόγιο με τις θετικές σκέψεις.
Άλλο ένα είναι αυτό: Δώστε στους άλλους το δικαίωμα να σφάλλουν. Θα το πάρουν έτσι κι αλλιώς. Χα, πλάκα δεν έχει;

Πέμπτη 13 Αυγούστου 2009

Καλοκαίρι Ζήτω εμείς!

Τρία πράγματα της ζωής εξυμνούσαν οι άγνωστοι φίλοι της συναυλίας: τα ελληνικά νησιά το καλοκαίρι, το σεξ και τις ψαροταβέρνες. Να είσαι καλοφαγάς δηλαδή…

Μύρισε σαν κλειστό για καιρό σπίτι η κόκκινη μαλέτα, λόγω καλοκαιρινής ζάλης και καψούρας με οτιδήποτε άλλο πέραν του υπολογιστή. Δηλώνουμε παρουσία διακριτικά.
Συνεχίζω λογοτεχνικά…

Φωτεινός ακόμα ο Αύγουστος με ένα φεγγάρι που αδειάζει, με έναν ουρανό που υπόσχεται στα αστέρια του να μας φέρνει πάντα κοντά και με μια πόλη ανανεωμένη και καλόχαρη να μας υπόσχεται έναν χειμώνα διαφορετικό από αυτόν που θέλουν τα κακώς κείμενα…

Θέλω να φωνάξω Ζήτω εμείς! Οι ψαροταβέρνες τραγούδησαν μαζί μας τα 1500 ελληνικά τραγούδια, οι ρακές έδωσαν την θέση τους στο κρασί και τούμπαλιν, η κιθάρα άλλαζε χέρια, η θάλασσα μας έδειξε τόπους παραδείσιους. Η φύση μας κάλεσε να την ζήσουμε χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και πολιτισμό, απλή, μπλε, πράσινη, καθάρεια. Εξερευνήσαμε το ναυάγιο, πλάσαμε ιστορίες για λάθη και αγάπες, κυνηγήσαμε το λαχανί θαλάσσιο στρώμα στον αέρα, ανεβήκαμε βουνά απόκρημνα -δοκιμασία για την ψυχή του ταξιδιώτη- μεθύσαμε με γέλια, ζεσταθήκαμε στην αγκαλιά του χωριού και των φασαριόζων ανθρώπων του, χορέψαμε χορούς ζωντανής παράδοσης ζερβά ζερβά με συνανθρώπους μας – μα τι οικείο συναίσθημα το πανηγύρι- ρουφήξαμε τον ήλιο και την αλμύρα, προσκυνήσαμε το Θεό της Ελλάδας, για τις εικόνες, την ομορφιά, η ομορφιά είμαστε εμείς, γι’ αυτό ζήτω εμείς! που μάθαμε να εκτιμάμε, που συνεχίζουμε να αγαπάμε μικρά και μεγάλα, που παραμένουμε ρομαντικοί, που πιστεύουμε στην φιλία, που θα μάθουμε κάποτε ποδήλατο στον Γιάννη κι ας έφτασε 23, που κάνουμε όνειρα και φασαρία, που σωπαίνουμε όταν δεν απαιτούνται λόγια και που συγχρονιζόμαστε στο ευτυχείς, λυπημένοι και πότες…



Καλό αντάμωμα φθινοπωράκι μου...


Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009

Fotographies aus Deutschland – Berlin!

Γρήγορο πέρασμα από την πρωτεύουσα της Γερμανίας, γρήγορα φωτογραφικά κλικ, γρήγορη ανάρτηση, γρήγορη καλησπέρα! :)



Η αλλαγή ήρθε το 1989 με την πτώση του τοίχους του Βερολίνου.


Ματιές στο παρελθόν



Μνημείο αντιπροσώπων του Reichstag (κοινοβουλευτικό κτήριο)


Παιδία σε ανοιξιάτικο φόντο


Χοτ-ντογκάκι ψήσε-επί-τόπου


Τηλεοπτικός πύργος των 365 μέτρων ύψους




Τυπάκος Βερολινέζος Dj




Στην πύλη του Βρανδεμβούργου




Σάββατο 6 Ιουνίου 2009

Μπλου, μπλου, μπουρμπουλήθρες!



Όλοι αυτοί με τις σημαίες πού πάνε;


Το ότι αποσυντονίζεται η πόλη, κλάιν, κάθε μέρα κομφούζιο είναι. Με κάτι πεζούς τρομαγμένα ποδαράκια που τρέχουν. Οι δε τουρίστες. Το τι θρασύτατα, εκνευριστικά κορναρίσματα ακούνε αν κάνουν κάποιο οδηγικό λάθος στους επ’ αόριστον under construction δρόμους… Αλλά αυτά τα τρομαγμένα ποδαράκια… Που όταν τους δώσεις προτεραιότητα είναι κάπως, έτσι, διστακτικά. Σου λέει, να περάσω, σοβαρά το κάνει; Περάστε καλέ. Είμαι η miss προτεραιότητα. Και παίρνω την ευθύνη όλη πάνω μου αν κορνάρει ο πισινός. Που θα κορνάρει. Σκατά (καλά ε, το word δεν αναγνωρίζει την λέξη σκατά, και την βγάζει λάθος) να φάει και να μάθει να περιμένει τέσσερα δευτερόλεπτα. Ναι κύριε, 4 + δύο ακόμα για τον στραβολαιμιασμένο οδηγό που με αγωνία προσπαθεί να βγάλει τα αμάξι του από το χιλιοπαρκαρισμένο στενό. Αφού θέλουμε να μας διευκολύνουν, γιατί να μην κάνουμε το ίδιο; Είναι πολύ ωραίο, αλήθεια σας λέω. Τι έλεγα;
Α ναι, κλειστοί οι δρόμοι. Μιλάει ο πρόεδρος του κόμματος. Πρόεδρε, άκουγα από μακριά τη φωνή σου, τη φωνή του λαού, που αγωνιζόταν από καρδιάς να ορθώσει ανάστημα. Και εγώ ακούγοντας αυτή τη βοή των κραυγών σου φαντάζομαι την αφεντιά σου σε μια μεγάλη γυάλα, να βυθίζεσαι με τους ομοίους σου και μπλου, μπλου μπουρμπουλήθρες τα λόγια σου, σκάνε στην επιφάνεια. Μπουρμπουλήθρες και στις σπασμωδικές κινήσεις των χεριών σου, μα πού πήγαν τα σεμινάρια σωστής στάσης σώματος και οι επικοινωνιακές χειρονομίες σου; Μπλου, μπλου , οι φωνές σου και αρπάζω την απόχη μου. Ψαρεύω σαν άρρωστα ψάρια τις λέξεις που φτάνουν τελικά καθαρά στα αυτιά μου, ω τι έκπληξη! «…που οι προηγούμενοιιι έπρεπε να είχαν κάνει αυτόόό… που η κυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων αυτό και το παράλλοοο… που έπρεπε εδώ και χρόνια να είχε γίνειιι…»

Και καλά αυτή η βουρκιασμένη βαρετή γυάλα. Ξαναρωτάω.
Όλοι αυτοί με τις σημαίες που πάνε;

Κυριακή 31 Μαΐου 2009

Κυριακάτικο..

Προειδοποίηση: Το κείμενο που ακολουθεί δεν ενδείκνυται για συμπεράσματα.

Μιας που όλα τα έχω τακτοποιήσει στη ζωή μου, για σήμερα, είπα να γράψω λιγάκι , γιατί σε έχουμε αφήσει πίσω, έξω από την καθημερινότητά μας, αγαπημένε μας αναγνώστη και σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε να σταματήσουμε αυτό το ταξιδάκι, παρόλο που έχουμε γυρίσει από την Ιβηρική. Γιατί αγαπημένε αναγνώστη, θα πάει μακριά αυτή η κόκκινη (βαλίτσα)μαλέτα...
Εγώ, η Ερασνένα, έχοντας αφήσει την ισπανική ζωή, επαναπατρίστηκα πολύ ανώμαλα. Περνάω μια μεταβατική περίοδο, που παρόλο που ξέρω πως να την οργανώσω, δεν το κάνω. Και την χαρακτηρίζω μεταβατική για να παρηγορούμαι ότι είμαι σε ένα στάδιο και θα περάσω στο επόμενο και ότι αυτό που περνάω εδώ τώρα θα διαρκέσει λίγο και επίσης ότι όλα μετά θα είναι δύσκολα, γιατί μεν θα είναι αρχή , αλλά δεν θα είναι ανιαρά όπως τώρα.
Για να σε βάλω στο κλίμα μιας ψυχοσύνθεσης που μπάζει νερά, όπως η δική μου, θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα και θα σε μεταφέρω σε μια κουζίνα. Τον βολεύομαι πολύ τον χώρο.
Είσαι λοιπόν ένας μάγειρας ( εγώ είμαι δηλαδή, όχι ακόμη αλλά θα γίνω μόλις τελειώσει η περίοδος που λέγαμε) και έχεις μια λίστα από καλεσμένους που θα έρθουν για ένα δείπνο πρωτοκλασάτο, "των χιλίων γεύσεων". Και θα έρθουν γιατί ΕΣΥ τους κάλεσες και τους είχες στείλει και ένα υπέροχο μενού και να τα πρώτα πιάτα που είχες τάξει και δυο τα κυρίως και τα επιδόρπια και τα σορμπέ μέντα στο ανάμεσα για να καθαρίσουν τον ουρανίσκο τους και του πουλιού το γάλα! Πολύ μεράκι είχες όταν έφτιαχνες το μενού... Και αυτή την πρόσκληση την είχες στείλει πριν πολύ καιρόοοο..και όλοι περίμεναν να έρθει αυτή η μέρα να γευτούν όλα εκείνα τα τάματα που θα τους φίλευες. Και περνούσε ο καιρός κι εσύ δεν είχες προετοιμάσει καμία συνταγή, ούτε είχες δοκιμάσει να μαγειρέψεις έστω και μια φορά τα πιάτα που θα τους πρόσφερες. Ούτε για ψώνια δεν είχες πάει να βρεις τα μοναδικά και σπάνια υλικά που θα χρησιμοποιούσες στις συνταγές σου. Και έτσι περνούσε ο καιρός μαγειράκο μου... Και έρχεται η εβδομάδα της λαμπρής προετοιμασίας και εσύ πάλι δεν προετοιμάζεσαι. Και βρίσκεσαι μια μέρα πριν να τρέχεις πανικόβλητος στα σουπερμάρκετ και τα ντελικατέσεν, να ψάχνεις τα κατσαρόλια και τα πυρέξ, τα τούλια που ήθελες για να στύψεις τα λεμόνια και τα μαχαιροπήρουνα ... Να' σαι και την άλλη μέρα, άυπνος για να πήζεις όλη την νύχτα το φρέσκο τυράκι, μέσα σε μια κουζίνα με πολλές κατσαρόλες και μάτια υγραερίου να βγάζουν φωτιές, να στάζεις στον ιδρώτα (όχι μέσα στο φαγητό) και να ανοίγεις ένα ένα τα καπάκια να δεις που έχει βάλει τα ορτύκια και που τη μαρμελάδα βατόμουρο..Πολλά κατσαρολάκια, το ένα φαγητό να καίγεται πίσω από το άλλο και γενικότερα βράστα Χαράλαμπε( καλή σου ώρα όπου και να 'σαι).
Τελικά στρώνεις τραπέζι και βέβαια υποδέχεσαι τους καλεσμένους ντυμένος με μια ποδιά και τις παντόφλες, ενώ αυτοί είναι υπέρλαμπροι και μυρίζουν αρώματα λουλουδιών και όχι φαγητών.. Κάνεις ένα ντους στα γρήγορα και σερβίρεις όπως μπορείς το μενού τον χιλίων γεύσεων , που ομολογουμένως δεν ξεχωρίζει η μια από την άλλη. Σου βάζουν και ένα 7 και πολύ σου είναι. Γιατί θα σε (με) βαθμολογήσουν, για την εργασία σου. Εσένα για την εργασία που θα κάνεις στην κουζίνα και εμένα για την διπλωματική, την οποία εκπονώ με τους ρυθμούς που προσπάθησε και ο μάγειρας της ιστορίας μας να τελειοποιήσει το μενού. Είμαι μια εβδομάδα πριν και μόλις στις 600 λέξεις. Αλλά να σου πω κάτι, εγώ δεν θα αφήσω αυτή την εβδομάδα να περάσει έτσι, θα κουραστώ αλλά μετά όλα θα τελειώσουν ομαλά και θα προλάβω. Όλα θέλω να τα προλάβω, γιατί θέλω να κάνω πάρτυ αποφοίτησης μαζί με τους φίλους μου στις 23 Ιουλίου!!! Τρελό κίνητρο;;;


Σε αφήνω, πάω να γράψω τώρα γιατί το βράδυ έχει θερινό σινεμά.. Και υπόσχομαι να σε κρατάμε up to date…
Φιδάκια!




Τετάρτη 22 Απριλίου 2009

Πασχαλινό μελί

Όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Πιο γρήγορα και από το φετινό Χριστός Ανέστη. Που μέχρι να πάμε να σταθούμε και να πάρουμε το Άγιο φως, αρχίσαμε τα φιλιά και τις ευχές. Άλλου παπά Ευαγγέλιο αυτό. Εδώ δεν μιλάμε για Ανάσταση. Εδώ μιλάμε για γέννα!

Κυριακή του Πάσχα, χαρμόσυνο ξύπνημα, αλαφιασμένο. «Η Μελί γέννησε»! Μελί εστί ένα πανέμορφο Λαμπραντόρ, όμως όσο όμορφο είναι άλλο τόσο τρελό είναι. Κάθαρμα παιδί μου. Όταν σε δει για να σου κάνει χαρές, εύχεσαι να μην είχε βρεθεί στο δρόμο σου.
Κι όμως, η μικρή Μελί στάθηκε στο ύψος τον περιστάσεων. Μπαμπάς ένας εκ των δύο αρσενικών του σπιτιού. Ευχόμασταν να τα έσπειρε ο Άρης, λευκό καθαρόαιμο golden retriever, σκυλί κινηματογραφικό. Όμως ο Μπάκος, διασταύρωση Λαμπραντόρ – Σέτερ, φάνηκε πιο μόρτης και ορεξάτος.

Το σκηνικό ήταν φανταστικό. Η Μελί μες στο ξύλινο σπίτι της, το στρωμένο με πετσέτες, να κάθεται ήσυχη με τα τρία κουτάβια της. Μετά από 15 λεπτά να γίνονται τέσσερα, μετά από ακόμα δέκα λεπτά να γίνονται πέντε. Από το διπλανό χωριό να ακούγεται η ψαλμωδία της εκκλησίας και το Χριστός Ανέστη και δώστου να γεννάει η μικρή. Γέννα μετά ύμνων και αναστάσεως μήνυμα. Η γιαγιάδες πετούσαν τη σκούφια τους από αυτόν τον μαγικό συνδυασμό. «Το ένα να το βγάλουμε Ανέστη, το άλλο Λάμπρο και την άλλη Πασχαλιά», αρχίσανε τα κουλά.

Νομίζαμε πως δεν μετρούσαμε σωστά, όμως τα κουτάβια έγιναν εφτά και για ακόμα μια φορά, ο τυχερός μας αριθμός ήρθε να επιβεβαιώσει την δυνατή ύπαρξή του. Τώρα που τα βλέπω, μετά από τρεις μέρες, πήραν κιόλας τα πάνω τους. Αναμένουμε να ανοίξουν τα ματάκια τους και να αρχίσουν να βλέπουν. Αυτό που δεν αναμένω, είναι όταν θα έρχονται οι υποψήφιοι, μελλοντικοί ιδιοκτήτες και θα αφήσουν την Μελί ξανά μονάχη, μαζί με τους δυο μαντραχαλάδες του σπιτιού.



Η Μελί, μικρή. Κάπως έτσι θα εξελιχθούν τα γλυκοκουταβάκια της!

Κυριακή 5 Απριλίου 2009

Σφύριξε χαρούμενα, μπορείς!

Αναμνηστήρια σε φακέλους του υπολογιστή, σε μικροαντικείμενα πάνω στο γραφείο, σε καρτ ποστάλ, στο μελανό γόνατο από θεαματική, χαρούμενη τούμπα στην σκάλα.

Σπατάλη χρόνου. Ρολόγια λιώσαμε. «Μα άμα δεν λιώσουμε μαζί, πως θες να γίνουμε ένα». ][

Τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα με χλευάζουν, να το δεις. Την φωνή μου την παίρνει ένας γερο-Νοτιάς και πως να φτάσει εκεί πάνω. Σε πήρε κάποτε η Δύση, σε ξαναφέρνει η Ανατολή. Αχ η ξενιτιά το χαίρεται, εκεί στο Νότο, γεια σου νύφη του Βορρά. Συντονίσου σύμπαν μου επιτέλους.

Αζεφή, σε ευχαριστώ για την βαρύγδουπη πυξίδα που μου χάρισες.

Καλλιτέχνης του μήνα μου, ο Σωκράτης Μάλαμας, για τους στίχους του που μιλάνε στην καρδιά-που χρειάζεται λόγια όμορφα και αληθινά να ακούσει- και η Chavela Vargas για το ισπανόφωνο, λυπηρό τραγούδι της.
(!) Ιντερνετικό alternative ραδιόφωνο, με πιασάρικο όνομα και νέα cool ανανεωμένη σελίδα, στο www.cooradio.gr .

«Ο Σκούφος»,
η πρώτη ταινία μικρού μήκους της Βίκης, τέλειωσε τα γυρίσματά της στην Μυτιλήνη και μοντάρεται. Update, soon!

Τα γενέθλιά μου πέφτουν Μ. Παρασκευή φέτος. Ευτυχώς είμαι βουδίστρια.
(Κάποια θα φτύνει τον κόρφο της τώρα)

Φίλε οδηγέ, δώσε προτεραιότητα στον πεζό.

Δοκίμασα την ένταση του spinning. Γυμναστήριο μετά από μήνες. Ποδήλατα σε δωμάτιο σκοτεινό, με μπλε φωτάκι, αυτό που κάνει τα δόντια πυγολαμπίδα, μουσική να βαράει και πετάλι να κακαρίζει. Μια ώρα εκτόνωσης. Κρακ κρουκ τα γόνατα το βράδυ.

Ξέρατε ότι;: Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ σιχαίνεται τις βάτες και τις φόρμες γυμναστικής, για οποιαδήποτε χρήση. Θα μπορούσε, ίσως, να δεχτεί τις γυναικείες φόρμες γυμναστικής, αρκεί να συνοδεύονται με τακούνι, κατάλληλο μακιγιάζ και σωστό χτένισμα. Immortal kitsch.

Ωραίε μου εαυτέ, περιμένει ο κόσμος, τελείωνε!

Αν περάσεις από το Ηράκλειο Κρήτης, πάνε στο Παγοποιείο για τα πιο wow μοχιτο-ντακιουρο –κοκτέιλ που έχεις πιει. Δοκίμασε ντάκιουρι μάνγκο με ρυθμούς Jazz, Funky, electro , trip hop και chill-outiaricus.

Να θυμηθώ να ξεχάσω ότι με πονά.
***


Νομίζω μετά από αυτό το βίντεο πρέπει τουλάχιστον να χαμογελάσεις!!

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009

Η Σύλληψη!

Με πολύ μεγάλο στόμφο στο Η...
Λοιπόν θα σας γράψω κάποια στιγμή ένα ολοκληρωμένο ποστ, έχω πολλά να σας πω μετά από τόσο καιρό, μα τώρα θέλω να κάνω δυο σχολιάκια...
Α. Πήγα και είδα την παράσταση του Ρήγου που ανέβασε με το Εθνικό, Τιτανικός. Υπέροχος χώρος και έξαιρετικά κατάλληλος, οι παλιές αποθήκες στην Πειραιώς κοντά στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού. Η παράσταση πολύ progressive (ακόμη και στο απόκομμα του εισητηρίου αναγραφόταν ως Electro Dance Tragedy) και δεν θα σας κρύψω οτι εγώ πολύ τον φοβόμουν τον κυριούλη γιατί οκ στην Πέγκυ Ζήνα ήσουν εξαιρετικός κύριε Κωνσταντίνε μας αλλά με την Ναυπλιώτου και τον Χειλάκη δεν ήξερα τί μπορείς να κάνεις. Βοssa Nova δεν είχα δει είναι η αλήθεια αλλά δεν είχα ακούσει και τα "υπεροχότερα" κόμεντς. Παρόλα αυτά η σκηνοθεσία ήταν μια μοναδική σύλληψη και με ευχαρίστησε ιδιαίτερα η χθεσινή έξοδος. Η μουσική ήταν τόσο προσεκτικά επιλεγμένη και αξίζει πολλά συγχαρίκια,(χόρευα στην καρέκλα μου, υποδυόμενη λυσσάρα ElectroFunk κορασίδα) όπως μαγκνίφισεντ ήταν και η Ιωάννα Παππά (που όπως αποδείχτηκε εχθές γνωρίζει καλά και την υποκριτική τέχνη αλλά και το χορό, σαν μπαλαρινούλα!). Οκ, Μαρία Ναυπλιώτου σου βγάζω ταπεινά το καπέλο μου για άλλη μια φορά, η κυρία Ματσούκα όμορφη και ωραία φωνή , αλλά κάτι με χάλασε και σίγουρα δεν ήταν το fluo κίτρινο haute couture φόρεμα της, που χάζεψα και ζήλεψα και λάτρεψα! Αυτά είχα να σας πω για το εχθές...Η Σύλληψη!
Β. Σε άλλο επίπεδο και χωρίς να θέλω να συγκρίνω δυο πράγματα τόσο ανόμοια σας επισυνάπτω ένα βίδεο (δάνειο από την αγαπημένη φιλεναδούλα μου stoanamesa.blogspot.com) που όταν είδα σκέφτηκα ακριβώς την ίδια λέξη ..Η Σύλληψη, όμως!
Εντζόι...




Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

κι εγώ τουρίστας με βίντεο και φωτογραφική


Λοιπόν,
αγρίεψε ο κόσμος σαν καζάνι που βράζει
σαν το αίμα που στάζει, σαν ιδρώτας θολός
Πότε πότε γελάμε, πότε κάνουμε χάζι
και στα γέλια μας μοιάζει να γλυκαίνει ο καιρός.

Μα όταν κοιτάζω τις νύχτες τις ειδήσεις να τρέχουν
ξέρω ότι δεν έχουν νέα για να μου πουν
Ήμουν εγώ στη φωτιά, ήμουν εγώ η φωτιά
είδα το τέλος με τα μάτια ανοικτά.

Είδα τον πόλεμο φάτσα, τη «φυλή» και τη «ράτσα»
προδομένη από μέσα, απ τους πιο πατριώτες
Να χουν τη μάνα μου αιχμάλωτη με τ όπλο στο στόμα
Τα παιδιά τους στολίζουν σήμερα τη Βουλή.

Κάτω από ένα τραπέζι το θυμάμαι σαν τώρα
με μια κούπα σταφύλι στου βομβαρδισμού την ώρα
είδα αλεξίπτωτα χίλια στον ουρανό σαν λεκέδες
Μου μιλούσε ο πατέρας μου να μη φοβηθώ.

«Κοίταξε τι ωραία που πέφτουν!
Τι ωραία που πέφτουν...»

Είδα γονείς ορφανούς, ο ένας παππούς απ τη Σμύρνη
στη Δράμα πρόσφυγας πήγε να βρει βουλγάρικη σφαίρα
κι ο άλλος, Κύπριος φυγάς στο μαύρο τότε Λονδίνο
στα είκοσι επτά του στα δύο τον κόψανε οι Ναζί.

Είδα μισή Λευκωσία, βουλιαγμένη Σερβία
στο Βελιγράδι ένα φάντασμα σ άδειο ξενοδοχείο
Αμερικάνικες βόμβες και εγώ να κοιμάμαι
αύριο θα τραγουδάμε στης πλατείας τη γιορτή.

Είδα κομμάτια το κρέας μες στα μπάζα μιας πόλης
είδα τα χέρια, τα πόδια πεταμένα στη γη
είδα να τρέχουν στο δρόμο με τα παιδιά τους στον ώμο
κι εγώ τουρίστας με βίντεο και φωτογραφική

Εδώ στην άσχημη πόλη που απ την ανάγκη κρατιέται
ένας λαός ρημαγμένος μετάλλια ντόπας ζητάει
Ολυμπιάδες κι η χώρα ένα γραφείο τελετών
θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ.

Τους είχα δει να γελάνει οι μπάτσοι κι απ την Ομόνοια
να πετάν δακρυγόνα στο πυροσβεστικό
Στο παράθυρο εικόνισμα, άνθρωποι σαν λαμπάδες
και τα κανάλια αλλού να γυρνούν το φακό.

Και είδα ξεριζωμένους να περνούν τη Γραμμή
για μια πόρνη φτηνή ή για καζίνο και πούρα
Έτσι κι αλλιώς μπερδεμένη η πίστη μας η καημένη
ο Σολωμός με Armani και η καρδιά ανοιχτή.

Δε θέλω ο εαυτός μου να ναι τόπος δικός μου
ξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν θα ταν αγέννητη η γη
Δε με τρομάζει το τέρας, ούτε κι ο άγγελός μου
ούτε το τέλος του κόσμου, με τρομάζεις εσύ.

Με τρομάζεις ακόμα, οπαδέ της ομάδας
του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα
διερμηνέα του Θεού, ρασοφόρε γκουρού
τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο
Προσεύχεσαι και σκοτώνεις, τραυλίζεις ύμνους οργής
έχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείς
μισείς τον μέσα σου ξένο κι όχι, δεν καταλαβαίνω
δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω.

Πρώτη φορά ακούω αυτό το κομμάτι.
Κάτι μου έκανε.

Α και σήμερα 20 Μαρτίου, είναι η Διεθνής Ημέρα της Γης. Όχι πως θα αλλάξει κάτι.

Σάββατο 14 Μαρτίου 2009

Σάπια φρούτα

Μαλλί ξασμένο. Φτηνό κραγιόν να φεύγει από το περίγραμμα των χειλιών της. Το πρόσωπό της μαρτυρούσε τα χρόνια της. Και αυτή η γούνα; Σύμβολο μιας ξεπεσμένης Χρυσής εποχής. Πόσο μόνη νιώθει; Τρελά μόνη, σκεφτόμουν.

Μπροστά στον κουλοχέρη, ο μοχλός είχε γίνει προέκταση του χεριού της. Μαραμένα φρουτάκια να καταβροχθίζουν τα ευρώ της που με μανία στοιχημάτιζε. Πατούσε τα κουμπιά με ζήλο, λες και θα αυξάνονταν οι πιθανότητες όσο πιο δυνατά τα πατούσε. Η εκτόνωση της. Αν τύχαινε και το μηχάνημα της επέστρεφε κάποια από τα πονταρισμένα, χαιρόταν με τον ήχο των κερμάτων. Αν συνέχιζε να καταβροχθίζει τα φράγκα της, ξαναπήγαινε στο μπαρ, να χαλάσει, μέχρι να στεγνώσει τελείως. Μονολογούσε κιόλας. Και κάπνιζε. Μόνη έμπαινε, μόνη έβγαινε.

Τα «φρουτάκια» στις παλιές και μη μπυραρίες της Ισπανίας, μου έκαναν μεγάλη εντύπωση για την πληθώρα τους. Εμείς δεν τα έχουμε τόσο στην φόρα στην Ελλάδα, τους έλεγα και απορούσαν γιατί να είναι απαγορευμένα.

Γιατί ίσως ο πωρωμένος μεροκαματιάρης σπαταλάει- έτσι απλά- το μεροκάματο σε μια βραδιά, δεν είναι λόγος; Όταν έχεις αυτό το κουσούρι, (γιατί τον άκρατο τζόγο ως κουσούρι το εκλαμβάνω και ως ανεξέλεγκτο πάθος), είναι πιστεύω μεγάλη πρόκληση το φρουτάκι δίπλα σου.



Το 2002, ο «νόμος Χριστοδουλάκη» απαγόρευσε τους κουλοχέρηδες σε κάθε ιδιωτικό χώρο, πλην των καζίνο. Ο νόμος όριζε ποινή φυλάκισης για τους παραβάτες τουλάχιστον 3 μηνών και επιπλέον χρηματικό πρόστιμο της τάξεως των 5.000 ευρώ.

Ο «νόμος Χριστοδουλάκη» οδήγησε το 2006 σε καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καθώς παραβιάζει, μερικές από τις βασικότερες αρχές του κοινοτικού Δικαίου, όπως είναι η ελευθερία διακίνησης εμπορευμάτων και υπηρεσιών εντός της Ε.Ε.. (!) Ακούσατε, ακούσατε! Και είναι μια υπηρεσία που, δηλαδή, κρίμα και άδικο να εμποδίζεται. Παράλογο. Καχύποπτο. Δεν μας φτάνουν τα πρόστιμα για τους ανεξέλεγκτους ρύπους και η οικονομική επιτήρηση που έχουμε στο κεφάλι μας σαν χώρα…

Το λοιπόν...
Με χρηματική ποινή ύψους 31.798,80 ευρώ την ημέρα απειλείται η χώρα μας, καθώς δε συμμορφώθηκε με την κοινοτική οδηγία για την άρση του νόμου 3037/2002 που απαγορεύει τα «φρουτάκια», οπουδήποτε, εκτός του καζίνο. (πηγή: http://www.tvxs.gr)

Αν πέσεις σε αυτό το κείμενο, είσαι δεν είσαι τζογαδόρος, πες μου την γνώμη σου… Προσωπικά, ούτε ΚΙΝΟ, ούτε ξύνω, ούτε ΛΟΤΤΟ, ούτε τζόκερ.

Καλότυχο σαββατοκύριακο,
καλημέρα!

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009

Touch, play, move, feel

Άγγιξε, παίξε, νιώσε...


GUTEN TOUCH from Multitouch Barcelona on Vimeo.

Η Multitouch - Barcelona, ομάδα ειδικευμένη στις interactive εμπειρίες, κάνει τον ψηφιακό πολιτισμό παιχνιδάκι στα χέρια μας...

Αξιοθαύμαστο δημιουργικό ταλέντο, άψογα συγχρονισμένο στην ψηφιακή εποχή μας.
Χειροκροτούμε!
Υποκλινόμαστε μη σας πω!

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009

Ο ρυθμός του αγώνα είναι σχετικά γρήγορος..




γιατί καλύτερα γαϊδαρος του Γραμματικού, παρά μηχανάκι στην Αθήνα..

ΕΛ(ΛΑΔ)Α


Και η ζωή συνεχίζεται. Ίδιες τηλεοπτικές σαβούρες, βυζαρούδες και μοντέλα γεροδεμένα στο βούρκο των ναρκωτικών, Πετρούλα και ξεβράκωμα, Καλομοίρες και Ρουβίτσες να πανηγυρίζουν από τώρα. Μια οικονομική κρίση να μας τρώει τα μυαλά και να την ξεχνάμε στα γεμάτα τσιπουράδικα της Καθαράς Δευτέρας. Ο Κώστας, ο Γιώργιος, η Αλέκα και τα άλλα παιδιά να ψάχνουν το σχέδιο απαλλαγής μας. Η χαβούζα της πολιτικής σε Ευρώπη και Ελλάδα, σε ΗΠΑ και ξείπα, μια απ΄τα ίδια.

Θεοποιήσαμε τον εις διπλούν δραπέτη, ψάχνουμε στις ταράτσες μας το ελικόπτερο που θα μας πάρει απ΄την ακινησία της ζωής μας. Ούτε τα αμάξια δεν κινούνται. Φράκαραν στους δρόμους, στα πεζοδρόμια και στις διαβάσεις. Σε λίγο θα κουτουλάμε μεταξύ μας. Την αμίλητη ανήμπορη γριούλα λυπάμαι. Στο αναπηρικό καροτσάκι της να ακούει την λεκτική διαμάχη πάνω από το κεφάλι της, μεταξύ θρασύτατου οδηγού μακρόκωλου αυτοκινήτου και περαστικού – μισοτρελού, όπως τον λένε, που βρίζει τον οδηγό επείδη στην στροφή πήρε σβάρνα το καροτσάκι και το στρίμωξε στην γωνιά. Μα από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια, κύριε. Και καλά σε είπε ζώον και μακάκα. Εξάλλου στην ελληνική κοινωνία ο σεβασμός και η κατανόηση έχουν πεθαίνει. Αλληλοσεβασμός και κατανόηση. Στις σχέσεις, στο δρόμο, στην ουρά, στο φανάρι, στο σχολείο, στην ταβέρνα.

Προσγειώθηκα Ελλάδα με μια αισιοδοξία μέχρι τον ουρανό. Και ας με προσγειώνουν ακόμα παραμένω αισιόδοξη. Μην κοιτάτε που γκρίνιαξα λιγάκι εδώ. Όλα καλά θα πάνε. Στο προσωπικό μου ημερολόγιο κλαίω για έρωτα. Για ήττα δηλαδή. Οπότε δικαιολογείται λίγη κατσουφιά. Μέχρι να πάρουμε πάλι τα πάνω μας.

Μπορεί το ταξίδι μας στην Ισπανία να τελείωσε (για την ώρα), όμως κάτι νέο ξεκινά. Συνεχίζουμε να γράφουμε τα μικρά μας εδώ, γιατί αυτή η βαλίτσα πάει μακρυά.

ΥΓ. Μην κατακρίνετε ποτέ το όνειρο κάποιου. Όσο και να διαφέρει απ’ το δικό σας. Είναι πολύ άσχημο, αλήθεια.

ΥΓ.2 Το χέρι της φωτογραφίας θα μπορούσε να έχει πολλές ερμηνείες. Εγω του δίνω αυτή της άμυνας.

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009

The Italian corner


“Αυτά τα λόγια τα αφιερώνω στους φίλους μου, τους Ιταλούς που αγάπησα.”

Στην Ισπανία οι Ιταλοί είναι τόσο πολλοί όσο και τα αμέτρητα χαριτωμένα μυρμηγκάκια σε μια μυρμηγκότρυπα! Αν αυτή την τρυπίτσα την ονομάσεις Ισπανία και τα εντομάκια Ιταλούς θα δεις αυτό που βλέπω κι εγώ εδώ, στην Ιβηρική. Δεν είναι μόνο τουρίστες και επισκέπτες αλλά και φοιτητές σαν κι εμένα και φίλοι των φοιτητών και ξαδέρφια που δεν χάνουν ευκαιρία για επίσκεψη αλλά και μόνιμοι κάτοικοι που τα μαζέψαν και ήρθανε και πίσω δεν γυρίσανε.
Και αμέτρητοι καθώς είναι όλοι τους περιγελάμε για το πλήθος τους και τα στερεότυπα γύρω από τη φάρα τους και ότι δεν γίνεται να αποτελείς μέλος μια παρέας 5 ατόμων χωρίς οι 4 να είναι Ιταλιάνοι, την αργοπορία τους και την λατρεία της πίτσας!
Έτσι κι εγώ, χωρίς να αποτελώ καμία σχεδόν εξαίρεση όχι μόνο ζω με τις Σισιλιάνες αλλά συναναστρέφομαι και με καμιά 15αρια από δαύτους κάθε μέρα. Από κάτω μου μένουν 5 από την Καλάμπρια, νότια Ιταλία- γειτόνοι, εξαιρετικά παιδιά, τρώμε και πίνουμε μαζί και με τις δικές μου έχουν κι από ένα φλερτ! Στην διπλανή πολυκατοικία μένουν άλλες 8 σουσουράδες, του νότου και αυτές και λίγο πιο ψηλά ως την Πούλια. Και βγαίνουμε στα καφέ και στα μπαρ για να συναντήσουμε κι άλλους, μερικούς ακόμη από τη Νάπολη και τη Ρώμη, με τη χαρακτηριστική διάλεκτο που κοροϊδεύουν όλοι οι υπόλοιποι μακαρονάδες. Και μετά μαζί με τα ποτά έρχονται και αυτοί του Βορρά, οι πιο άνετοι και κυριλέδες από τη Φλωρεντία και το Μιλάνο και τη Βενετία ως την Τεργέστη. Καημό το έχω που από την Τοσκάνη κανέναν δεν γνώρισα να με μάθει το κρασί, μα ελπίζω στο μεγάλο μου ταξίδι στην Ιταλία να γνωρίσω έναν και να με ζαλίσει με τα κοκκινωπά ζεστά αρώματα του. Αχ!
Αυτό το ποστ θέλω λοιπόν να το αφιερώσω στους Ιταλούς φίλους μου, που τόσο γρήγορα ταίριαξα μαζί τους και μοιράστηκα ταξίδια και εκδρομές, πιώματα και φαγάκια και τραγούδησα ταιριάζοντας τους στίχους -που δεν ήξερα, με τις νότες τις ιταλικής κιθάρας.


Έμαθα από τους Ιταλούς τόσα πράγματα σε 6 μήνες! Έμαθα και τις γεύσεις τους και για όσα θα μαγειρεύω από δω και πέρα θα τους μελετάω σε κάθε πιάτο. Βλέπεις έχουν κι αυτοί χίλια καλούδια και αν λίγο ανακατώνεσαι με τις μαγεριές, λωλαίνεσαι. Από τις δικές μου τις ζουζούνες έμαθα για τις ρικότες. Λέω «τις ρικότες» γιατί είναι τρεις, σαν αδερφές. Ρικότες όλες αλλά πολύ αλλιώτικες. Η μια είναι η αλμυρή, που τη βάζουν στην «πάστα α λα Νόρμα», η άλλη είναι η ψημένη που την βάζουν σε ραγού και σε κρεατικά κοκκινωπά και δεν λιώνει με τίποτα! Όπως την κόψεις, την τρίψεις, έτσι θα τη βρεις. Έχει μια υγρασία που της δίνει ένα άρωμα βαρύ μα συνάμα φρέσκου μανιταριού, την τρώω σκέτη εννοείται. Και η τρίτη η μικρότερη, η γλυκιά, που γεμίζουν τα Κανόλι, γλυκάκια σαν ρολάκια γεμισμένα με ρικότα γλυκιά ή σιρόπι σοκολάτας. Και οι τρεις είναι υπέροχες! Μετά δοκίμασα κι άλλα τυράκια, προσφορά των γειτόνων, όπως το πεκορίνο που καμία σχέση δεν έχει με αυτό που ήξερα εγώ για πεκορίνο. Βάζανε αυτοί το τυρί, συνδύαζα εγώ το κρασί, που κάτι σκαμπάζω. Το πεκορίνο το φάγαμε συνοδεία ενός ξυνόμαυρου (και με Merlot νομίζω ότι μπορείτε να πιείτε) και γέμισε η ψυχή μου γεύση. Για την παρμεζάνα δε λέω κουβέντα, τα λόγια είναι περιττά. Έπειτα από τα τυράκια, έμαθα και για κρασάκια που επίσης ιδέα δεν είχα, όπως το Lambrusco. Ένα χρώμα, γλυκό ρόδο και μια μυρωδιά φρουτένια καλοκαιρινή. Μου δείξανε και την πολέντα, ζυμαράκι του Βορρά, τόσο φτωχό στα υλικά και τόσο γενναιόδωρο στο στόμα! Μετά να και το προσούτο και το καρπάτσιο στα δέματα των μαμάδων που κατέφθαναν! Μετά ζυγίστηκα και είχα πάρει 8 κιλά.
Είπα να σταματήσω να τρώω και να μάθω και τίποτα άλλο για την ιταλική κουλτούρα και γνώρισα τις μελωδίες τους. Μου βάλανε να ακούσω Lucio Batisti, από τον οποίο ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου έχει ξεπατικώσει τη μουσική του «Πριν το τέλος». Πολύ όμορφα λόγια έχει και το αυθεντικό και το δικό μας- η ξεπατηκωσούρα- δε λέω. Γνώρισα και τον άλλον, που πολύ διάσημος είναι στην Ιταλία , τον Luciano Ligabue και άκουσα το τραγούδι που έχει γραφτεί για μένα και τον καημό που έχω αναφέρει σε προηγούμενο ποστ. Ο συγκεκριμένος τραγουδάει στυλ Πάριου, αλλά σε πιο ροκ μορφή με μακρύ μαλλάκι και δερμάτινα και χωρίς τους μπάλους για την Νάξο και την Πάρο. Μετά έμαθα και λόγια απ’έξω και από εκείνη τη μέρα άρχισε μια ιδιαίτερη σχέση με μένα και τα ιταλικά. Γιατί αυτό το τραγούδι ήταν στην πολύ αρχή, τώρα το μιλάω πολύ το ιταλικό! Έμαθα και άλλα 4 τραγούδια που πολύ τα ένιωσα και το ένα θα το βάλω σε λινκ, αν τα καταφέρω, στο τέλος του ποστ. Έμαθα επίσης το πού πέφτει κάθε ιταλική πόλη στο χάρτη, ποιο είναι το πιο in θέρετρο διακοπών για χειμώνα και καλοκαίρι, έμαθα να τραγουδάω Ραφαέλα Καρρά (μου ψιθυρίσανε και μερικές από τις πομπές της), πολλές αλήθειες για τη Μαφία, αν και οι πολλοί αρνούνται ότι είναι πραγματικά επικίνδυνη- άλλοι μου είπαν ότι δεν υπάρχει και είναι αστικός μύθος, και έμαθα και πως λένε τον πλαστικό του Μπερλουσκόνι, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να αποκαλύψω το όνομά του, για ευνόητους λόγους. Παρακαλώ για περισσότερες πληροφορίες, επικοινωνήστε μαζί μου στέλνοντας προσωπικό μήνυμα. Ευχαριστώ. Να συνεχίσω και να το κλείσω το θεματάκι, γνώση πολλή μου δώσανε οι Ιταλιάνοι και πόσα κοινά βρήκαμε, από λέξεις μέχρι έθιμα και τραγούδια του γάμου! Εδώ να πω ότι στην Ιταλία τον υδραυλικό τον λένε υδραυλικό. Φοβερό;!
Viva Italiaaaaaaaaaa!




Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009

Emotional mixture

«Έπρεπε να πάρω την ζωή στα χέρια μου και όταν έφτασα εκεί που ήθελα είδα πως τίποτα δεν μου ανήκει. Ούτε καν εσύ. Και με τα χρήματα τι μπορώ πια να αγοράσω; Κάθε εικόνα είναι προέκταση μιας άλλης. Η ελευθερία μου η αλυσίδα ενός άλλου. Κι απ’ όλα τα σπίτια που διασχίσαμε κανένα δεν ήταν δικό μου. Δεν έχω τίποτα. Μένει μόνο να περάσουμε αυτά τα σύνορα. Με οποιοδήποτε τρόπο. Και θα αγαπήσεις μαζί μου τον ανοιχτό ουρανό. Γιατί η γη είναι πιο όμορφη από μας…»

Ανοίγω ξαφνικά τα μάτια μου. Κοιτάζω από το παράθυρο. Ανατριχιάζω. Το βλέμμα μου γεμίζει άσπρο. Σύννεφα πυκνά, παντού. Είναι ωραίο να πετάς. Οι σκέψεις σου γεμίζουν ουρανό και απέραντο. Κράτησα μονάχα τους δύο τελευταίους στίχους του Κωνσταντίνου Βήτα. Άφηνα πίσω μου την Μαδρίτη. Με καλωσόριζε ξανά η Βαλένθια και το δωματιάκι μου. Κάθε τόπος σπίτι μου, λένε κάποιοι ταξιδεμένοι. Αυτό γεύτηκα με την εμπειρία του Εράσμους.

Ξαφνικά θα ανοίξω τα μάτια μου. Και θα είμαι Ελλάδα. Στο σπίτι βάση σε λίγες μέρες. Αυτό που πάντα με περιμένει με όλη του την αγάπη και την υπομονή. Είναι υπέρτατο αγαθό να έχεις οικογένεια. Τι μας λες τώρα, θα μου πεις. Κι όμως, τα δεδομένα μερικών είναι η έλλειψη κάποιου άλλου. Και σε αυτή την μεταβατική φάση, αφιερώνω τις σκέψεις μου σε αυτούς που με στηρίζουν μεγαλόκαρδα όλα αυτά τα χρόνια. Για να ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω. Και η μαμά σιγανά και ήρεμα συνειδητοποιεί πως η μικρή, πάει πια, πέταξε. Και καμαρώνει και εύχεται κρυφά να γυρίσω κοντά της. Πέντε χρόνια τώρα τους λείπω εξάλλου. Πήρα την ζωή στα χέρια μου, έκανα τις επιλογές μου έχοντας τους καλύτερους χορηγούς. Πώς να μην είμαι ευγνώμον; Θα καταφέρω ποτέ να ανταποδώσω; Να το το παραλληρηματάκι…

Αύριο χαιρετώ τους νέους φίλους μου. Τελευταία ομαδική, ισπανική φιέστα. Βίβα…

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

Τα σπίτια μας



Τα σπίτια φυτρώνουν κι αυτά, σαν τα λουλούδια

Μαραίνονται κι αυτά με τα χρόνια, σαν τα λουλούδια

Άμα παίζαμε το βίντεο της ζωής μας γρήγορα θα μέναμε εκστατικοί

Μπαίνεις για πρώτη φορά στο σπίτι σου αγκαλιά, στα χέρια μόλις γεννιέσαι

Βγαίνεις μετά αγκαλιά, στα χέρια ή με το καρότσι

Μετά με τα παπούτσια σου τα πρώτα, μετά με ένα παιχνίδι στο χέρι

Και ένα σκούφο μέχρι τα μάτια και το άλλο χέρι στο χέρι των γονιών

Μετά κρατάς μια σάκα, μετά μόνο τα κλειδιά και ένα πουλόβερ

-Πού ήσουνα τόσες ώρες, άσε με μάνα

Κι από κει και μετά όλο κάτι κρατάς

Την πρώτη σου βαλίτσα για την εκδρομή

Τον πρώτο σου έρωτα τον φέρνεις σπίτι όταν λείπουν οι δικοί σου

Μετά κρατάς το παιδί σου, εσύ και το φέρνεις

Μετά κρατάς τους δικούς σου που μεγάλωσαν και τους πας όπου θέλουν

Μετά κρατάς το στόμα σου κλειστό και λες λίγα

Μετά κρατάς τα έπιπλα για να περπατήσεις

Όλα από μια πόρτα, περνάνε

Όλα περνάνε

Η ζωή η ίδια είναι ένα πέρασμα

Περνάς καλά; Να περάσεις καλά

Περαστικός, "περαστικός ήμουν"

Έτσι έπρεπε να λέει ο έρωτας όταν έρχεται και σε βρίσκει απροειδοποίητα και εμείς του λέμε

"Περάστε"




Σε λίγες μέρες θα γυρίσω στο σπίτι μου. Θα φύγω από αυτό το σπίτι μου, το ισπανικό της συγκατοίκησης και θα γυρίσω στο άλλο. Όχι σε αυτό που πέρασα τα τελευταία δυο χρόνια μου, στη Θεσσαλονίκη, μαζί με τους πιο δικούς μου ανθρώπους, τους φίλους μου, τον άνθρωπό μου. Όχι, ούτε στο άλλο της Άνω πόλης , που μπήκα στα 18 και μαζί με τα 8 φιλαράκια μου τα περνούσαμε φίνα, ακούγοντας τα "απαγορευμένα" από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα του γείτονα Σάββα- βαρύ μάγκα και σεκλέτη. Ούτε σε αυτό θα γυρίσω. Θα γυρίσω σε αυτό που με πήγαν μωρό, στα χέρια. Στο σπίτι μου. Και ίσως αργότερα να πάω σε ένα άλλο σπίτι, σπίτι μου θα το κάνω κι αυτό. Πολλά σπίτια, πολλές φιγούρες, επισκέπτες, συγγενείς, ο έρωτάς μας, όλα μένουν μαζί μας. Μέχρι να μετακομίσουμε. Τι από όλα να πάρω μαζί μου; Τι να πρωτοπάρω; Από τη Θεσσαλονίκη κουβάλησα ένα φορτηγό πράγματα, τους φίλους που μου απόμειναν και ένα καημό, ασήκωτο. Τα αγαπώ και για αυτό τα πήρα μαζί μου. Τον καημό και τους φίλους πιο πολύ απ' όλα. Στην Ισπανία ήρθα με μια βαλίτσα και θα φύγω μάλλον με δυο. Μαζί μου κι αυτά, στο σπίτι μου που είναι 60 τ.μ. όλα θα τα χωρέσω. Στη ζωή μου όλα, στο μυαλό μου για πάντα.

Άλλη ζωή ξεκινάω σε λίγες μέρες. Μεγάλο πέρασμα. Περαστικά μου.
Όλα περνάνε. Καλά να περνάτε.

Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009

...Σισιλιάνικη Έμπνευση...


Μεγάλη ιστορία της συγκατοίκησης μου. Στο μέλλον, κάθε φορά που θα αναφέρομαι στην διαμονή μου στην Ισπανία, πάντα θα έχω στο μυαλό μου τις δυο σισιλιάνες που μοιράστηκα μαζί τους το σπίτι της οδού Σαν Πέδρο Μεζόνζο. Κανένα μήνα πριν φύγω από την Ελλάδα, γνώρισα μέσω του φατσοβιβλίου τη Σ. και αμέσως πήρα τα πάνω μου έχοντας μια σιγουριά και μια άτυπη εγγύηση που έλεγε να ψάξουμε μαζί για σπίτι με την άφιξη μας. Εκείνη θα ερχόταν στην πόλη μαζί με μια άλλη συμφοιτήτρια και φίλη της από την Κατάνια και οκ, τα ψιλοταιριάξαμε μιλώντας από το μσν και φαινόταν πολύ νορμάλ, την φίλη πάλι ούτε ζωγραφιστή δεν την είχα δει. Άκου πράγματα τωρα να λες ότι ταιριάζεις με κάποια που αρχικά είχες δει μόνο τη φωτογραφία της. Και πολύ λανθασμένα βέβαια, γιατί η Σ. πέρα από το ότι είναι κορίτσι, δεν έχει τίποτα κοινό με μένα, ούτε καν νούμερο παπουτσιού, ζυγίζει μόλις 39 κιλά και τρώει μοσχάρι ψητό με ξύδι. Η άλλη, Φ. -επίσης τίποτα κοινό , εκτός από το νούμερο παπουτσιού και το ότι είναι κορίτσι. Εγώ περίμενα δυο Ευρωπαίες, με τον αέρα της Ιταλιάνας «ντίβας», με τα ταξίδια τους και τους χειμώνες στην Cortina D’ Ampezzo, με τη μόδα και την Ιταλική Vogue για βίβλο, και γνώρισα δυο τσούπρες από τη Σικελία με τους πλαστικούς κρίκους και γκλιτεριστό χείλος που πιο εύκολα τις έκανες του Ανατολικού μπλογκ. Ωστόσο κούκλες ζωγραφιστές! Με τα πολλά βρήκαμε σπίτι την άλλη κιόλας μέρα. Άντε λέμε να τακτοποιηθούμε… Δεν ήξεραν να αλλάζουν ούτε τα σεντόνια, καμία ιδέα από σφουγγάρισμα για να μην αναφερθώ στο καθάρισμα του μπάνιου, που δεν ήξεραν καν ότι «γίνεται». Περνούσαν οι μέρες, έβγαιναν κι άλλα, λίγο η μια τσιγκούνα, η άλλη χαμπάρι από οικιακή οικονομία, τσακωνόντουσαν κιόλας κι εγώ στη μέση- η καλύτερα στην άκρη- να της χαζεύω και να γελάω! Πώς να θυμώσεις με κάποιον που δεν ξέρει; Άλλωστε μου ήταν αρκετό που βρισκόμουν εδώ και δεν είχα κανένα λόγο να χαλάσω όλο αυτό το παραμυθάκι που φτιαχνόταν κάθε μέρα. Τον πρώτο μήνα δε, συνέχεια έξω, να γυρνάμε σπίτι ξημερώματα, τύφλα από κακής ποιότητας αλκοόλ και να μαγειρεύουν «πάστα» γιατί οι τρελοιταλιάνες δεν ζουν ούτε μέρα χωρίς μακαρονικό. Αρχίσαμε να αγαπιόμαστε, να λέμε για έρωτες και να κλαίμε, να πίνουμε για να ξεχνάμε, να χορεύουμε Ραφαέλα Καρρά.

Και έρχεται η μέρα των επισκεπτηρίων και καταφθάνει οι οικογένεια της Ταμπούρλου (μετάφραση του επιθέτου). Δεν το είχα ξαναζήσει, παναγία μου γέλια! Βουβά, μη με καταλάβουν! Μπαμπάς με καπαρντίνα ως το πάτωμα- δουλεύει στο Ιταλικό Δημόσιο(γιατί όχι και για τη μαφία) , μαμά με ίδιους κρίκους σαν της κόρης σε άλλο χρωματάκι, θεία ανύπαντρη στα –ήντα με δικό της facbook account, τιρκουάζ σκιά μέχρι το φρύδι και ένα στόμα μεγάφωνο και ξωπίσω τους δυο φίλες της συγκατοίκου, οι οποίες μείνανε μαζί μας ένα μήνα! Η μία όλη μέρα μέσα στο ψυγείο- από τότε μου κόλλησε και το συνήθειο και πάω κάθε απόγευμα στο σουπερμάρκετ, γιατί έπρεπε να κάνω ανεφοδιασμό -ενώ η άλλη να κλείνεται στο υπνοδωμάτιο με τη «σοκολατίτσα της» και να μην βγαίνει ούτε για κατούρημα. Τα ναρκωτικά πρέπει να είναι πολύ ακριβά στην Κατάνια, γιατί εδώ τα ψώνιζε όπως οι Ισπανοί στα Ζάρα με τις εκπτώσεις. Με αυτούς τους επισκέπτες στο μεγάλο και φιλόξενο σπιτικό μας γνώρισα το «μοναδικό» ιταλικό μενού. Οι άνθρωποι σου λέω, τρώνε πρώτα μακαρόνια ( με οποιαδήποτε σάλτσα), μετά για δεύτερο πατάτες στο φούρνο, μετά τη σαλάτα και στο τέλος ψωμί. Σκέτο ψωμί. Ναι, ακριβώς έτσι και με αυτή τη σειρά. Και έχει πάει 12 το βράδυ και πίνουν και το εσπρεσάκι τους. Έπινα κι εγώ στην αρχή, μόνο μετά το μεσημεριανό για τη χώνεψη- γαρίδα το μάτι όλη νύχτα. Δεν ήμουν συνηθισμένη στον καφέ βλέπεις. Τότε.


Ήρθαν κι άλλοι πολλοί επισκέπτες τους, περίμενα κι εγώ πολύ κόσμο αλλά κάτι οι δουλειές κάτι οι κρίσεις πανικού, μόνο η μικρή μου θεία τα κατάφερε μέχρι το Σαντιάγο. Και μπαίνανε που λες, και βγαίνανε και όλο κάτι περίργο κάνανε, το σημείωνα εγώ και ακόμη γελάω. Από τα κορυφαία, σκάει η 27χρονη αδερφή της Σ. με τον «έτσι» και μια ξαδέρφη παραμάσχαλα. Να σημειωθεί ότι κάθε φορά που έρχεται κάποιος κάθομαι και βγάζω μενού και μαγειρεύω από το προηγούμενο βράδυ, γιατί είπαμε μόνο πάστα και μοσχάρι με βαλσάμικο οι σισιλιάνες, αλλά δεν το λέω με παράπονο, τα θέλει ο κώλος μου και το ευχαριστιέμαι όσο πάει. Τρώμε λοιπόν, νομίζω για κυρίως είχα λαζάνια –νοστιμότατο το ραγού του κιμά- και ξεκινάει μια συζήτηση στο τραπέζι για το ότι η συγκάτοικος δεν είχε κάνει ποτέ δουλειές στο σπίτι και να λογομαχούν χαριτωμένα με την αδερφή για το ποια κάνει τα λιγότερα. Το είπα ότι είναι 27; Το είπα. Πάει η ευλογημένη να πλύνει στο χέρι, ούτε κουβέρτα τόση ώρα μέσα στη μπανιέρα, και τα απλώνει ωραιότατα με τα νερά όπως ήταν μουσκίδι. Ποταμάκια, να στάζουν τα ρούχα στο ξύλινο παρκέ μας - το οποίο η ιδιοκτήτρια πατάει με τις μύτες όταν μας επισκέπτεται- και το ζώο να μην έχει πάρει χαμπάρι. Έτσι και το αντίκριζα αυτό πριν δυο χρόνια, το λιγότερο θα ήταν να ρίξω τόσα καντήλια και φωνές που μάλλον θα τα φορούσε βρεγμένα κι ακόμη θα έτρεχε. Αλλά τώρα, όχι αγαπημένοι μου φίλοι, τα πήρα τα ρουχαλάκια, τα έστυψα, πέρασα και τη σφουγγαρίστρα και έχει μείνει η άλλη να με κοιτάει σα χάνος...Ντροπή βρε κοπελιά, κοιτάει και το παλικάρι που σε νόμιζε νοικοκυρά, επειδή ξέρεις να κάνεις ομελέτα με πατάτες- όχι δεν το υποτιμώ, θέλει κι αυτό την τέχνη του.

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009

Ο ταξιτζής που έδωσε χαρά

Σου μιλάει. Δεν μουγκρίζει δυο κουβέντες. Συζητάει και σου δίνει πληροφορίες. Σε διευκολύνει. Χαμογελάει, πως το λεν;!

Είναι ο ταξιτζής της Βαλένθιας και της Ισπανίας γενικότερα.

Μπορεί η βραδινή ταρίφα να είναι 6€, μα αν είναι για τέτοια κούρσα κάθε φορά, τα δίνω και χιλιοευχαριστώ κιόλα που με φέρατε έτσι ευχάριστα σπίτι μου. Τα βρώμικα ταξί σπανίζουν. Η μουσική πάντα χαλαρή, ποτέ στην διαπασών. Εγώ που έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται την «διαδικασία» του ταξί, γιατί πολλές φορές ρισκάρεις ή την ηρεμία σου ή το άγχος σου, τώρα πιάνω την ψιλή κουβέντα μαζί τους και ξέρω πως ωραία θα τα πούμε.

Απόψε λοιπόν, πριν κατέβω από το ταξί, λέω στον καλό κυριούλη:
-Επειδή είναι οι τελευταίες μου μέρες στην πόλη σας, θα ήθελα να σας πω ένα μπράβο για το γεγονός ότι, όλοι είστε πάντα χαρούμενοι και καλοπροαίρετοι. Δεν το συναντάς αυτό σε όλες τις χώρες.
-Μα ναι κοπέλα μου, είπε γελαστά, αν δεν δώσεις λίγη alegria στους ανθρώπους δεν θα πάρεις κιόλας.
Τι είπε ο άνθρωπος;
Αν δουλεύαμε όλοι με αυτό το σκεπτικό, δεν θα δουλεύαμε ουσιαστικά…

Άλλα για άλλα, της παρασκευής το γάλα..

Παρασκευή βράδυ, ώρα 22:50. Έχω μόλις ξυπνήσει από μεσημεριανό ύπνο (η έννοια βιολογικό ρολόι δε σημαίνει τίποτα πια για μένα) μετά από το τρελό ξενύχτι για τη δημιουργία μιας μακέτας-εργασία σχολής, την οποία έφτιαξα δυο φορές γιατί είμαι παιδί με φιλότιμο και επίσης θεωρώ οτι η προσπάθεια πρέπει να εκτιμάται περισσότερο από κάθετι άλλο. Anyway, έξω ένας αέρας με τρελά μποφόρια και μια βροχή-ψιχάλα κατοστάρικο, Τί να κάνω κι εγώ, παρασκευιάτικο μέσα δε μένω, κάνω και διαμαρτυρία στο «σήμερα λέω να μη βγω» γιατί τελειώνουν οι μέρες και θα τα μαζεύω σιγά σιγά, οπότε..δεν πάς ένα σινεμά; λέω. Πάω, απαντάω. Και πολύ καλό μου ακούστηκε κιόλας. Είναι αλήθεια, οτι δεν έχω επισκεφτεί πολλές φορές το σινεμά σε αυτούς τους 6 μήνες μου εδώ. Μόνο 3 φορές έχω πάει, και αυτό γιατί δεν το ευχαριστιέμαι. Εγώ, που μέχρι και το Zoolander στο σινεμά το έχω δει!! Την πρώτη φορά πήγα σχεδόν σε έκσταση γιατί θα έβλεπα και Γούντι Άλεν με Χαβιέ Μπαρδέμ και Πενέλοπε Κρούζ και γυρίσματα σε Βαρκελώνη και όσο να το πεις, βόηθησε και η ιντερνασιοναλ κοριτσοπαρέα μου, την αποθέωσα τη βραδιά. Γιατί την πρώτη φορά, όλα τα παράβλεψα, ένεκα των παραπάνω λόγων..Μετά όμως; Ξύνισε το γάλα. Άντε δεν πειράζει που η αίθουσα είναι 5x3, ούτε που τα ποπ κορν τα ψήνετε με κακής ποιότητας ηλιέλαιο, ούτε καν βουτηράκι, ούτε που δεν έχετε πάγο για την Coca Cola, ούτε που τα καθίσματα δεν είναι αριθμημένα και οκ, το Χάρβυ Μίλκ το βλέπεις και χωρίς το Dolby Digital, και έχω πάψει να γκρινιάζω κιόλας και αχάριστη δεν είμαι με τη ζωή μου πια! ... όμως… Γιατί ρε παιδιά μεταγλωττίζετε τον Σον Πένν; Τον Χιού Γκράντ γιατί; Δηλαδή , όχι απλά κρίμα ..έγκλημα! Αφού μια χαρά τα έχουμε χωρίσει στην Ευρώπη και λέμε Γερμανικός Κινηματογράφος (ναι, έχουν μεταγλωττίσει και το «Οι ζωές των Άλλων»), Γαλλικός Κινηματογράφος, Ιταλικός κλπ κλπ..Δηλαδή μόνο η σκηνοθεσία είναι; Το κείμενο δε σας λέει τίποτις; Γιατί αν μπορούσαν να κάνουν όλοι τις ανάσες του Χιού Γκράντ και τα κοψίματα στην χαρακτηριστική Α-γ-γ-λ-ι-κ-ή προφορά του, δεν θα ήταν και κανένας μεγάλος ηθοποιός, ένα ντομπλαδόρος της κακιάς ώρας θα ήταν που θα κρατούσε τα λόγια του Μπερνάλ, για παράδειγμα. Αντίστοιχα ο ισπανικός λόγος που είναι γεμάτος βωμολοχίες δεν μπορεί να μεταφραστεί και όμως γίνεται. Ευτυχώς όχι στην Ελλάδα. Εδώ θέτω το εξής ερώτημα και παρακαλώ όποιος ρημαδοδιαβάσει αυτό το κείμενο να μου απαντήσει. Γιατί σε όλη την Ευρώπη, εκτός από την Πορτογαλία και την Ελλάδα μεταγλωττίζουν τις «αλλοδαπές» ταινίες και σειρές; Πώς αγάπη μου ιταλιάνικη, έχεις δει «Φιλαράκια»; Το how you doin’ πώς το αναπαράγεις δηλαδή; Come staaaiiii? Και αν θες πες μου, ότι γελάς το ίδιο. Τόλμα. Απλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να είσαι 40 και να μην έχεις ακούσει ποτέ τη φωνή του Πατσίνο ή του Μάλκοβιτς, για να μην αναφερθώ στις μοναδικές ταινίες «ατάκας» που μας χαρίζει η αγγλική. Πώς να μιλήσουν μετά αγγλικά οι Ιταλοί και οι Γάλλοι; Λογικό που δεν ξέρουν και δεν είναι να το γελάς. Ενώ οι Πορτογάλοι μια χαρά. Ροδάνι.
Τώρα αυτό το από πάνω ήθελα να πω ότι είναι παρένθεση για το ποιοι λόγοι συνηγορούν στο να μην πηγαίνω σινεμά αλλά κάθε φορά που συζητώ για την μεταγλώττιση των ταινιών, με πιάνει μια μανία ξερολίασης, γιατί ειλικρινά πιστεύω (να και τώρα με πιάνει) ότι έχω δίκιο. Σταματήστε τα μεταγλωττισμένα. Δε νομίζω ότι επειδή η γιαγιά μου δεν βλέπει να διαβάσει τους υπότιτλους από τις ταινίες, της στοιχίζει περισσότερο από όσο ενός Ιταλού 50χρονου που δεν ξέρει ούτε πως είναι το «τι κάνεις» στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά κλπ κλπ κλπ.
Με τα πολλά για να κλείσω, θα πω ότι πήγα στο σινεμά, το οποίο βρίσκεται στον αποκάτω δρόμο, μπήκα να δω το “Changeling”, ή αλλιώς “El intercambio” και εκεί που έχει αρχίσει να ψήνεται το πράμα για τα καλά (σε αντίθεση με τα ποπ κορν, που κάθε φορά χάλια ψημένα είναι αλλά κάθε φορά παίρνω, όπως και αναψυκτικό χωρίς πάγο) κόβεται και το ρεύμα ένεκα του ανεμοστρόβιλου! Ταινία γιοκ, «περδόνα τσίκος, μανιάνα» ..πάει και η απαγωγή και το καπέλο της δεκαετίας του 1930, που τόσο πολύ πήγαινε στην Τζολί..πάω και εγώ..τι να κάνω δεν ήξερα, να καμωνόμουνα καλύτερα, η παρέα απρόθυμη για πιώμα, έκλειναν και τα μπαρ… Σκατούλες. Γυρίσαμε σπίτι με μια ολόζεστη μπαγκετούλα από το 24ωρο ψιλικατζίδικο, την απογεμώσαμε με ένα καπνισμένο τυράκι γίδινο, καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε… Έχει πάει 4 και το μάτι δεν κλείνει μα αντίθετα βλέπει ακόμη κι αυτά που δεν φαίνονται τη μέρα. Σκόνη στο πάτωμα , παίρνω την ηλεκτρική, οι Σισιλιάνες «συγκάτοικες» φωνάζουν τους γείτονες Ιταλούς του νότου και βλέπουν μια ταινιούλα..εγώ μαζί με τη σκούπα βάζω και πλυντήριο. Ξανακόβεται το ρέυμα. Αρχίζω τα καντήλια, στα ελληνικά , έρχεται το ρεύμα, αποτελειώνω, ρίχνω και ένα σφουγγάρισμα, μετά ντουζάκι, ζεστό γάλα και νάνι.

Να χ**ω την Παρασκευή μου μέσα.

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

oceano-fantastiko


Tο πάρκο «Ωκεανογράφικο», ένα από τα μεγαλύτερα ενυδρεία της Ευρώπης, συγκαταλέγεται στα must c της Βαλένθιας.


Ότι έκανα σαν μικρό παιδάκι όταν το επισκέφτηκα περιττό να το πω. Καρχαρίες πάνω από το κεφάλι μου σε ενυδρείο-θόλο, ψάρια, ψάρια, ψάρια, χρώματα, πλασματάκια αεικίνητα αλλά και βραδυκίνητα. Ο θαλάσσιος ελέφαντας μου έκανε την πιο μεγάλη εντύπωση. Τι κήτος ήταν αυτό; Βαρύ ζώο το άτιμο. Αλλά αυτά τα μουστακάκια του, τα δοντάκια του και τα μικροσκοπικά ποδαράκια του το μετέτρεπαν στον αγαθό γίγαντα που όλοι συμπαθούν. Πιο κάτω δύο φάλαινες, άσπρες, τεραστίων διατάσεων. Η μια παιχνιδιάρα, η άλλη νωχελική και μελαγχολική, κοιτούσε από τα κάγκελα μιας πορτούλας.

Φώκιες! Μαμά, είδα φώκιες σου λέω! Η μια μάλιστα με ακολουθούσε στο τζάμι. Για τρία ολόκληρα δευτερόλεπτα. Τις είδα και στην λιμνούλα τους. Αραχτές. Και οι πιγκουίνοι; Τι σου λένε; Παρεμπίπτοντος, το Μαδαγασκάρη 2 μας διασκέδασε πολύ, κι ας την είδαμε στα ισπανικά, μιας και είπα πιγκουίνοι.
Επίδειξη δελφινιών. Πάνω από 12 πρέπει να ήταν τα πανέξυπνα αυτά θηλαστικά. Φωνητικές ικανότητες, κίνηση, σκέρτσο, συγχρονισμός. Η σχέση τους με τους εκπαιδευτές φαινόταν τόσο ξεχωριστή. Παίζει να χλαπάκιασαν πάνω από 3 κιλά ψαράκια το καθένα, αλλά πώς αλλιώς να τα ευχαριστήσουν για αυτό το μοναδικό θέαμα που προσέφεραν;



Ωραία όλα αυτά τα εντυπωσιακά. Και σε αυτά θα μείνω. Γιατί το -αιχμαλωσία ή αφανισμός η μοίρα που επιφυλάσσει ο άνθρωπος στα ζώα- μου έκατσε στο στομάχι μετά από σχόλιο στον Περαστικό.

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009

Φουτουρισμός στην Βαλένθια




Ciudad de las artes y las ciencias ή στα ελληνικά, η πόλη των τεχνών και των επιστημών.

Δημιούργημα του Βαλενθιάνου αρχιτέκτονα Καλατράβα. Σε ταξιδεύει έτη μπροστά. Σε εμπνέει, το λιγότερο να το φωτογραφίσεις και το περισσότερο να σκηνοθετήσεις την, επιστημονικής φαντασίας, ταινία σου.

Τα τρία βασικά κτίρια, (Palacio de las artes, Hemisferic, Museo de las ciencias) περιτριγυρίζονται από καταγάλανες πισινούλες, ποδηλάτες, επισκέπτες με φωτογραφικές μηχανές ανά χείρας και από ντόπιους που κάνουν τον καθημερινό τους περίπατο.

Φιλοξενούνται εκθέσεις σε αυτά, και οπτικοακουστικό υλικό που συνδιάζει την ψυχαγωγία με την μάθηση.



Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009

Αγαπάμε ρετρό!


Retro-Flex. Patch works ζωγραφισμένα και κάθε καμβάς ένα παζλ ρετρό, πολύχρωμο και ποπ. Οι φιγούρες των μαέστρων της ποπ Andy Warhol, Tom Wesselmann κ.ά, περιτριγυρισμένες με industrial design, παλιές διαφημίσεις και κόμικ, βλ. Τεν Τεν.

Το όνομά του είναι Maestro Yago, είναι από την Βαλένθια και εκθέτει έργα του στην galeria rosalia sender.(C./ Mar 19)

Έτσι για να διακοσμήσουμε λιγάκι το μπλογκάκι μας.


Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2009

Γιατί να μην είναι πάντα απλή η αγάπη;




-Ένιωσα τόσο απελευθερωμένη, σαν να πέταγα και γω.
-Τι αθώα φιλιά.
-Τι αγνά βλέμματα.
-Γιατί να μην είναι πάντα απλή η αγάπη;
-Γιατί έχουμε πολύπλοκο μυαλό ίσως.
-Μα η αγάπη είναι συναίσθημα, δεν πρέπει να την βάζουμε στα καλούπια της λογικής.
-Ναι αλλά είμαστε άνθρωποι. Γεμάτοι ανασφάλειες και ατέλειες.
-Θέλω να κλάψω από χαρά...
-Δεν φοβάμαι να σου πω ότι σε αγαπώ και ότι είσαι από τα πιο ξεχωριστά πρόσωπα της καρδιάς μου.
-Δεν θέλω να σε χάσω.

Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009

Οι Ισπανοί Άγιοι Βασίληδες δεν έχουν έλκηθρο αλλά βαγόνι..

Στις 5 Γενάρη οι ισπανοί γιορτάζουν τη μέρα των Μάγων Βασιλιάδων, ναι του Βαλτάσαρ, του Μελχιόρ και του Γκασπάρ. Εδώ τα δώρα στα παιδάκια τα φέρνουν οι τρεις μάγοι με μεγάλες παρελάσεις και άρματα, που στο τέλος γίνονται ένα μεγάλο καρναβάλι (μπλιάξ).
Το εκπληκτικό είναι οι μάγοι στο Σαντιάγο φτάνουν με τρένο! Ναι, βέβαια. Και πάνε και στήνονται στο σιδηροδρομικό σταθμό -σύσσωμη η οικογένεια- και περιμένουν τους μάγους πάνω στα άρματα. Μετά, όπως κάνουμε το 15αυγουστο στα νησιά την περιφορά της εικόνας, έτσι κάνουν γύρω γύρω σε όλη την πόλη, μέχρι να φτάσουν στο δημαρχείο, που τους υποδέχεται ο δήμαρχος και η δημαρχέσα και οι υπόλοιποι των Κοινών. Με άλογα και πανοπλίες η ακολουθία των Μάγων και από πίσω το ξελιγωμένο, από το περπάτημα, παιδικό τσούμο να περιμένει τις καραμέλες που πετάνε οι «βασιλείς» και να οι σερπαντίνες και τα κονφετί και τα κλάξον και οι αφροί(ναι, του καρναβαλιού)..Υπερθέαμα.
Και για του λόγου το αληθές, η παρακάτω φωτογραφία με το αστυνομικό όχημα είναι από την παρέλαση τις 5ης Γενάρη στο ιστορικό κέντρο της πόλης του Σαντιάγου. Μα αν, αντί για αφρό, είχε κόκκινη μπογιά και σπασμένα τζάμια θα μπορούσα κάλλιστα να αναφέρομαι σε ένα ελληνικό περιπολικό που βρίσκεται σε κάποιον από τους δρόμους των Αθηνών και της Περιφέρειας, μέρες που είναι.

Βέβαια, μόλις η παρέλαση τελειώσει τα παιδάκια πάνε για νάνι και οι ενήλικες γεμίζουν τα μπαρ και τα πίνουν μέχρι το πρωί. Τόσο κόσμο δεν είχα ξαναδεί στην πόλη από τον Άυγουστο. Πολύ μου άρεσε. Όπως μου άρεσε και το σπρέι στα τζάμια του περιπολικού από τα 6χρονα.

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2009

O Αυγουλομάτης


Στα ισπανικά καφέ-μπαρ σερβίρουν ωραιότατα σάντουιτς (μαμά θέλω κι εγώ σαν του ίΤς) διαχωρίζοντας τα σε δυο κύριες κατηγορίες :bocadillos, εννοώντας το μακρύ ψωμάκι και sandwitch, εννοώντας το τετράγωνο. Τα γεμίζουν με τα jamon τους, με τόνο και λαχανικά (σ.σ vegetal), με chorizo (σαν σαλάμι αέρος με μια πορτοκαλοκόκκινη χρωστική και πιο όξινη γεύση),με μπακαλιάρο ενίοτε..
Το πιο χαριτωμένο τους σάντουιτς λοιπόν, ονομάζεται (συνήθως) mixto especial ή mixto de casa και είναι και το πιο τσουπωτό! Απ’ όλα έχει μέσα, ζαμπόν , τυράκι, ντοματούλα (παρεμπιπτόντως μια νόστιμη ντομάτα δεν έχω φάει στην Ισπανία, και καλά θα μου πεις «κοπελιά είναι χειμώνας, αλλά θα σου πω ότι είμαι εδώ από τον αύγουστο και επίσης θα σου πω ότι ανανάδες και πιτάγιες έχουνε μια χαρά μυρωδάτα, μια ντοματούλα ταπεινή δεν έχουνε-κόκκινη από εξω, άσπρη από μέσα), μαρούλι και για την κορυφή ένα ολοστρόγγυλο τηγανητό αυγουλάκι! Και πιάνει ο μπουφετζής το ψημένο ψωμί και χαράζει ένα κύκλο, όσο ο κρόκος του αυγού..και βγάζει τον κρόκο πρώτη μούρη στην ταράτσα! (βλ.εικόνα). Ο ψωμένιος αυτός κυκλάκος είναι η πρώτη σου μπουκιά!

Χειροκροτούμε εμφάνιση σάντουιτς!

Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2009

12 Σταφύλια, μια Διαμαρτυρία και μερικά ηλεκτρικά κεριά

Πρωτοχρονιά στην Βαλένθια.
Το έθιμο έλεγε σταφύλια στην αλλαγή του χρόνου. Δώδεκα. Σε κάθε χτύπο της καμπάνας ένα. Αντί για τσαμπί λοιπόν, πηραμε τα κολονάτα μας ποτήρια και μαζευτήκαμε στην πλατεία Ayundamiento , μαζί με όλο το αλλοδαπό, μιας και εμείς αλλοδαπά είμαστε σε αυτή την πόλη. Τα μπουκάλια σαγκρίας και οι σαμπάνιες στο πάτωμα, σε πλαστική πάντα σακουλίτσα. Η καμπάνα άρχισε να χτυπά, η κατάποση των σταφυλιών ξεκίνησε με ζήλο. Περίσσιο. Κάθε χτύπος και ένα σταφύλι. Στα πέντε είχα πνιγεί. Τα υπόλοιπα εφτά τα πέταξα στον αέρα κάνοντας μια ευχή...


Και ενώ εμείς γιορτάσαμε την πρωτοχρονιά, στην Γάζα τα κλάματα και οι φωνές δεν έχουν τελειωμό. Η διαμαρτυρία που παρακολούθησα στην Βαλένθια ήταν σιωπηλή. Ανατριχιαστικά βουβή. Κεριά, πανό, μηνύματα που παλεύουν να ταξιδέψουν και να ευαισθητοποιήσουν.







***

Νευρίαζα με τις ελληνικές ορθόδοξες εκκλησίες και τις τιμές στα κεράκια. Αυτή την φορά όμως δεν νευριάσα. Γέλασα με την θεία έμπνευση. Κεράκι ηλεκτρικό που ανάβει με λεφτό, δεν είχα ματαδεί. Δηλαδή, βάζεις 10 σεντς, ανάβει ένα. Βάζεις 50 σεντς ανάβεις 5. Με 2 ευρουλάκια άναψες 20 κεριά! Εντυπωσιακό; Είσαι και large, είσαι και φωταγωγικός.



Τι άλλο θα σκαρφιστούμε παναγίτσα μου;

Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2009

Barcelona Fotografada

Τρίγωνα κάλαντα σκόρπισαν παντού… αλλά τίποτα δεν άκουσα! Ένεκα που ήμανε μακριά, στα εξωτερικά, για Χριστούγεννα αλλιώτικα..χωρίς μελομακάρονα και μπακλαβάδες.
Χριστούγεννα στην Βαρκελώνη είπαμε να κάνουμε φέτος με την αγαπημένη μου Ερασνέλλα και τη μικρή της (μας ρίχνει ένα κεφάλι) αδερφή. Στουμπώσαμε δυο κόκκινες βαλιτσουλίτσες και να ‘μαστε στην πρωτεύουσα της Ισπανίας των Καταλανών .Η ιδανική πόλη να φωτογραφήσεις και να φωτογραφηθείς, αυτή που σου δίνει τα πιο όμορφα κάδρα και δεν σταματάς τα φλας...



Η Βαρκελώνη των 1000 και μια φωτογραφίων... Kούκλα η πόλη, αν και παραήταν στολισμένη με λαμπίδια. Φίσκα στον κόσμο, πατείς με πατώ σε το βράδυ στις Ράμπλες(βγάζεις και μια φωτογραφία με το άγαλμα του κολόμβου από πίσω), κάθε καρυδιάς καρύδι σε γιορτινό περιτύλιγμα αλλά και κακής ποιότητας αρσενικά βλέμματα που κοιτούσαν εξερευνητικά.


Είναι που οι καθολικοί την έχουν την παραμονή των Χριστουγέννων την πιο ιδιαίτερη μέρα τους, με τα της οικογενείας και φαγητό στο σπίτι, δείπνο με τους πιο δικούς σου ανθρώπους. Αν λοιπόν, δεν έχεις μανούλα και μπαμπά στη Βαρκελώνη ή έστω πρώτα ξαδέρφια που μεγαλώσατε μαζί παίζοντας στις αλάνες, μάλλον θα καταλήξεις να τρως στο πιο τουριστικό –από τα ελάχιστα ανοιχτά- εστιατόριο της πόλης. Και καλά να το διασκεδάσεις, γελώντας με τη λάθος επιλογή, αν είσαι όμως λίγο «μη μου άπτου» και γκρινιαρόκωλος, σου λέω καλύτερα να πας πουθενά αλλού. «Παραμονή» για την bloody μοσχαρίσια, ρίγανη με χοιρινό και όχι το αντίστροφο, πατάτες φούρνου από την προηγούμενη και μια υγρή πίτσα,(κλικ, μια φωτογραφία στην πίτσα) που την είδαμε σαν το μεσσία. Και να φανταστείτε ότι απ’ έξω οι πελάτες φαίνονταν ευχαριστημένοι… Χα! Και για επιδόρπιο…; Μπήκαμε σε ένα «παραδοσιακό» στην όψη καφέ-ζαχαροπλαστείο που θύμιζε κάτι από Ελλάδα. Θα μπορούσες να τον παρομοιάσεις και με τον «Κρίνο» της Αιόλου. Είχε και τα γλυκάκια του σε μια βιτρίνα, αλλά μάλλον διαλέξαμε την πιο μπαγιάτικη τάρτα σμέουρων . Από τα πίσω τραπέζια να και τα ελληνικά! Τίγκα στον Έλληνα η πόλη, αγαπημένος προορισμός των ομογενών μας η Βαρκελώνη. Το επιβεβαίωσε και το πούλμαν του “Zorbidi’s tours”(κλικ και φλας στο Ζορμπίδη) που βρήκαμε σταθμευμένο στην παραλία της Barcelonetas , ανήμερα τα Χριστούγεννα. Εκεί να δεις φωτογραφίες...Εικόνες τις χειμωνιάτικης Μεσογείου... Πρώτη μου φορά έκανα Χριστούγεννα σε παραλία..το ευχαριστήθηκα κιόλας! Τα απομυθοποίησα με την ευκαιρία όλα αυτά τα χριστουγεννιάτικα έθιμα και τα κλισέ- που ωστόσο σταματάνε μετά το μεσημεριανό στις 25 Δεκέμβρη, και δεν έχεις τι να κάνεις, και τελικά πας σινεμά με τα ξαδέρφια σου…

Αρχοντική η Βαρκελώνη και με βροχή και με ήλιο. Περπατάς στα όμορφα στενάκια με τα σιδερένια μπαλκόνια που κρέμονται τα απλωμένα ρούχα, εκεί που φωτογραφιζόταν η Penelope Cruz ως Christina, στο τρίπτυχο που αποτελούν με τη Vicky και τη Barcelona . Φωτογραφίζεσαι και συ , στα καφέ της, στη Rambla, σε κόκκινες βέσπες και μικρές αυλές, στο πάρκο Guel -με την φημισμένη σαύρα και τα χρωματιστά σπασμένα κομμάτια από πλακάκια που κάθονται τόσο ταιριαστά το ένα δίπλα στο άλλο, φτιάχνοντας ένα μωσαϊκό από lego. Ένα παζλ, που καταλήξαμε ότι μπορεί και να αγγίζει το κιτς, αλλά δεν του το λες του αρχιτέκτονα αν σκεφτείς τη δουλειά!Όχι μόνο στο πάρκο δηλαδή. Έκανε και μετά ..και μετά… βλέπεις και τη Sagrada Familia, το Casa Battlo (που μοιάζει με ένα τεράστιο στρουμφοσπίτι),την Pedrera με την υπέροχη στέγη (μην πάτε Χριστούγεννα ή την επομένη, είναι κλειστά). Όλα αυτός τα έκανε. Και συνεχίζεις το sightseeing και κάνεις τις βόλτες σου στο Passeo de Garcia και ανεβαίνεις μέχρι το πάρκο Montjuic, με τα μαγικά σιντριβάνια, που τα φωτάκια τους χορεύουν με το ρυθμό κλασικής μουσικής, και να και τα μουσεία! Τόσος πολιτισμός και τέχνη με τα μάτια στραμμένα σε όλη την πόλη, αφού το πάρκο έχει μια θέα μέχρι τη θάλασσα..
Θα μπορούσα να γράφω ώρες για αυτά που είδα στη Βαρκελώνη, για την κεντρική αγορά της και τις γεύσεις από τα εξωτικά φρούτα που γαργάλησαν τον ουρανίσκο μου, για τους ταξιτζήδες της, το μετρό και τους πλανόδιους πωλητές, για τα εστιατόρια της και τα μπαρ που προτιμούν να πηγαίνουν οι Καταλανοί και τα άλλα που πάνε οι επισκέπτες, για την εξωτική παραλία της –που παραμένει εξωτική και το Δεκέμβρη με τα φώτα του Casino και τα luxurious hotels, τους άντρες και τις γυναίκες της, τον ήλιο και τον ουρανό της...Την ευχαριστήθηκα!
Μα είμαι σίγουρη ότι θα έχω να γράψω πολλά και για όσα δεν έχω δει ακόμη, γι’ αυτό υπόσχομαι να ξαναπάω σύντομα και να σας πω τα υπόλοιπα..



ΥΓ. Όταν βρεθείτε στη Βαρκελώνη να πάτε για φαγητό στο “Rita Rouge”,(θυμηθείτε να βγάλετε πολλές φωτογραφίες στον κόκκινο καναπέ, στη βάση του τοίχου που παριστάνει μια γυναίκα, τη Ρίτα με το διαπεραστικό βλέμμα). Fusion κουζίνα και εξαιρετικά φιλικό service. Ιδιαίτερες γεύσεις και ωραία κοκτείλς. Χαιρετίσματα στον αγαπητό Jerlic, (ή κάπως έτσι).
Restaurante Rita Rouge, calle Carme 33, πίσω από την κεντρική αγορά της πόλης.