Emotional mixture

«Έπρεπε να πάρω την ζωή στα χέρια μου και όταν έφτασα εκεί που ήθελα είδα πως τίποτα δεν μου ανήκει. Ούτε καν εσύ. Και με τα χρήματα τι μπορώ πια να αγοράσω; Κάθε εικόνα είναι προέκταση μιας άλλης. Η ελευθερία μου η αλυσίδα ενός άλλου. Κι απ’ όλα τα σπίτια που διασχίσαμε κανένα δεν ήταν δικό μου. Δεν έχω τίποτα. Μένει μόνο να περάσουμε αυτά τα σύνορα. Με οποιοδήποτε τρόπο. Και θα αγαπήσεις μαζί μου τον ανοιχτό ουρανό. Γιατί η γη είναι πιο όμορφη από μας…»

Ανοίγω ξαφνικά τα μάτια μου. Κοιτάζω από το παράθυρο. Ανατριχιάζω. Το βλέμμα μου γεμίζει άσπρο. Σύννεφα πυκνά, παντού. Είναι ωραίο να πετάς. Οι σκέψεις σου γεμίζουν ουρανό και απέραντο. Κράτησα μονάχα τους δύο τελευταίους στίχους του Κωνσταντίνου Βήτα. Άφηνα πίσω μου την Μαδρίτη. Με καλωσόριζε ξανά η Βαλένθια και το δωματιάκι μου. Κάθε τόπος σπίτι μου, λένε κάποιοι ταξιδεμένοι. Αυτό γεύτηκα με την εμπειρία του Εράσμους.

Ξαφνικά θα ανοίξω τα μάτια μου. Και θα είμαι Ελλάδα. Στο σπίτι βάση σε λίγες μέρες. Αυτό που πάντα με περιμένει με όλη του την αγάπη και την υπομονή. Είναι υπέρτατο αγαθό να έχεις οικογένεια. Τι μας λες τώρα, θα μου πεις. Κι όμως, τα δεδομένα μερικών είναι η έλλειψη κάποιου άλλου. Και σε αυτή την μεταβατική φάση, αφιερώνω τις σκέψεις μου σε αυτούς που με στηρίζουν μεγαλόκαρδα όλα αυτά τα χρόνια. Για να ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω. Και η μαμά σιγανά και ήρεμα συνειδητοποιεί πως η μικρή, πάει πια, πέταξε. Και καμαρώνει και εύχεται κρυφά να γυρίσω κοντά της. Πέντε χρόνια τώρα τους λείπω εξάλλου. Πήρα την ζωή στα χέρια μου, έκανα τις επιλογές μου έχοντας τους καλύτερους χορηγούς. Πώς να μην είμαι ευγνώμον; Θα καταφέρω ποτέ να ανταποδώσω; Να το το παραλληρηματάκι…

Αύριο χαιρετώ τους νέους φίλους μου. Τελευταία ομαδική, ισπανική φιέστα. Βίβα…