Sweet Wednesday

Περίμενα την προηγούμενη Τετάρτη όπως τα παιδάκια περιμένουν την Πρωτοχρονιά, δεν κοιμήθηκα το προηγούμενο βράδυ.

Περίμενα την προηγούμενη Τετάρτη εδώ και ένα μήνα, να έρθει η Τετάρτη και να μην περάσει γρήγορα. Αλλά αργά, να κυλήσει πολύ αργά, όπως ένα παχύρευστο γυαλιστερό γλάσο σοκολάτας gianduja πάνω σε μια τούρτα σοκολάτας γάλακτος με βάση μπισκότο φουντουκιού.

Κι έτσι ήρθε. Και κύλησε έτσι. Είχα πολύ καιρό να προσδοκήσω κάτι και να πάει τόσο καλά, να ξεπεράσει και τις προσδοκίες μου, να μου δώσει και χαρά περίσσια, να την πάρω μαζί μου στο σπίτι, μέσα σε ένα χάρτινο κουτί. Όχι μια χαρά, αλλά τέσσερις χαρές μαζί.

Δεν ξέρω ποιος θα με νιώσει, ποιος είναι αυτός που χαίρεται να βλέπει υλικά έτοιμα να θέλουν να γίνουν βρώση, να βλέπει αφράτα ασπράδια να θέλουν να γίνουν μαρέγκα και καρπούς  να περιμένουν να καραμελωθούν σε μαύρες γυαλιστερές επιφάνειες. Δεν ξέρω ποιος είναι αυτός που μπορεί να νιώσει τη ζεστασιά μέσα σε μια υπερεξοπλισμένη, σχεδόν διαστημική κουζίνα, να νιώσει την ευθύνη της συνεργασίας και της ομαδικότητας με ανθρώπους που μόλις έχει συναντήσει, για πρώτη φορά. Να στολίσει με φύλο χρυσού την γνωριμία πάνω από ένα ποτήρι τριπλής μους σοκολάτας.

Δεν ξέρω πώς καμια φορά μπορείς να χαίρεσαι μετρώντας σταγόνες από μαστιχέλαιο ή γραμμάρια κατάλευκης άχνης ζάχαρης, και να νιώθεις ότι κυλιέσαι σε χιόνι.

Δεν ήξερα πώς μια Τετάρτη, μια άκυρη Τετάρτη μπορούσε να γίνει η Πρωτοχρονιά μου μέσα στον Οκτώβρη.

Παρακολούθησα μάθημα "γλυκειάς αλχημείας" και δεν θέλω να αφήσω καμιά άλλη τετάρτη να περάσει χωρίς να αγκαλιάσω τη γλύκα.

"Τη χαρά που παίρνω όταν σ'αγκαλιάζω, δεν την αλλάζω"..

Μια θετική σκέψη τον Οκτώβριο

(Μουσικούλα πριν διαβάσεις?)

Προς τον χειμώνα ολοταχώς. Ο καιρός εδώ στο νότο δεν το δείχνει ακόμα, αφού το πατουσάκι δεν λέμε να το βάλουμε σε κλειστό παπούτσι, αλλά όλα τα άλλα χορεύουν σε ρυθμούς κατεργάρη που πήγε στον πάγκο του. Ο χορός μια δραστηριότητα ξεχασμένη στο ανοιχτά του καλοκαιριού και η μόνη εκδήλωσή της - στην καλύτερη - σε κάποιο track του e-radio ή του MySpace.
Σάκες, σχολικά, νέα ξεσηκώματα και επαγγελματικοί μέλλοντες – μπανάλ παρατηρήσεις- που ωστόσο, αρχίζουν και κλείνουν κύκλους ζωής. Παράλληλες πορείες που τις ενώνει η σιωπή. Η ζωή κυλά σαν ποταμάκι μικρό που ενώ δεν χωράει κακίες, θυμούς και εκκωφαντικές σιωπές, εμείς εκεί, να το γεμίζουμε με δαύτα μέχρι να ξεχειλίσει ρε παιδί μου. Και όταν ξεχειλίσει θα είμαστε παρόντες;
Νέος μήνας ξεκινά, άλλος με το i-pod να βαράει, άλλος να κορνάρει, άλλος να τρώει ζαχαρωτά, άλλος σινεμά, άλλος κακομουτσουνιά, άλλος να ταξιδεύει, άλλος να κάνει βόλτα κοντά στην θάλασσα, άλλος να πήζει στο γραφείο και άλλος στην βουή της πόλης.
Δεν σταματάμε να ονειρευόμαστε, αυτό μας κρατάει πιο ζωντανούς από τα ποστ-ιτ στο φέισμπουκ… Δεν σταματάμε να χαμογελάμε, αυτό μας δίνει δύναμη και αφορμές…
Και αφού οι μέρες γεμίζουν με προεκλογικά μαργαριψάρια, με βουλευτικές γλιτσοχαιρετούρες και άλλα πολλά απελπιστικά ίδια Παντελάκια μου, σκέφτομαι, έρμη πρώτη της ζωής μου ψήφο, πού θα σε δώσω με καρδιά μισή;
Όπως και να χει, διαβάζω την Ζωοπανήγυρη του Μπάκα στο SOUL. Πάντα πετυχημένη όμως; Συνειδητοποιώ ότι το l’officiel έχει πάντα ωραία και πολλά κείμενα και ότι το Wallpaper* καραμετράει αλλά εδώ στο Ελλάδα 10€ γαμώτηνμου…
Σκέφτομαι να διορθώσω τον εαυτό μου, να γίνω καλύτερη, αλλά αν ποτέ γινόμουν τέλεια θα ένιωθα μοναξιά. Ποιος θα ΄θελε σχέσεις με κάποιον που δεν έχει ατέλειες. Αυτό μόλις διάβασα στο ημερολόγιο με τις θετικές σκέψεις.
Άλλο ένα είναι αυτό: Δώστε στους άλλους το δικαίωμα να σφάλλουν. Θα το πάρουν έτσι κι αλλιώς. Χα, πλάκα δεν έχει;