Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Η αγαπημένη μου ρουτίνα...


Άνοιξα πάλι τη maleta, που άρχισε να χάνει το ζωηρό κόκκινο χρώμα της από τη σκόνη που είχε κατακάστει πάνω της... Σε άλλους ρυθμούς πια και οι δυο, η Ερασνέλα κι εγώ, στριμώχνουμε τις ασχολίες μας κατά τη διάρκεια της μέρας και ξεχάσαμε για λίγο τη βάλίτσα δίπλα στην πόρτα. Πάντα έτοιμη για ταξίδι...Θέλει μόνο λίγο ξεσκόνισμα κι έτοιμη για μια νέα διαδρομή.

Η αγαπημένη μου ρουτίνα...
Πάνω στο καινούργιο μου γραφείο υπάρχει ένα mac, ένα παλιό κιτρινισμένο τηλέφωνο- αλλά ποιος νοιάζεται-, μια κατακόκκινη φράουλα σε σουβέρ, ένα μπουκάλι τσίπουρο τσιλιλή και το καινούργιο τεύχος. Λίγο πιο δίπλα ένας κεσές με βουβαλίσιο βούτυρο -που θα λιώσει, αν δεν το βάλω στο ψυγείο- τσάι με άρωμα λεμόνι σε ένα μικρο τσουβαλάκι από λινάτσα και μια σαμπάνια σε baby μέγεθος, για «γνωριμία με το προϊόν», δώρο της αρχισυντάκτριας.
Λίγο πριν τελείωσα το σχόλιο μου για γευσιγνωσία σε μεγάλα εκλέρ, και πριν από αυτό δοκίμασα μακαρόν και μιλφέιλ από το Paul για να γράψω ένα κείμενο μεγαλοπρεπές- ωδή, όπως του ταιριάζει. Εδώ πρέπει να πω οτι θα περάσουν δυο χρονάκια, μέχρι να μπορέσουμε να πάρουμε γλυκάκι χωρίς να περιμένουμε σαν σε ουρά για προσκύνημα στη μεγαλόχαρη το δεκαπενταύγουστο. Κλείνει η παρένθεση και συνεχίζω.
Κάνω αυτό που αγαπώ. Αγαπώ τη δουλειά μου, τη διάλεξα και δεν θα σταματήσω να την υποστηρίζω, γιατί στην ουσία μόλις άρχισα...
Πριν τέσσερα χρόνια, φοιτήτρια ακόμη, φανταζόμουν οτι κάποια στιγμή θα μπορώ να γράφω για'αυτό που μ'αρέσει πιο πολύ, το φαγάκι. Μια τυχαία μέρα πριν από ένα μήνα, συνάντησα για δεύτερη φορά τον «Αγγελο». Με είχε βοηθήσει και τότε, που ακόμη τα σκεφτόμουν, να κάνω την πτυχιακή μου. Το έκανε πάλι.
Σήμερα, χωρίς να πιστεύω οτι έχω κατεβάσει τον ήλιο στην ποδιά μου, βοηθάω στο να φτιαχτεί το πρώτο περιοδικό ζαχαροπλαστικής στην Ελλάδα.
Κι έτσι ξεκινά για μένα μια από τις «Γλυκιές Ιστορίες», που θέλω να διηγούμε όταν θα μεγαλώσω και θα γίνω μεγάλη γαστρονόμος...