Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Η αγαπημένη μου ρουτίνα...


Άνοιξα πάλι τη maleta, που άρχισε να χάνει το ζωηρό κόκκινο χρώμα της από τη σκόνη που είχε κατακάστει πάνω της... Σε άλλους ρυθμούς πια και οι δυο, η Ερασνέλα κι εγώ, στριμώχνουμε τις ασχολίες μας κατά τη διάρκεια της μέρας και ξεχάσαμε για λίγο τη βάλίτσα δίπλα στην πόρτα. Πάντα έτοιμη για ταξίδι...Θέλει μόνο λίγο ξεσκόνισμα κι έτοιμη για μια νέα διαδρομή.

Η αγαπημένη μου ρουτίνα...
Πάνω στο καινούργιο μου γραφείο υπάρχει ένα mac, ένα παλιό κιτρινισμένο τηλέφωνο- αλλά ποιος νοιάζεται-, μια κατακόκκινη φράουλα σε σουβέρ, ένα μπουκάλι τσίπουρο τσιλιλή και το καινούργιο τεύχος. Λίγο πιο δίπλα ένας κεσές με βουβαλίσιο βούτυρο -που θα λιώσει, αν δεν το βάλω στο ψυγείο- τσάι με άρωμα λεμόνι σε ένα μικρο τσουβαλάκι από λινάτσα και μια σαμπάνια σε baby μέγεθος, για «γνωριμία με το προϊόν», δώρο της αρχισυντάκτριας.
Λίγο πριν τελείωσα το σχόλιο μου για γευσιγνωσία σε μεγάλα εκλέρ, και πριν από αυτό δοκίμασα μακαρόν και μιλφέιλ από το Paul για να γράψω ένα κείμενο μεγαλοπρεπές- ωδή, όπως του ταιριάζει. Εδώ πρέπει να πω οτι θα περάσουν δυο χρονάκια, μέχρι να μπορέσουμε να πάρουμε γλυκάκι χωρίς να περιμένουμε σαν σε ουρά για προσκύνημα στη μεγαλόχαρη το δεκαπενταύγουστο. Κλείνει η παρένθεση και συνεχίζω.
Κάνω αυτό που αγαπώ. Αγαπώ τη δουλειά μου, τη διάλεξα και δεν θα σταματήσω να την υποστηρίζω, γιατί στην ουσία μόλις άρχισα...
Πριν τέσσερα χρόνια, φοιτήτρια ακόμη, φανταζόμουν οτι κάποια στιγμή θα μπορώ να γράφω για'αυτό που μ'αρέσει πιο πολύ, το φαγάκι. Μια τυχαία μέρα πριν από ένα μήνα, συνάντησα για δεύτερη φορά τον «Αγγελο». Με είχε βοηθήσει και τότε, που ακόμη τα σκεφτόμουν, να κάνω την πτυχιακή μου. Το έκανε πάλι.
Σήμερα, χωρίς να πιστεύω οτι έχω κατεβάσει τον ήλιο στην ποδιά μου, βοηθάω στο να φτιαχτεί το πρώτο περιοδικό ζαχαροπλαστικής στην Ελλάδα.
Κι έτσι ξεκινά για μένα μια από τις «Γλυκιές Ιστορίες», που θέλω να διηγούμε όταν θα μεγαλώσω και θα γίνω μεγάλη γαστρονόμος...

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Να γνωρίζεις.


Γνωρίζεις τα ταξίδια, γνωρίζεις ανθρώπους στο αεροπλάνο και μιλάτε για συμπτώσεις. Τεράστιες συμπτώσεις που καταλήγουν στο κλισέ, τι μικρός που είναι ο κόσμος.
Είσαι ανοιχτός με τους άλλους. Χαμογελάς με ανυπομονησία, ανυπομονείς για το επόμενο χαμόγελο.
Πας σε πάρτι και διασκεδάζεις. Μαθαίνεις να φτιάχνεις κάτι και είναι νόστιμο, το φτιάχνεις για όλους. Το φαγητό πάντα θα μας κρατάει όλους κοντά.
Κοιτάζεις γύρω σου και επεξεργάζεσαι τις εικόνες, σαν πιξελιασμένο τετραγωνάκι, να μην παίρνει άλλο ζουμ. Εστιάζεις στα πρόσωπα, στις εκφράσεις τους. Στο
ξύλινο τρενάκι πάνω στο πιάνο και στον ηλεκτρικό που φαίνεται από το παράθυρο.

Χαμογελάς πάλι.
Εκφράζεσαι με καθαρές λέξεις, που έχουν ενδιαφέρον και ο άλλος θα τεντώσει τα αυτιά του, θα σχολιάσει, θα προσθέσει, θα συμφωνήσει, θα αντιδράσει. Πόσο ενδιαφέρον! Κάνεις πηγαδάκι. Χαζοκουβεντιάζεις.

Η ώρα περνάει και σ’ αρέσει τόσο. Κι άλλο κρασάκι. Να’ μαστε καλά.

Εκτιμάς τη γουλιά και νιώθεις ευγνωμοσύνη.
Είσαι αληθινός και γνωρίζεις.


Being pure. Enjoying the pure.

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

A lovely wasted hour

Μια αγελάδα φοράει ένα μαύρο κιμονό και διαλογίζεται. Ήρθε από μια σοφίτα των Βρυξελών, τόσο μικρή, που όταν φιλοξένησε έξι περίεργους τύπους γράφτηκε στο βιβλίο Guinness. Στο λευκό καθρεφτάκι αντανακλά το είδωλο μιας ολλανδέζας με ξανθές κοτσίδες που γελάει. Στο κουτί της κρύβει καραμέλες. Ασπρόμαυρες φωτογραφίες από την εποχή της Ισπανίας που επιτέλους τυπώθηκαν. Αυτή η ψηφιακή παράνοια μας στερεί την αφή. Το πορτοφόλι μου υπέρβαρο και ηδονικά ενδιαφέρον. Πέντε ευρώ και 25 αναμνήσεις. Θεσσαλονίκη και αποκόμματα Aegean, ληγμένο πάσο και κάρτες DVDΑδικων μιας πόλης στην οποία δεν ζω. Παλιά φωτογραφία και ένα κέρμα από την Αμερική. Μια μικρή κόκκινη καρδιά, από το σούσουρο των αγγέλων, κοιτά να επανορθώσει για την αναποδιά που μου έφερε η ασημί ξαδέλφη της που κουδούνιζε. «Για να καλείς τον έρωτα», μου είχε πει η Δημητρα, αλλά ο έρωτας όταν την άκουγε να κουδουνίζει το έβαζε στα πόδια. Προτιμώ την άηχη κόκκινη. Η ντοματόσουπα ούτε που είχε ποτέ φανταστεί ότι θα γινόταν τόσο famous. Τώρα την χρησιμοποιώ σαν πορτοφόλι. Έχει φερμουάρ, μυρίζει δέρμα και φωνάζει Andy Warhol. Χρωματιστά κουμπιά καβάτζες και παραμάνες από ταμπελάκια ρούχων. Λατρεύω το χειμερινό ντύσιμο και χουχούλιασμα. Μια φιγούρα χωρίς κεφάλι απλώνει τα χέρια και κρατά υπομονετικά τέσσερα βραχιόλια. Τα τρία είναι δώρα καλόγουστων φίλων. Ένα κραγιόν υπόσχεται κόκκινα φιλιά. Ένα φλασάκι τόσο δα χωράει πολλές ταινίες, πολλά τραγούδια, περισσότερες φωτογραφίες από ανθρωπάκια πιξελάκια. Τα notebooks γεμίζουν με οτιδήποτε μπορεί να φέρει έμπνευση. Γεμίζουν επίσης με παλιές στιγμές ατέλειωτης ευχαρίστησης, με μέλλοντες και υπενθυμίσεις. Το ζεβρέ στυλό έκλεισε τα έξι. Ή τα εφτά; Ήρθε για γούρι στις πανελλήνιες. Έκτοτε, έμαθε όλα τα μυστικά και δεν τα πρόδωσε ποτέ. Τα CD φωνάζουν Burn Us και το photoshopαρισμένο Ποσείδι με τις πιο τρελές ηλιοκαμένες μορφές καλοκαιριάζει το ακατάστατο αλλά κατά τ’ άλλα ζωντανό γραφείο μου…

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009

Sweet Wednesday

Περίμενα την προηγούμενη Τετάρτη όπως τα παιδάκια περιμένουν την Πρωτοχρονιά, δεν κοιμήθηκα το προηγούμενο βράδυ.
Περίμενα την προηγούμενη Τετάρτη εδώ και ένα μήνα, να έρθει η Τετάρτη και να μην περάσει γρήγορα. Αλλά αργά, να κυλήσει πολύ αργά, όπως ένα παχύρευστο γυαλιστερό γλάσο σοκολάτας gianduja πάνω σε μια τούρτα σοκολάτας γάλακτος με βάση μπισκότο φουντουκιού.
Κι έτσι ήρθε. Και κύλησε έτσι. Είχα πολύ καιρό να προσδοκήσω κάτι και να πάει τόσο καλά, να ξεπεράσει και τις προσδοκίες μου, να μου δώσει και χαρά περίσσια, να την πάρω μαζί μου στο σπίτι, μέσα σε ένα χάρτινο κουτί. Όχι μια χαρά, αλλά τέσσερις χαρές μαζί.
Δεν ξέρω ποιος θα με νιώσει, ποιος είναι αυτός που χαίρεται να βλέπει υλικά έτοιμα να θέλουν να γίνουν βρώση, να βλέπει αφράτα ασπράδια να θέλουν να γίνουν μαρέγκα και καρπούς  να περιμένουν να καραμελωθούν σε μαύρες γυαλιστερές επιφάνειες. Δεν ξέρω ποιος είναι αυτός που μπορεί να νιώσει τη ζεστασιά μέσα σε μια υπερεξοπλισμένη, σχεδόν διαστημική κουζίνα, να νιώσει την ευθύνη της συνεργασίας και της ομαδικότητας με ανθρώπους που μόλις έχει συναντήσει, για πρώτη φορά. Να στολίσει με φύλο χρυσού την γνωριμία πάνω από ένα ποτήρι τριπλής μους σοκολάτας.
Δεν ξέρω πώς καμια φορά μπορείς να χαίρεσαι μετρώντας σταγόνες από μαστιχέλαιο ή γραμμάρια κατάλευκης άχνης ζάχαρης, και να νιώθεις ότι κυλιέσαι σε χιόνι.
Δεν ήξερα πώς μια Τετάρτη, μια άκυρη Τετάρτη μπορούσε να γίνει η Πρωτοχρονιά μου μέσα στον Οκτώβρη.
Παρακολούθησα μάθημα "γλυκειάς αλχημείας" και δεν θέλω να αφήσω καμιά άλλη τετάρτη να περάσει χωρίς να αγκαλιάσω τη γλύκα.
"Τη χαρά που παίρνω όταν σ'αγκαλιάζω, δεν την αλλάζω"..

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009

Μια θετική σκέψη τον Οκτώβριο

(Μουσικούλα πριν διαβάσεις?)

Προς τον χειμώνα ολοταχώς. Ο καιρός εδώ στο νότο δεν το δείχνει ακόμα, αφού το πατουσάκι δεν λέμε να το βάλουμε σε κλειστό παπούτσι, αλλά όλα τα άλλα χορεύουν σε ρυθμούς κατεργάρη που πήγε στον πάγκο του. Ο χορός μια δραστηριότητα ξεχασμένη στο ανοιχτά του καλοκαιριού και η μόνη εκδήλωσή της - στην καλύτερη - σε κάποιο track του e-radio ή του MySpace.
Σάκες, σχολικά, νέα ξεσηκώματα και επαγγελματικοί μέλλοντες – μπανάλ παρατηρήσεις- που ωστόσο, αρχίζουν και κλείνουν κύκλους ζωής. Παράλληλες πορείες που τις ενώνει η σιωπή. Η ζωή κυλά σαν ποταμάκι μικρό που ενώ δεν χωράει κακίες, θυμούς και εκκωφαντικές σιωπές, εμείς εκεί, να το γεμίζουμε με δαύτα μέχρι να ξεχειλίσει ρε παιδί μου. Και όταν ξεχειλίσει θα είμαστε παρόντες;
Νέος μήνας ξεκινά, άλλος με το i-pod να βαράει, άλλος να κορνάρει, άλλος να τρώει ζαχαρωτά, άλλος σινεμά, άλλος κακομουτσουνιά, άλλος να ταξιδεύει, άλλος να κάνει βόλτα κοντά στην θάλασσα, άλλος να πήζει στο γραφείο και άλλος στην βουή της πόλης.
Δεν σταματάμε να ονειρευόμαστε, αυτό μας κρατάει πιο ζωντανούς από τα ποστ-ιτ στο φέισμπουκ… Δεν σταματάμε να χαμογελάμε, αυτό μας δίνει δύναμη και αφορμές…
Και αφού οι μέρες γεμίζουν με προεκλογικά μαργαριψάρια, με βουλευτικές γλιτσοχαιρετούρες και άλλα πολλά απελπιστικά ίδια Παντελάκια μου, σκέφτομαι, έρμη πρώτη της ζωής μου ψήφο, πού θα σε δώσω με καρδιά μισή;
Όπως και να χει, διαβάζω την Ζωοπανήγυρη του Μπάκα στο SOUL. Πάντα πετυχημένη όμως; Συνειδητοποιώ ότι το l’officiel έχει πάντα ωραία και πολλά κείμενα και ότι το Wallpaper* καραμετράει αλλά εδώ στο Ελλάδα 10€ γαμώτηνμου…
Σκέφτομαι να διορθώσω τον εαυτό μου, να γίνω καλύτερη, αλλά αν ποτέ γινόμουν τέλεια θα ένιωθα μοναξιά. Ποιος θα ΄θελε σχέσεις με κάποιον που δεν έχει ατέλειες. Αυτό μόλις διάβασα στο ημερολόγιο με τις θετικές σκέψεις.
Άλλο ένα είναι αυτό: Δώστε στους άλλους το δικαίωμα να σφάλλουν. Θα το πάρουν έτσι κι αλλιώς. Χα, πλάκα δεν έχει;

Πέμπτη 13 Αυγούστου 2009

Καλοκαίρι Ζήτω εμείς!

Τρία πράγματα της ζωής εξυμνούσαν οι άγνωστοι φίλοι της συναυλίας: τα ελληνικά νησιά το καλοκαίρι, το σεξ και τις ψαροταβέρνες. Να είσαι καλοφαγάς δηλαδή…

Μύρισε σαν κλειστό για καιρό σπίτι η κόκκινη μαλέτα, λόγω καλοκαιρινής ζάλης και καψούρας με οτιδήποτε άλλο πέραν του υπολογιστή. Δηλώνουμε παρουσία διακριτικά.
Συνεχίζω λογοτεχνικά…

Φωτεινός ακόμα ο Αύγουστος με ένα φεγγάρι που αδειάζει, με έναν ουρανό που υπόσχεται στα αστέρια του να μας φέρνει πάντα κοντά και με μια πόλη ανανεωμένη και καλόχαρη να μας υπόσχεται έναν χειμώνα διαφορετικό από αυτόν που θέλουν τα κακώς κείμενα…

Θέλω να φωνάξω Ζήτω εμείς! Οι ψαροταβέρνες τραγούδησαν μαζί μας τα 1500 ελληνικά τραγούδια, οι ρακές έδωσαν την θέση τους στο κρασί και τούμπαλιν, η κιθάρα άλλαζε χέρια, η θάλασσα μας έδειξε τόπους παραδείσιους. Η φύση μας κάλεσε να την ζήσουμε χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και πολιτισμό, απλή, μπλε, πράσινη, καθάρεια. Εξερευνήσαμε το ναυάγιο, πλάσαμε ιστορίες για λάθη και αγάπες, κυνηγήσαμε το λαχανί θαλάσσιο στρώμα στον αέρα, ανεβήκαμε βουνά απόκρημνα -δοκιμασία για την ψυχή του ταξιδιώτη- μεθύσαμε με γέλια, ζεσταθήκαμε στην αγκαλιά του χωριού και των φασαριόζων ανθρώπων του, χορέψαμε χορούς ζωντανής παράδοσης ζερβά ζερβά με συνανθρώπους μας – μα τι οικείο συναίσθημα το πανηγύρι- ρουφήξαμε τον ήλιο και την αλμύρα, προσκυνήσαμε το Θεό της Ελλάδας, για τις εικόνες, την ομορφιά, η ομορφιά είμαστε εμείς, γι’ αυτό ζήτω εμείς! που μάθαμε να εκτιμάμε, που συνεχίζουμε να αγαπάμε μικρά και μεγάλα, που παραμένουμε ρομαντικοί, που πιστεύουμε στην φιλία, που θα μάθουμε κάποτε ποδήλατο στον Γιάννη κι ας έφτασε 23, που κάνουμε όνειρα και φασαρία, που σωπαίνουμε όταν δεν απαιτούνται λόγια και που συγχρονιζόμαστε στο ευτυχείς, λυπημένοι και πότες…



Καλό αντάμωμα φθινοπωράκι μου...


Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009

Fotographies aus Deutschland – Berlin!

Γρήγορο πέρασμα από την πρωτεύουσα της Γερμανίας, γρήγορα φωτογραφικά κλικ, γρήγορη ανάρτηση, γρήγορη καλησπέρα! :)



Η αλλαγή ήρθε το 1989 με την πτώση του τοίχους του Βερολίνου.


Ματιές στο παρελθόν



Μνημείο αντιπροσώπων του Reichstag (κοινοβουλευτικό κτήριο)


Παιδία σε ανοιξιάτικο φόντο


Χοτ-ντογκάκι ψήσε-επί-τόπου


Τηλεοπτικός πύργος των 365 μέτρων ύψους




Τυπάκος Βερολινέζος Dj




Στην πύλη του Βρανδεμβούργου




Σάββατο 6 Ιουνίου 2009

Μπλου, μπλου, μπουρμπουλήθρες!



Όλοι αυτοί με τις σημαίες πού πάνε;


Το ότι αποσυντονίζεται η πόλη, κλάιν, κάθε μέρα κομφούζιο είναι. Με κάτι πεζούς τρομαγμένα ποδαράκια που τρέχουν. Οι δε τουρίστες. Το τι θρασύτατα, εκνευριστικά κορναρίσματα ακούνε αν κάνουν κάποιο οδηγικό λάθος στους επ’ αόριστον under construction δρόμους… Αλλά αυτά τα τρομαγμένα ποδαράκια… Που όταν τους δώσεις προτεραιότητα είναι κάπως, έτσι, διστακτικά. Σου λέει, να περάσω, σοβαρά το κάνει; Περάστε καλέ. Είμαι η miss προτεραιότητα. Και παίρνω την ευθύνη όλη πάνω μου αν κορνάρει ο πισινός. Που θα κορνάρει. Σκατά (καλά ε, το word δεν αναγνωρίζει την λέξη σκατά, και την βγάζει λάθος) να φάει και να μάθει να περιμένει τέσσερα δευτερόλεπτα. Ναι κύριε, 4 + δύο ακόμα για τον στραβολαιμιασμένο οδηγό που με αγωνία προσπαθεί να βγάλει τα αμάξι του από το χιλιοπαρκαρισμένο στενό. Αφού θέλουμε να μας διευκολύνουν, γιατί να μην κάνουμε το ίδιο; Είναι πολύ ωραίο, αλήθεια σας λέω. Τι έλεγα;
Α ναι, κλειστοί οι δρόμοι. Μιλάει ο πρόεδρος του κόμματος. Πρόεδρε, άκουγα από μακριά τη φωνή σου, τη φωνή του λαού, που αγωνιζόταν από καρδιάς να ορθώσει ανάστημα. Και εγώ ακούγοντας αυτή τη βοή των κραυγών σου φαντάζομαι την αφεντιά σου σε μια μεγάλη γυάλα, να βυθίζεσαι με τους ομοίους σου και μπλου, μπλου μπουρμπουλήθρες τα λόγια σου, σκάνε στην επιφάνεια. Μπουρμπουλήθρες και στις σπασμωδικές κινήσεις των χεριών σου, μα πού πήγαν τα σεμινάρια σωστής στάσης σώματος και οι επικοινωνιακές χειρονομίες σου; Μπλου, μπλου , οι φωνές σου και αρπάζω την απόχη μου. Ψαρεύω σαν άρρωστα ψάρια τις λέξεις που φτάνουν τελικά καθαρά στα αυτιά μου, ω τι έκπληξη! «…που οι προηγούμενοιιι έπρεπε να είχαν κάνει αυτόόό… που η κυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων αυτό και το παράλλοοο… που έπρεπε εδώ και χρόνια να είχε γίνειιι…»

Και καλά αυτή η βουρκιασμένη βαρετή γυάλα. Ξαναρωτάω.
Όλοι αυτοί με τις σημαίες που πάνε;

Κυριακή 31 Μαΐου 2009

Κυριακάτικο..

Προειδοποίηση: Το κείμενο που ακολουθεί δεν ενδείκνυται για συμπεράσματα.

Μιας που όλα τα έχω τακτοποιήσει στη ζωή μου, για σήμερα, είπα να γράψω λιγάκι , γιατί σε έχουμε αφήσει πίσω, έξω από την καθημερινότητά μας, αγαπημένε μας αναγνώστη και σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε να σταματήσουμε αυτό το ταξιδάκι, παρόλο που έχουμε γυρίσει από την Ιβηρική. Γιατί αγαπημένε αναγνώστη, θα πάει μακριά αυτή η κόκκινη (βαλίτσα)μαλέτα...
Εγώ, η Ερασνένα, έχοντας αφήσει την ισπανική ζωή, επαναπατρίστηκα πολύ ανώμαλα. Περνάω μια μεταβατική περίοδο, που παρόλο που ξέρω πως να την οργανώσω, δεν το κάνω. Και την χαρακτηρίζω μεταβατική για να παρηγορούμαι ότι είμαι σε ένα στάδιο και θα περάσω στο επόμενο και ότι αυτό που περνάω εδώ τώρα θα διαρκέσει λίγο και επίσης ότι όλα μετά θα είναι δύσκολα, γιατί μεν θα είναι αρχή , αλλά δεν θα είναι ανιαρά όπως τώρα.
Για να σε βάλω στο κλίμα μιας ψυχοσύνθεσης που μπάζει νερά, όπως η δική μου, θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα και θα σε μεταφέρω σε μια κουζίνα. Τον βολεύομαι πολύ τον χώρο.
Είσαι λοιπόν ένας μάγειρας ( εγώ είμαι δηλαδή, όχι ακόμη αλλά θα γίνω μόλις τελειώσει η περίοδος που λέγαμε) και έχεις μια λίστα από καλεσμένους που θα έρθουν για ένα δείπνο πρωτοκλασάτο, "των χιλίων γεύσεων". Και θα έρθουν γιατί ΕΣΥ τους κάλεσες και τους είχες στείλει και ένα υπέροχο μενού και να τα πρώτα πιάτα που είχες τάξει και δυο τα κυρίως και τα επιδόρπια και τα σορμπέ μέντα στο ανάμεσα για να καθαρίσουν τον ουρανίσκο τους και του πουλιού το γάλα! Πολύ μεράκι είχες όταν έφτιαχνες το μενού... Και αυτή την πρόσκληση την είχες στείλει πριν πολύ καιρόοοο..και όλοι περίμεναν να έρθει αυτή η μέρα να γευτούν όλα εκείνα τα τάματα που θα τους φίλευες. Και περνούσε ο καιρός κι εσύ δεν είχες προετοιμάσει καμία συνταγή, ούτε είχες δοκιμάσει να μαγειρέψεις έστω και μια φορά τα πιάτα που θα τους πρόσφερες. Ούτε για ψώνια δεν είχες πάει να βρεις τα μοναδικά και σπάνια υλικά που θα χρησιμοποιούσες στις συνταγές σου. Και έτσι περνούσε ο καιρός μαγειράκο μου... Και έρχεται η εβδομάδα της λαμπρής προετοιμασίας και εσύ πάλι δεν προετοιμάζεσαι. Και βρίσκεσαι μια μέρα πριν να τρέχεις πανικόβλητος στα σουπερμάρκετ και τα ντελικατέσεν, να ψάχνεις τα κατσαρόλια και τα πυρέξ, τα τούλια που ήθελες για να στύψεις τα λεμόνια και τα μαχαιροπήρουνα ... Να' σαι και την άλλη μέρα, άυπνος για να πήζεις όλη την νύχτα το φρέσκο τυράκι, μέσα σε μια κουζίνα με πολλές κατσαρόλες και μάτια υγραερίου να βγάζουν φωτιές, να στάζεις στον ιδρώτα (όχι μέσα στο φαγητό) και να ανοίγεις ένα ένα τα καπάκια να δεις που έχει βάλει τα ορτύκια και που τη μαρμελάδα βατόμουρο..Πολλά κατσαρολάκια, το ένα φαγητό να καίγεται πίσω από το άλλο και γενικότερα βράστα Χαράλαμπε( καλή σου ώρα όπου και να 'σαι).
Τελικά στρώνεις τραπέζι και βέβαια υποδέχεσαι τους καλεσμένους ντυμένος με μια ποδιά και τις παντόφλες, ενώ αυτοί είναι υπέρλαμπροι και μυρίζουν αρώματα λουλουδιών και όχι φαγητών.. Κάνεις ένα ντους στα γρήγορα και σερβίρεις όπως μπορείς το μενού τον χιλίων γεύσεων , που ομολογουμένως δεν ξεχωρίζει η μια από την άλλη. Σου βάζουν και ένα 7 και πολύ σου είναι. Γιατί θα σε (με) βαθμολογήσουν, για την εργασία σου. Εσένα για την εργασία που θα κάνεις στην κουζίνα και εμένα για την διπλωματική, την οποία εκπονώ με τους ρυθμούς που προσπάθησε και ο μάγειρας της ιστορίας μας να τελειοποιήσει το μενού. Είμαι μια εβδομάδα πριν και μόλις στις 600 λέξεις. Αλλά να σου πω κάτι, εγώ δεν θα αφήσω αυτή την εβδομάδα να περάσει έτσι, θα κουραστώ αλλά μετά όλα θα τελειώσουν ομαλά και θα προλάβω. Όλα θέλω να τα προλάβω, γιατί θέλω να κάνω πάρτυ αποφοίτησης μαζί με τους φίλους μου στις 23 Ιουλίου!!! Τρελό κίνητρο;;;


Σε αφήνω, πάω να γράψω τώρα γιατί το βράδυ έχει θερινό σινεμά.. Και υπόσχομαι να σε κρατάμε up to date…
Φιδάκια!




Τετάρτη 22 Απριλίου 2009

Πασχαλινό μελί

Όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Πιο γρήγορα και από το φετινό Χριστός Ανέστη. Που μέχρι να πάμε να σταθούμε και να πάρουμε το Άγιο φως, αρχίσαμε τα φιλιά και τις ευχές. Άλλου παπά Ευαγγέλιο αυτό. Εδώ δεν μιλάμε για Ανάσταση. Εδώ μιλάμε για γέννα!

Κυριακή του Πάσχα, χαρμόσυνο ξύπνημα, αλαφιασμένο. «Η Μελί γέννησε»! Μελί εστί ένα πανέμορφο Λαμπραντόρ, όμως όσο όμορφο είναι άλλο τόσο τρελό είναι. Κάθαρμα παιδί μου. Όταν σε δει για να σου κάνει χαρές, εύχεσαι να μην είχε βρεθεί στο δρόμο σου.
Κι όμως, η μικρή Μελί στάθηκε στο ύψος τον περιστάσεων. Μπαμπάς ένας εκ των δύο αρσενικών του σπιτιού. Ευχόμασταν να τα έσπειρε ο Άρης, λευκό καθαρόαιμο golden retriever, σκυλί κινηματογραφικό. Όμως ο Μπάκος, διασταύρωση Λαμπραντόρ – Σέτερ, φάνηκε πιο μόρτης και ορεξάτος.

Το σκηνικό ήταν φανταστικό. Η Μελί μες στο ξύλινο σπίτι της, το στρωμένο με πετσέτες, να κάθεται ήσυχη με τα τρία κουτάβια της. Μετά από 15 λεπτά να γίνονται τέσσερα, μετά από ακόμα δέκα λεπτά να γίνονται πέντε. Από το διπλανό χωριό να ακούγεται η ψαλμωδία της εκκλησίας και το Χριστός Ανέστη και δώστου να γεννάει η μικρή. Γέννα μετά ύμνων και αναστάσεως μήνυμα. Η γιαγιάδες πετούσαν τη σκούφια τους από αυτόν τον μαγικό συνδυασμό. «Το ένα να το βγάλουμε Ανέστη, το άλλο Λάμπρο και την άλλη Πασχαλιά», αρχίσανε τα κουλά.

Νομίζαμε πως δεν μετρούσαμε σωστά, όμως τα κουτάβια έγιναν εφτά και για ακόμα μια φορά, ο τυχερός μας αριθμός ήρθε να επιβεβαιώσει την δυνατή ύπαρξή του. Τώρα που τα βλέπω, μετά από τρεις μέρες, πήραν κιόλας τα πάνω τους. Αναμένουμε να ανοίξουν τα ματάκια τους και να αρχίσουν να βλέπουν. Αυτό που δεν αναμένω, είναι όταν θα έρχονται οι υποψήφιοι, μελλοντικοί ιδιοκτήτες και θα αφήσουν την Μελί ξανά μονάχη, μαζί με τους δυο μαντραχαλάδες του σπιτιού.



Η Μελί, μικρή. Κάπως έτσι θα εξελιχθούν τα γλυκοκουταβάκια της!

Κυριακή 5 Απριλίου 2009

Σφύριξε χαρούμενα, μπορείς!

Αναμνηστήρια σε φακέλους του υπολογιστή, σε μικροαντικείμενα πάνω στο γραφείο, σε καρτ ποστάλ, στο μελανό γόνατο από θεαματική, χαρούμενη τούμπα στην σκάλα.

Σπατάλη χρόνου. Ρολόγια λιώσαμε. «Μα άμα δεν λιώσουμε μαζί, πως θες να γίνουμε ένα». ][

Τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα με χλευάζουν, να το δεις. Την φωνή μου την παίρνει ένας γερο-Νοτιάς και πως να φτάσει εκεί πάνω. Σε πήρε κάποτε η Δύση, σε ξαναφέρνει η Ανατολή. Αχ η ξενιτιά το χαίρεται, εκεί στο Νότο, γεια σου νύφη του Βορρά. Συντονίσου σύμπαν μου επιτέλους.

Αζεφή, σε ευχαριστώ για την βαρύγδουπη πυξίδα που μου χάρισες.

Καλλιτέχνης του μήνα μου, ο Σωκράτης Μάλαμας, για τους στίχους του που μιλάνε στην καρδιά-που χρειάζεται λόγια όμορφα και αληθινά να ακούσει- και η Chavela Vargas για το ισπανόφωνο, λυπηρό τραγούδι της.
(!) Ιντερνετικό alternative ραδιόφωνο, με πιασάρικο όνομα και νέα cool ανανεωμένη σελίδα, στο www.cooradio.gr .

«Ο Σκούφος»,
η πρώτη ταινία μικρού μήκους της Βίκης, τέλειωσε τα γυρίσματά της στην Μυτιλήνη και μοντάρεται. Update, soon!

Τα γενέθλιά μου πέφτουν Μ. Παρασκευή φέτος. Ευτυχώς είμαι βουδίστρια.
(Κάποια θα φτύνει τον κόρφο της τώρα)

Φίλε οδηγέ, δώσε προτεραιότητα στον πεζό.

Δοκίμασα την ένταση του spinning. Γυμναστήριο μετά από μήνες. Ποδήλατα σε δωμάτιο σκοτεινό, με μπλε φωτάκι, αυτό που κάνει τα δόντια πυγολαμπίδα, μουσική να βαράει και πετάλι να κακαρίζει. Μια ώρα εκτόνωσης. Κρακ κρουκ τα γόνατα το βράδυ.

Ξέρατε ότι;: Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ σιχαίνεται τις βάτες και τις φόρμες γυμναστικής, για οποιαδήποτε χρήση. Θα μπορούσε, ίσως, να δεχτεί τις γυναικείες φόρμες γυμναστικής, αρκεί να συνοδεύονται με τακούνι, κατάλληλο μακιγιάζ και σωστό χτένισμα. Immortal kitsch.

Ωραίε μου εαυτέ, περιμένει ο κόσμος, τελείωνε!

Αν περάσεις από το Ηράκλειο Κρήτης, πάνε στο Παγοποιείο για τα πιο wow μοχιτο-ντακιουρο –κοκτέιλ που έχεις πιει. Δοκίμασε ντάκιουρι μάνγκο με ρυθμούς Jazz, Funky, electro , trip hop και chill-outiaricus.

Να θυμηθώ να ξεχάσω ότι με πονά.
***


Νομίζω μετά από αυτό το βίντεο πρέπει τουλάχιστον να χαμογελάσεις!!

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009

Η Σύλληψη!

Με πολύ μεγάλο στόμφο στο Η...
Λοιπόν θα σας γράψω κάποια στιγμή ένα ολοκληρωμένο ποστ, έχω πολλά να σας πω μετά από τόσο καιρό, μα τώρα θέλω να κάνω δυο σχολιάκια...
Α. Πήγα και είδα την παράσταση του Ρήγου που ανέβασε με το Εθνικό, Τιτανικός. Υπέροχος χώρος και έξαιρετικά κατάλληλος, οι παλιές αποθήκες στην Πειραιώς κοντά στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού. Η παράσταση πολύ progressive (ακόμη και στο απόκομμα του εισητηρίου αναγραφόταν ως Electro Dance Tragedy) και δεν θα σας κρύψω οτι εγώ πολύ τον φοβόμουν τον κυριούλη γιατί οκ στην Πέγκυ Ζήνα ήσουν εξαιρετικός κύριε Κωνσταντίνε μας αλλά με την Ναυπλιώτου και τον Χειλάκη δεν ήξερα τί μπορείς να κάνεις. Βοssa Nova δεν είχα δει είναι η αλήθεια αλλά δεν είχα ακούσει και τα "υπεροχότερα" κόμεντς. Παρόλα αυτά η σκηνοθεσία ήταν μια μοναδική σύλληψη και με ευχαρίστησε ιδιαίτερα η χθεσινή έξοδος. Η μουσική ήταν τόσο προσεκτικά επιλεγμένη και αξίζει πολλά συγχαρίκια,(χόρευα στην καρέκλα μου, υποδυόμενη λυσσάρα ElectroFunk κορασίδα) όπως μαγκνίφισεντ ήταν και η Ιωάννα Παππά (που όπως αποδείχτηκε εχθές γνωρίζει καλά και την υποκριτική τέχνη αλλά και το χορό, σαν μπαλαρινούλα!). Οκ, Μαρία Ναυπλιώτου σου βγάζω ταπεινά το καπέλο μου για άλλη μια φορά, η κυρία Ματσούκα όμορφη και ωραία φωνή , αλλά κάτι με χάλασε και σίγουρα δεν ήταν το fluo κίτρινο haute couture φόρεμα της, που χάζεψα και ζήλεψα και λάτρεψα! Αυτά είχα να σας πω για το εχθές...Η Σύλληψη!
Β. Σε άλλο επίπεδο και χωρίς να θέλω να συγκρίνω δυο πράγματα τόσο ανόμοια σας επισυνάπτω ένα βίδεο (δάνειο από την αγαπημένη φιλεναδούλα μου stoanamesa.blogspot.com) που όταν είδα σκέφτηκα ακριβώς την ίδια λέξη ..Η Σύλληψη, όμως!
Εντζόι...




Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

κι εγώ τουρίστας με βίντεο και φωτογραφική


Λοιπόν,
αγρίεψε ο κόσμος σαν καζάνι που βράζει
σαν το αίμα που στάζει, σαν ιδρώτας θολός
Πότε πότε γελάμε, πότε κάνουμε χάζι
και στα γέλια μας μοιάζει να γλυκαίνει ο καιρός.

Μα όταν κοιτάζω τις νύχτες τις ειδήσεις να τρέχουν
ξέρω ότι δεν έχουν νέα για να μου πουν
Ήμουν εγώ στη φωτιά, ήμουν εγώ η φωτιά
είδα το τέλος με τα μάτια ανοικτά.

Είδα τον πόλεμο φάτσα, τη «φυλή» και τη «ράτσα»
προδομένη από μέσα, απ τους πιο πατριώτες
Να χουν τη μάνα μου αιχμάλωτη με τ όπλο στο στόμα
Τα παιδιά τους στολίζουν σήμερα τη Βουλή.

Κάτω από ένα τραπέζι το θυμάμαι σαν τώρα
με μια κούπα σταφύλι στου βομβαρδισμού την ώρα
είδα αλεξίπτωτα χίλια στον ουρανό σαν λεκέδες
Μου μιλούσε ο πατέρας μου να μη φοβηθώ.

«Κοίταξε τι ωραία που πέφτουν!
Τι ωραία που πέφτουν...»

Είδα γονείς ορφανούς, ο ένας παππούς απ τη Σμύρνη
στη Δράμα πρόσφυγας πήγε να βρει βουλγάρικη σφαίρα
κι ο άλλος, Κύπριος φυγάς στο μαύρο τότε Λονδίνο
στα είκοσι επτά του στα δύο τον κόψανε οι Ναζί.

Είδα μισή Λευκωσία, βουλιαγμένη Σερβία
στο Βελιγράδι ένα φάντασμα σ άδειο ξενοδοχείο
Αμερικάνικες βόμβες και εγώ να κοιμάμαι
αύριο θα τραγουδάμε στης πλατείας τη γιορτή.

Είδα κομμάτια το κρέας μες στα μπάζα μιας πόλης
είδα τα χέρια, τα πόδια πεταμένα στη γη
είδα να τρέχουν στο δρόμο με τα παιδιά τους στον ώμο
κι εγώ τουρίστας με βίντεο και φωτογραφική

Εδώ στην άσχημη πόλη που απ την ανάγκη κρατιέται
ένας λαός ρημαγμένος μετάλλια ντόπας ζητάει
Ολυμπιάδες κι η χώρα ένα γραφείο τελετών
θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ.

Τους είχα δει να γελάνει οι μπάτσοι κι απ την Ομόνοια
να πετάν δακρυγόνα στο πυροσβεστικό
Στο παράθυρο εικόνισμα, άνθρωποι σαν λαμπάδες
και τα κανάλια αλλού να γυρνούν το φακό.

Και είδα ξεριζωμένους να περνούν τη Γραμμή
για μια πόρνη φτηνή ή για καζίνο και πούρα
Έτσι κι αλλιώς μπερδεμένη η πίστη μας η καημένη
ο Σολωμός με Armani και η καρδιά ανοιχτή.

Δε θέλω ο εαυτός μου να ναι τόπος δικός μου
ξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν θα ταν αγέννητη η γη
Δε με τρομάζει το τέρας, ούτε κι ο άγγελός μου
ούτε το τέλος του κόσμου, με τρομάζεις εσύ.

Με τρομάζεις ακόμα, οπαδέ της ομάδας
του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα
διερμηνέα του Θεού, ρασοφόρε γκουρού
τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο
Προσεύχεσαι και σκοτώνεις, τραυλίζεις ύμνους οργής
έχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείς
μισείς τον μέσα σου ξένο κι όχι, δεν καταλαβαίνω
δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω.

Πρώτη φορά ακούω αυτό το κομμάτι.
Κάτι μου έκανε.

Α και σήμερα 20 Μαρτίου, είναι η Διεθνής Ημέρα της Γης. Όχι πως θα αλλάξει κάτι.

Σάββατο 14 Μαρτίου 2009

Σάπια φρούτα

Μαλλί ξασμένο. Φτηνό κραγιόν να φεύγει από το περίγραμμα των χειλιών της. Το πρόσωπό της μαρτυρούσε τα χρόνια της. Και αυτή η γούνα; Σύμβολο μιας ξεπεσμένης Χρυσής εποχής. Πόσο μόνη νιώθει; Τρελά μόνη, σκεφτόμουν.

Μπροστά στον κουλοχέρη, ο μοχλός είχε γίνει προέκταση του χεριού της. Μαραμένα φρουτάκια να καταβροχθίζουν τα ευρώ της που με μανία στοιχημάτιζε. Πατούσε τα κουμπιά με ζήλο, λες και θα αυξάνονταν οι πιθανότητες όσο πιο δυνατά τα πατούσε. Η εκτόνωση της. Αν τύχαινε και το μηχάνημα της επέστρεφε κάποια από τα πονταρισμένα, χαιρόταν με τον ήχο των κερμάτων. Αν συνέχιζε να καταβροχθίζει τα φράγκα της, ξαναπήγαινε στο μπαρ, να χαλάσει, μέχρι να στεγνώσει τελείως. Μονολογούσε κιόλας. Και κάπνιζε. Μόνη έμπαινε, μόνη έβγαινε.

Τα «φρουτάκια» στις παλιές και μη μπυραρίες της Ισπανίας, μου έκαναν μεγάλη εντύπωση για την πληθώρα τους. Εμείς δεν τα έχουμε τόσο στην φόρα στην Ελλάδα, τους έλεγα και απορούσαν γιατί να είναι απαγορευμένα.

Γιατί ίσως ο πωρωμένος μεροκαματιάρης σπαταλάει- έτσι απλά- το μεροκάματο σε μια βραδιά, δεν είναι λόγος; Όταν έχεις αυτό το κουσούρι, (γιατί τον άκρατο τζόγο ως κουσούρι το εκλαμβάνω και ως ανεξέλεγκτο πάθος), είναι πιστεύω μεγάλη πρόκληση το φρουτάκι δίπλα σου.



Το 2002, ο «νόμος Χριστοδουλάκη» απαγόρευσε τους κουλοχέρηδες σε κάθε ιδιωτικό χώρο, πλην των καζίνο. Ο νόμος όριζε ποινή φυλάκισης για τους παραβάτες τουλάχιστον 3 μηνών και επιπλέον χρηματικό πρόστιμο της τάξεως των 5.000 ευρώ.

Ο «νόμος Χριστοδουλάκη» οδήγησε το 2006 σε καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καθώς παραβιάζει, μερικές από τις βασικότερες αρχές του κοινοτικού Δικαίου, όπως είναι η ελευθερία διακίνησης εμπορευμάτων και υπηρεσιών εντός της Ε.Ε.. (!) Ακούσατε, ακούσατε! Και είναι μια υπηρεσία που, δηλαδή, κρίμα και άδικο να εμποδίζεται. Παράλογο. Καχύποπτο. Δεν μας φτάνουν τα πρόστιμα για τους ανεξέλεγκτους ρύπους και η οικονομική επιτήρηση που έχουμε στο κεφάλι μας σαν χώρα…

Το λοιπόν...
Με χρηματική ποινή ύψους 31.798,80 ευρώ την ημέρα απειλείται η χώρα μας, καθώς δε συμμορφώθηκε με την κοινοτική οδηγία για την άρση του νόμου 3037/2002 που απαγορεύει τα «φρουτάκια», οπουδήποτε, εκτός του καζίνο. (πηγή: http://www.tvxs.gr)

Αν πέσεις σε αυτό το κείμενο, είσαι δεν είσαι τζογαδόρος, πες μου την γνώμη σου… Προσωπικά, ούτε ΚΙΝΟ, ούτε ξύνω, ούτε ΛΟΤΤΟ, ούτε τζόκερ.

Καλότυχο σαββατοκύριακο,
καλημέρα!

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009

Touch, play, move, feel

Άγγιξε, παίξε, νιώσε...


GUTEN TOUCH from Multitouch Barcelona on Vimeo.

Η Multitouch - Barcelona, ομάδα ειδικευμένη στις interactive εμπειρίες, κάνει τον ψηφιακό πολιτισμό παιχνιδάκι στα χέρια μας...

Αξιοθαύμαστο δημιουργικό ταλέντο, άψογα συγχρονισμένο στην ψηφιακή εποχή μας.
Χειροκροτούμε!
Υποκλινόμαστε μη σας πω!

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009

Ο ρυθμός του αγώνα είναι σχετικά γρήγορος..




γιατί καλύτερα γαϊδαρος του Γραμματικού, παρά μηχανάκι στην Αθήνα..

ΕΛ(ΛΑΔ)Α


Και η ζωή συνεχίζεται. Ίδιες τηλεοπτικές σαβούρες, βυζαρούδες και μοντέλα γεροδεμένα στο βούρκο των ναρκωτικών, Πετρούλα και ξεβράκωμα, Καλομοίρες και Ρουβίτσες να πανηγυρίζουν από τώρα. Μια οικονομική κρίση να μας τρώει τα μυαλά και να την ξεχνάμε στα γεμάτα τσιπουράδικα της Καθαράς Δευτέρας. Ο Κώστας, ο Γιώργιος, η Αλέκα και τα άλλα παιδιά να ψάχνουν το σχέδιο απαλλαγής μας. Η χαβούζα της πολιτικής σε Ευρώπη και Ελλάδα, σε ΗΠΑ και ξείπα, μια απ΄τα ίδια.

Θεοποιήσαμε τον εις διπλούν δραπέτη, ψάχνουμε στις ταράτσες μας το ελικόπτερο που θα μας πάρει απ΄την ακινησία της ζωής μας. Ούτε τα αμάξια δεν κινούνται. Φράκαραν στους δρόμους, στα πεζοδρόμια και στις διαβάσεις. Σε λίγο θα κουτουλάμε μεταξύ μας. Την αμίλητη ανήμπορη γριούλα λυπάμαι. Στο αναπηρικό καροτσάκι της να ακούει την λεκτική διαμάχη πάνω από το κεφάλι της, μεταξύ θρασύτατου οδηγού μακρόκωλου αυτοκινήτου και περαστικού – μισοτρελού, όπως τον λένε, που βρίζει τον οδηγό επείδη στην στροφή πήρε σβάρνα το καροτσάκι και το στρίμωξε στην γωνιά. Μα από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια, κύριε. Και καλά σε είπε ζώον και μακάκα. Εξάλλου στην ελληνική κοινωνία ο σεβασμός και η κατανόηση έχουν πεθαίνει. Αλληλοσεβασμός και κατανόηση. Στις σχέσεις, στο δρόμο, στην ουρά, στο φανάρι, στο σχολείο, στην ταβέρνα.

Προσγειώθηκα Ελλάδα με μια αισιοδοξία μέχρι τον ουρανό. Και ας με προσγειώνουν ακόμα παραμένω αισιόδοξη. Μην κοιτάτε που γκρίνιαξα λιγάκι εδώ. Όλα καλά θα πάνε. Στο προσωπικό μου ημερολόγιο κλαίω για έρωτα. Για ήττα δηλαδή. Οπότε δικαιολογείται λίγη κατσουφιά. Μέχρι να πάρουμε πάλι τα πάνω μας.

Μπορεί το ταξίδι μας στην Ισπανία να τελείωσε (για την ώρα), όμως κάτι νέο ξεκινά. Συνεχίζουμε να γράφουμε τα μικρά μας εδώ, γιατί αυτή η βαλίτσα πάει μακρυά.

ΥΓ. Μην κατακρίνετε ποτέ το όνειρο κάποιου. Όσο και να διαφέρει απ’ το δικό σας. Είναι πολύ άσχημο, αλήθεια.

ΥΓ.2 Το χέρι της φωτογραφίας θα μπορούσε να έχει πολλές ερμηνείες. Εγω του δίνω αυτή της άμυνας.

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009

The Italian corner


“Αυτά τα λόγια τα αφιερώνω στους φίλους μου, τους Ιταλούς που αγάπησα.”

Στην Ισπανία οι Ιταλοί είναι τόσο πολλοί όσο και τα αμέτρητα χαριτωμένα μυρμηγκάκια σε μια μυρμηγκότρυπα! Αν αυτή την τρυπίτσα την ονομάσεις Ισπανία και τα εντομάκια Ιταλούς θα δεις αυτό που βλέπω κι εγώ εδώ, στην Ιβηρική. Δεν είναι μόνο τουρίστες και επισκέπτες αλλά και φοιτητές σαν κι εμένα και φίλοι των φοιτητών και ξαδέρφια που δεν χάνουν ευκαιρία για επίσκεψη αλλά και μόνιμοι κάτοικοι που τα μαζέψαν και ήρθανε και πίσω δεν γυρίσανε.
Και αμέτρητοι καθώς είναι όλοι τους περιγελάμε για το πλήθος τους και τα στερεότυπα γύρω από τη φάρα τους και ότι δεν γίνεται να αποτελείς μέλος μια παρέας 5 ατόμων χωρίς οι 4 να είναι Ιταλιάνοι, την αργοπορία τους και την λατρεία της πίτσας!
Έτσι κι εγώ, χωρίς να αποτελώ καμία σχεδόν εξαίρεση όχι μόνο ζω με τις Σισιλιάνες αλλά συναναστρέφομαι και με καμιά 15αρια από δαύτους κάθε μέρα. Από κάτω μου μένουν 5 από την Καλάμπρια, νότια Ιταλία- γειτόνοι, εξαιρετικά παιδιά, τρώμε και πίνουμε μαζί και με τις δικές μου έχουν κι από ένα φλερτ! Στην διπλανή πολυκατοικία μένουν άλλες 8 σουσουράδες, του νότου και αυτές και λίγο πιο ψηλά ως την Πούλια. Και βγαίνουμε στα καφέ και στα μπαρ για να συναντήσουμε κι άλλους, μερικούς ακόμη από τη Νάπολη και τη Ρώμη, με τη χαρακτηριστική διάλεκτο που κοροϊδεύουν όλοι οι υπόλοιποι μακαρονάδες. Και μετά μαζί με τα ποτά έρχονται και αυτοί του Βορρά, οι πιο άνετοι και κυριλέδες από τη Φλωρεντία και το Μιλάνο και τη Βενετία ως την Τεργέστη. Καημό το έχω που από την Τοσκάνη κανέναν δεν γνώρισα να με μάθει το κρασί, μα ελπίζω στο μεγάλο μου ταξίδι στην Ιταλία να γνωρίσω έναν και να με ζαλίσει με τα κοκκινωπά ζεστά αρώματα του. Αχ!
Αυτό το ποστ θέλω λοιπόν να το αφιερώσω στους Ιταλούς φίλους μου, που τόσο γρήγορα ταίριαξα μαζί τους και μοιράστηκα ταξίδια και εκδρομές, πιώματα και φαγάκια και τραγούδησα ταιριάζοντας τους στίχους -που δεν ήξερα, με τις νότες τις ιταλικής κιθάρας.


Έμαθα από τους Ιταλούς τόσα πράγματα σε 6 μήνες! Έμαθα και τις γεύσεις τους και για όσα θα μαγειρεύω από δω και πέρα θα τους μελετάω σε κάθε πιάτο. Βλέπεις έχουν κι αυτοί χίλια καλούδια και αν λίγο ανακατώνεσαι με τις μαγεριές, λωλαίνεσαι. Από τις δικές μου τις ζουζούνες έμαθα για τις ρικότες. Λέω «τις ρικότες» γιατί είναι τρεις, σαν αδερφές. Ρικότες όλες αλλά πολύ αλλιώτικες. Η μια είναι η αλμυρή, που τη βάζουν στην «πάστα α λα Νόρμα», η άλλη είναι η ψημένη που την βάζουν σε ραγού και σε κρεατικά κοκκινωπά και δεν λιώνει με τίποτα! Όπως την κόψεις, την τρίψεις, έτσι θα τη βρεις. Έχει μια υγρασία που της δίνει ένα άρωμα βαρύ μα συνάμα φρέσκου μανιταριού, την τρώω σκέτη εννοείται. Και η τρίτη η μικρότερη, η γλυκιά, που γεμίζουν τα Κανόλι, γλυκάκια σαν ρολάκια γεμισμένα με ρικότα γλυκιά ή σιρόπι σοκολάτας. Και οι τρεις είναι υπέροχες! Μετά δοκίμασα κι άλλα τυράκια, προσφορά των γειτόνων, όπως το πεκορίνο που καμία σχέση δεν έχει με αυτό που ήξερα εγώ για πεκορίνο. Βάζανε αυτοί το τυρί, συνδύαζα εγώ το κρασί, που κάτι σκαμπάζω. Το πεκορίνο το φάγαμε συνοδεία ενός ξυνόμαυρου (και με Merlot νομίζω ότι μπορείτε να πιείτε) και γέμισε η ψυχή μου γεύση. Για την παρμεζάνα δε λέω κουβέντα, τα λόγια είναι περιττά. Έπειτα από τα τυράκια, έμαθα και για κρασάκια που επίσης ιδέα δεν είχα, όπως το Lambrusco. Ένα χρώμα, γλυκό ρόδο και μια μυρωδιά φρουτένια καλοκαιρινή. Μου δείξανε και την πολέντα, ζυμαράκι του Βορρά, τόσο φτωχό στα υλικά και τόσο γενναιόδωρο στο στόμα! Μετά να και το προσούτο και το καρπάτσιο στα δέματα των μαμάδων που κατέφθαναν! Μετά ζυγίστηκα και είχα πάρει 8 κιλά.
Είπα να σταματήσω να τρώω και να μάθω και τίποτα άλλο για την ιταλική κουλτούρα και γνώρισα τις μελωδίες τους. Μου βάλανε να ακούσω Lucio Batisti, από τον οποίο ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου έχει ξεπατικώσει τη μουσική του «Πριν το τέλος». Πολύ όμορφα λόγια έχει και το αυθεντικό και το δικό μας- η ξεπατηκωσούρα- δε λέω. Γνώρισα και τον άλλον, που πολύ διάσημος είναι στην Ιταλία , τον Luciano Ligabue και άκουσα το τραγούδι που έχει γραφτεί για μένα και τον καημό που έχω αναφέρει σε προηγούμενο ποστ. Ο συγκεκριμένος τραγουδάει στυλ Πάριου, αλλά σε πιο ροκ μορφή με μακρύ μαλλάκι και δερμάτινα και χωρίς τους μπάλους για την Νάξο και την Πάρο. Μετά έμαθα και λόγια απ’έξω και από εκείνη τη μέρα άρχισε μια ιδιαίτερη σχέση με μένα και τα ιταλικά. Γιατί αυτό το τραγούδι ήταν στην πολύ αρχή, τώρα το μιλάω πολύ το ιταλικό! Έμαθα και άλλα 4 τραγούδια που πολύ τα ένιωσα και το ένα θα το βάλω σε λινκ, αν τα καταφέρω, στο τέλος του ποστ. Έμαθα επίσης το πού πέφτει κάθε ιταλική πόλη στο χάρτη, ποιο είναι το πιο in θέρετρο διακοπών για χειμώνα και καλοκαίρι, έμαθα να τραγουδάω Ραφαέλα Καρρά (μου ψιθυρίσανε και μερικές από τις πομπές της), πολλές αλήθειες για τη Μαφία, αν και οι πολλοί αρνούνται ότι είναι πραγματικά επικίνδυνη- άλλοι μου είπαν ότι δεν υπάρχει και είναι αστικός μύθος, και έμαθα και πως λένε τον πλαστικό του Μπερλουσκόνι, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να αποκαλύψω το όνομά του, για ευνόητους λόγους. Παρακαλώ για περισσότερες πληροφορίες, επικοινωνήστε μαζί μου στέλνοντας προσωπικό μήνυμα. Ευχαριστώ. Να συνεχίσω και να το κλείσω το θεματάκι, γνώση πολλή μου δώσανε οι Ιταλιάνοι και πόσα κοινά βρήκαμε, από λέξεις μέχρι έθιμα και τραγούδια του γάμου! Εδώ να πω ότι στην Ιταλία τον υδραυλικό τον λένε υδραυλικό. Φοβερό;!
Viva Italiaaaaaaaaaa!




Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009

Emotional mixture

«Έπρεπε να πάρω την ζωή στα χέρια μου και όταν έφτασα εκεί που ήθελα είδα πως τίποτα δεν μου ανήκει. Ούτε καν εσύ. Και με τα χρήματα τι μπορώ πια να αγοράσω; Κάθε εικόνα είναι προέκταση μιας άλλης. Η ελευθερία μου η αλυσίδα ενός άλλου. Κι απ’ όλα τα σπίτια που διασχίσαμε κανένα δεν ήταν δικό μου. Δεν έχω τίποτα. Μένει μόνο να περάσουμε αυτά τα σύνορα. Με οποιοδήποτε τρόπο. Και θα αγαπήσεις μαζί μου τον ανοιχτό ουρανό. Γιατί η γη είναι πιο όμορφη από μας…»

Ανοίγω ξαφνικά τα μάτια μου. Κοιτάζω από το παράθυρο. Ανατριχιάζω. Το βλέμμα μου γεμίζει άσπρο. Σύννεφα πυκνά, παντού. Είναι ωραίο να πετάς. Οι σκέψεις σου γεμίζουν ουρανό και απέραντο. Κράτησα μονάχα τους δύο τελευταίους στίχους του Κωνσταντίνου Βήτα. Άφηνα πίσω μου την Μαδρίτη. Με καλωσόριζε ξανά η Βαλένθια και το δωματιάκι μου. Κάθε τόπος σπίτι μου, λένε κάποιοι ταξιδεμένοι. Αυτό γεύτηκα με την εμπειρία του Εράσμους.

Ξαφνικά θα ανοίξω τα μάτια μου. Και θα είμαι Ελλάδα. Στο σπίτι βάση σε λίγες μέρες. Αυτό που πάντα με περιμένει με όλη του την αγάπη και την υπομονή. Είναι υπέρτατο αγαθό να έχεις οικογένεια. Τι μας λες τώρα, θα μου πεις. Κι όμως, τα δεδομένα μερικών είναι η έλλειψη κάποιου άλλου. Και σε αυτή την μεταβατική φάση, αφιερώνω τις σκέψεις μου σε αυτούς που με στηρίζουν μεγαλόκαρδα όλα αυτά τα χρόνια. Για να ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω. Και η μαμά σιγανά και ήρεμα συνειδητοποιεί πως η μικρή, πάει πια, πέταξε. Και καμαρώνει και εύχεται κρυφά να γυρίσω κοντά της. Πέντε χρόνια τώρα τους λείπω εξάλλου. Πήρα την ζωή στα χέρια μου, έκανα τις επιλογές μου έχοντας τους καλύτερους χορηγούς. Πώς να μην είμαι ευγνώμον; Θα καταφέρω ποτέ να ανταποδώσω; Να το το παραλληρηματάκι…

Αύριο χαιρετώ τους νέους φίλους μου. Τελευταία ομαδική, ισπανική φιέστα. Βίβα…