Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009

The Italian corner


“Αυτά τα λόγια τα αφιερώνω στους φίλους μου, τους Ιταλούς που αγάπησα.”

Στην Ισπανία οι Ιταλοί είναι τόσο πολλοί όσο και τα αμέτρητα χαριτωμένα μυρμηγκάκια σε μια μυρμηγκότρυπα! Αν αυτή την τρυπίτσα την ονομάσεις Ισπανία και τα εντομάκια Ιταλούς θα δεις αυτό που βλέπω κι εγώ εδώ, στην Ιβηρική. Δεν είναι μόνο τουρίστες και επισκέπτες αλλά και φοιτητές σαν κι εμένα και φίλοι των φοιτητών και ξαδέρφια που δεν χάνουν ευκαιρία για επίσκεψη αλλά και μόνιμοι κάτοικοι που τα μαζέψαν και ήρθανε και πίσω δεν γυρίσανε.
Και αμέτρητοι καθώς είναι όλοι τους περιγελάμε για το πλήθος τους και τα στερεότυπα γύρω από τη φάρα τους και ότι δεν γίνεται να αποτελείς μέλος μια παρέας 5 ατόμων χωρίς οι 4 να είναι Ιταλιάνοι, την αργοπορία τους και την λατρεία της πίτσας!
Έτσι κι εγώ, χωρίς να αποτελώ καμία σχεδόν εξαίρεση όχι μόνο ζω με τις Σισιλιάνες αλλά συναναστρέφομαι και με καμιά 15αρια από δαύτους κάθε μέρα. Από κάτω μου μένουν 5 από την Καλάμπρια, νότια Ιταλία- γειτόνοι, εξαιρετικά παιδιά, τρώμε και πίνουμε μαζί και με τις δικές μου έχουν κι από ένα φλερτ! Στην διπλανή πολυκατοικία μένουν άλλες 8 σουσουράδες, του νότου και αυτές και λίγο πιο ψηλά ως την Πούλια. Και βγαίνουμε στα καφέ και στα μπαρ για να συναντήσουμε κι άλλους, μερικούς ακόμη από τη Νάπολη και τη Ρώμη, με τη χαρακτηριστική διάλεκτο που κοροϊδεύουν όλοι οι υπόλοιποι μακαρονάδες. Και μετά μαζί με τα ποτά έρχονται και αυτοί του Βορρά, οι πιο άνετοι και κυριλέδες από τη Φλωρεντία και το Μιλάνο και τη Βενετία ως την Τεργέστη. Καημό το έχω που από την Τοσκάνη κανέναν δεν γνώρισα να με μάθει το κρασί, μα ελπίζω στο μεγάλο μου ταξίδι στην Ιταλία να γνωρίσω έναν και να με ζαλίσει με τα κοκκινωπά ζεστά αρώματα του. Αχ!
Αυτό το ποστ θέλω λοιπόν να το αφιερώσω στους Ιταλούς φίλους μου, που τόσο γρήγορα ταίριαξα μαζί τους και μοιράστηκα ταξίδια και εκδρομές, πιώματα και φαγάκια και τραγούδησα ταιριάζοντας τους στίχους -που δεν ήξερα, με τις νότες τις ιταλικής κιθάρας.


Έμαθα από τους Ιταλούς τόσα πράγματα σε 6 μήνες! Έμαθα και τις γεύσεις τους και για όσα θα μαγειρεύω από δω και πέρα θα τους μελετάω σε κάθε πιάτο. Βλέπεις έχουν κι αυτοί χίλια καλούδια και αν λίγο ανακατώνεσαι με τις μαγεριές, λωλαίνεσαι. Από τις δικές μου τις ζουζούνες έμαθα για τις ρικότες. Λέω «τις ρικότες» γιατί είναι τρεις, σαν αδερφές. Ρικότες όλες αλλά πολύ αλλιώτικες. Η μια είναι η αλμυρή, που τη βάζουν στην «πάστα α λα Νόρμα», η άλλη είναι η ψημένη που την βάζουν σε ραγού και σε κρεατικά κοκκινωπά και δεν λιώνει με τίποτα! Όπως την κόψεις, την τρίψεις, έτσι θα τη βρεις. Έχει μια υγρασία που της δίνει ένα άρωμα βαρύ μα συνάμα φρέσκου μανιταριού, την τρώω σκέτη εννοείται. Και η τρίτη η μικρότερη, η γλυκιά, που γεμίζουν τα Κανόλι, γλυκάκια σαν ρολάκια γεμισμένα με ρικότα γλυκιά ή σιρόπι σοκολάτας. Και οι τρεις είναι υπέροχες! Μετά δοκίμασα κι άλλα τυράκια, προσφορά των γειτόνων, όπως το πεκορίνο που καμία σχέση δεν έχει με αυτό που ήξερα εγώ για πεκορίνο. Βάζανε αυτοί το τυρί, συνδύαζα εγώ το κρασί, που κάτι σκαμπάζω. Το πεκορίνο το φάγαμε συνοδεία ενός ξυνόμαυρου (και με Merlot νομίζω ότι μπορείτε να πιείτε) και γέμισε η ψυχή μου γεύση. Για την παρμεζάνα δε λέω κουβέντα, τα λόγια είναι περιττά. Έπειτα από τα τυράκια, έμαθα και για κρασάκια που επίσης ιδέα δεν είχα, όπως το Lambrusco. Ένα χρώμα, γλυκό ρόδο και μια μυρωδιά φρουτένια καλοκαιρινή. Μου δείξανε και την πολέντα, ζυμαράκι του Βορρά, τόσο φτωχό στα υλικά και τόσο γενναιόδωρο στο στόμα! Μετά να και το προσούτο και το καρπάτσιο στα δέματα των μαμάδων που κατέφθαναν! Μετά ζυγίστηκα και είχα πάρει 8 κιλά.
Είπα να σταματήσω να τρώω και να μάθω και τίποτα άλλο για την ιταλική κουλτούρα και γνώρισα τις μελωδίες τους. Μου βάλανε να ακούσω Lucio Batisti, από τον οποίο ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου έχει ξεπατικώσει τη μουσική του «Πριν το τέλος». Πολύ όμορφα λόγια έχει και το αυθεντικό και το δικό μας- η ξεπατηκωσούρα- δε λέω. Γνώρισα και τον άλλον, που πολύ διάσημος είναι στην Ιταλία , τον Luciano Ligabue και άκουσα το τραγούδι που έχει γραφτεί για μένα και τον καημό που έχω αναφέρει σε προηγούμενο ποστ. Ο συγκεκριμένος τραγουδάει στυλ Πάριου, αλλά σε πιο ροκ μορφή με μακρύ μαλλάκι και δερμάτινα και χωρίς τους μπάλους για την Νάξο και την Πάρο. Μετά έμαθα και λόγια απ’έξω και από εκείνη τη μέρα άρχισε μια ιδιαίτερη σχέση με μένα και τα ιταλικά. Γιατί αυτό το τραγούδι ήταν στην πολύ αρχή, τώρα το μιλάω πολύ το ιταλικό! Έμαθα και άλλα 4 τραγούδια που πολύ τα ένιωσα και το ένα θα το βάλω σε λινκ, αν τα καταφέρω, στο τέλος του ποστ. Έμαθα επίσης το πού πέφτει κάθε ιταλική πόλη στο χάρτη, ποιο είναι το πιο in θέρετρο διακοπών για χειμώνα και καλοκαίρι, έμαθα να τραγουδάω Ραφαέλα Καρρά (μου ψιθυρίσανε και μερικές από τις πομπές της), πολλές αλήθειες για τη Μαφία, αν και οι πολλοί αρνούνται ότι είναι πραγματικά επικίνδυνη- άλλοι μου είπαν ότι δεν υπάρχει και είναι αστικός μύθος, και έμαθα και πως λένε τον πλαστικό του Μπερλουσκόνι, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να αποκαλύψω το όνομά του, για ευνόητους λόγους. Παρακαλώ για περισσότερες πληροφορίες, επικοινωνήστε μαζί μου στέλνοντας προσωπικό μήνυμα. Ευχαριστώ. Να συνεχίσω και να το κλείσω το θεματάκι, γνώση πολλή μου δώσανε οι Ιταλιάνοι και πόσα κοινά βρήκαμε, από λέξεις μέχρι έθιμα και τραγούδια του γάμου! Εδώ να πω ότι στην Ιταλία τον υδραυλικό τον λένε υδραυλικό. Φοβερό;!
Viva Italiaaaaaaaaaa!




Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009

Emotional mixture

«Έπρεπε να πάρω την ζωή στα χέρια μου και όταν έφτασα εκεί που ήθελα είδα πως τίποτα δεν μου ανήκει. Ούτε καν εσύ. Και με τα χρήματα τι μπορώ πια να αγοράσω; Κάθε εικόνα είναι προέκταση μιας άλλης. Η ελευθερία μου η αλυσίδα ενός άλλου. Κι απ’ όλα τα σπίτια που διασχίσαμε κανένα δεν ήταν δικό μου. Δεν έχω τίποτα. Μένει μόνο να περάσουμε αυτά τα σύνορα. Με οποιοδήποτε τρόπο. Και θα αγαπήσεις μαζί μου τον ανοιχτό ουρανό. Γιατί η γη είναι πιο όμορφη από μας…»

Ανοίγω ξαφνικά τα μάτια μου. Κοιτάζω από το παράθυρο. Ανατριχιάζω. Το βλέμμα μου γεμίζει άσπρο. Σύννεφα πυκνά, παντού. Είναι ωραίο να πετάς. Οι σκέψεις σου γεμίζουν ουρανό και απέραντο. Κράτησα μονάχα τους δύο τελευταίους στίχους του Κωνσταντίνου Βήτα. Άφηνα πίσω μου την Μαδρίτη. Με καλωσόριζε ξανά η Βαλένθια και το δωματιάκι μου. Κάθε τόπος σπίτι μου, λένε κάποιοι ταξιδεμένοι. Αυτό γεύτηκα με την εμπειρία του Εράσμους.

Ξαφνικά θα ανοίξω τα μάτια μου. Και θα είμαι Ελλάδα. Στο σπίτι βάση σε λίγες μέρες. Αυτό που πάντα με περιμένει με όλη του την αγάπη και την υπομονή. Είναι υπέρτατο αγαθό να έχεις οικογένεια. Τι μας λες τώρα, θα μου πεις. Κι όμως, τα δεδομένα μερικών είναι η έλλειψη κάποιου άλλου. Και σε αυτή την μεταβατική φάση, αφιερώνω τις σκέψεις μου σε αυτούς που με στηρίζουν μεγαλόκαρδα όλα αυτά τα χρόνια. Για να ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω. Και η μαμά σιγανά και ήρεμα συνειδητοποιεί πως η μικρή, πάει πια, πέταξε. Και καμαρώνει και εύχεται κρυφά να γυρίσω κοντά της. Πέντε χρόνια τώρα τους λείπω εξάλλου. Πήρα την ζωή στα χέρια μου, έκανα τις επιλογές μου έχοντας τους καλύτερους χορηγούς. Πώς να μην είμαι ευγνώμον; Θα καταφέρω ποτέ να ανταποδώσω; Να το το παραλληρηματάκι…

Αύριο χαιρετώ τους νέους φίλους μου. Τελευταία ομαδική, ισπανική φιέστα. Βίβα…