Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

Πάντα θα ταξιδεύουμε, κουφάλα χρηματιστή

Διαβάζοντας τους οικονομικούς τίτλους ελληνικών, και μη, εφημερίδων, σε πιάνει ένα σφίξιμο. Ένα αβέβαιο αύριο με περιμένει, σκέφτομαι. Κρίσιμη εβδομάδα για τα επιτόκια, πτώση, ύφεση, βουτιά, κρίση, κρίση… με πιάνει κρίση! Ήρθε το τέλος, ήρθε το τέλος! Αυτό θέλουν μάλλον, να μας δουν τρελαμένους στους δρόμους να φωνάζουμε την συντέλεια.


Πέφτω σε ένα ρεπορτάζ που λέει πως, παρά την οικονομική παράνοια που βιώνουμε τις τελευταίες μέρες, μήνες ή μήπως χρόνια, έχω ξεχάσει πια, η τουριστική κίνηση μια χαρά τα πάει στην Ευρώπη. Ο κόσμος ταξιδεύει παρά τις ντουζίνες απαισιόδοξων αναγγελιών που τον ταΐζουν. Στην Αμερική, βέβαια, είναι πιο χεσμένοι, ίσως πιο επηρεασμένοι. Στην Ευρώπη δεν υπάρχουν ακυρώσεις πτήσεων. Ο κόσμος κινείται. Ταξιδεύει. Και τις χριστουγεννιάτικες διακοπές του θα πάει, και τα γλυκά του θα φάει, και τα δώρα του θα χαρίσει. Εντάξει, μπορεί στην φιλική επίσκεψη να μην δωρίσει ουίσκι Cardu μα ένα απλό Johnny, αλλά την κάνει τη δουλεία του και αυτό. Μπορεί, επίσης,(αυτό αφορά τους Έλληνες κυρίως) να κάνει μια περικοπή δώρων στα μακρινά ξαδέρφια και στην κόρη του μπάρμπα που είχε ένα φίλο και παντρεύτηκε την αδελφή του συμπεθέρου, που ο γιος του ήταν συμμαθητής της εγγόνας του. Αλλά καιρός ήτανε. Όλα καλά. Θα φτιάξουν όλα, πάντα φτιάχνουν στην τελική.



Σήμερα ξύπνησα αισιόδοξη και πάω κόντρα στα Κυριακάτικα νέα, έτσι για σπάσιμο!


Και ένα στιχάκι της στιγμής:

Μας τρέλανε το πτωτικό
Τα μυαλά πονάνε
Δώστε βαρύ ναρκωτικό
Σ’ αυτούς που κυβερνάνε.


Αμ πώς;
Καλή μας μέρα!

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008

Yogur griegο: Το προσκυνάνε τα κουτάλια...

Το προσκυνάω και γω. Γιατί τα γιαούρτια του εξωτερικού really suck! Και όταν έχεις συνηθίσει να τρως, από το ρύζι και το ψητό, μέχρι τη σουβλακόπιτα και τα μούσλι με γιαούρτι, δύσκολο να επιβιώσεις χωρίς.

Οι πρώτες επισκέψεις στα σούπερμάρκετ, ήταν μια πραγματική εξερεύνηση. Από τη μια, χαρά για τα ισπανικά καλούδια, από την άλλη, γκρίνια που δεν έβρισκα αυτά που ήθελα. Εξερευνούσα λοιπόν τους διαδρόμους, τις συσκευασίες, τα σλόγκαν. Αγόραζα τα παντελώς άγνωστα προϊόντα και ένιωθα να συμμετέχω ενεργά στο μοντέλο παραγωγός-πελάτης. Αν δεν μ' αρέσεις δεν σε ξαναγοράζω!

Τα γιαούρτια του εξωτερικού, λοιπόν, είναι σαν ξυνισμένη αγελαδίτσα, όπως λέει και η Κομποστέλα. Ώσπου ανακάλυψα την ελληνική γιαουρτοκυριαρχία. Yogur griego.


Το προσκυνάνε τα κουτάλια


Όταν βέβαια είδα τη συσκευασιά κάποιων "ελληνικών" γιαουρτιών (παραγωγής Hacendado) γέλασα.


Μυθικό;;;

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

Τόσα χρόνια φούρναρης...


Οι φούρνοι με τρελαίνουν , μοιάζουν με τους δικούς μας. Ψωμάκι, baguette κατά κύριο λόγο, και γλυκά. Πολλά γλυκά και διαφορετικά από αυτά που είχα συνηθίσει να τρώγω από τον Τερκενλή και το Χατζή και τον Αγαπητό, και τους υπόλοιπους «γλυκύτατους» κυρίους του Βορρά της Ελλάδας. Εδώ έχουν ζύμες, όχι σιροπιαστά. Κρουασάν με φαντασία στη γέμιση , τάρτες με αμύγδαλα και μούρα, κρέμες και φινιρίσματα καραμέλας. Έχουν ακόμη και την παραδοσιακή τάρτα του Αγίου Ιακώβου, μεγάλη η χάρη του, για πρωινό είναι εξαιρετική. Με αμύγδαλο και αυτή, θυμίζει τη ζύμη από ραβανί, αφράτη και πυκνή, αλλά χωρίς το σιροπάκι. Από πάνω έχει άχνη και στη μέση με στένσιλ , ένα σταυρό. Είπαμε, είναι του Αγίου.

Πώς να φτιάξετε την αυθεντική "φοιτητική" Σανγκρία της Ισπανίας…

Εδώ στην Ισπανία το αλκοόλ, όπως και πολλά άλλα πράγματα, είναι πολύ φτηνό. Η λέξη αλκοόλ όταν συνοδεύει τη λέξη φτηνό ολοκληρώνει το τρίπτυχο φοιτητής-αλκοόλ-φτήνια. Η παρακάτω συνταγή για το νοστιμότατο αυτό ποτό, που μπεκρουλιάζουν οι νεαροί της Ισπανίας στα Botellon- party- fiesta και κάθε είδους διασκέδαση, θα πετύχει μόνο αν χρησιμοποιήσετε επ’ ακριβώς τα παρακάτω υλικά :

  • Ένα λίτρο κόκκινο κρασί, με την ένδειξη oferta (δηλαδή σε προσφορά), κόστος >70 σεντς

  • 4 πορτοκάλια Valencia ή σε δίχτυ με την ένδειξη oferta

  • 2 μήλα οποιουδήποτε χρώματος, ανάλογα με την ομάδα που υποστηρίζετε

  • 3 κουτάλια μαύρη ζάχαρη (ζητήστε τη από το μπαρ που βρίσκεται κάτω από το σπίτι)

  • 1 λεμόνι

  • 1 κουταλάκι κανέλα

  • Παγάκια κατά προτίμηση

    Εκτέλεση
    Κόβετε τα φρούτα σε μικρούς κύβους και ζητάτε από το γείτονα μία γαβάθα για να τα βάλετε μέσα, γιατί αφενός εσείς δεν έχετε και αφετέρου η λεκάνη με τα ρούχα είναι κατηλειμένη . Πασπαλίζετε τα φρούτα με τη ζάχαρη και την κανέλα και ανακατεύετε. Ρίχνετε το κρασί και τον πάγο, μόνο λίγα λεπτά πριν την καταναλώσετε. Μοιραστείτε την με τους φίλους σας, ή προσφέρετε ένα ποτήρι στο γείτονα που θα σας φέρει την Αστυνομία, επειδή κάνετε fiesta en piso!



ΥΓ. Πολλαπλασιάστε τα λίτρα κρασιού x5 και βάλτε κανένα πορτοκαλάκι παραπάνω. Αλλιώς δεν φτάνει ούτε για κρα… Μην είστε ματζίρηδες.

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

Botellon: η φτηνή φιέστα έκλπηξη (χειροκροτούμε)

Η φιέστα για τους Ισπανούς ξεκινά με bottelon (μποτεγιόν) και καταλήγει σε κάποια ντισκοτέκ, ή στο άγνωστο.
Αρχίζει κάπως έτσι...

(Τιμημένο ποτό η Σανγκρία. Φτηνό και ύπουλο. Δεν μοιάζει με την Μαυροδάφνη, είναι πιο λάιτ.)


Και καταλήγει κάπως έτσι...

Ο καθένας συνήθως φέρνει το ποτό του. Πίνεις την μπουκάλα την σανγκριά σου ή το μπουκάλι εμφιαλωμένο κρασί- 1 ευρώ - από το σουπερμάρκετ και έγινες. Οι Ισπανοί είναι πιο οργανωμένοι, μιας και ειδήμονες. Σακουλίτσα, πλαστική πάντα, μπουκάλι βότκα, ποτηράκια, πάγος και συνοδευτικά αναψυκτικά. Απο τις 11 μέχρι το ξημέρωμα. Σε σπίτια, πάρκα, κάτω από γεφυρες, στην παραλία, στα περίχωρα των πανεπιστημίων και πάει λέγοντας. Και ας μην έχει μουσική. Κουβέντα, γέλια, πιο πολλά γέλια όσο περνάει η ώρα, και συνέχεια σε κάποιο μαγαζί.

Το πιο άκυρο μέρος που έχω κάνει μποτεγιόν ήταν σε μια στάση λεοφωρείου (!)


Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Φλαμένκο, μια τέχνη φωτιά




Φλαμένκο, χορός παθιασμένος,
αλλά και τραγούδι γεμάτο λύπη, βία ή και θάνατο.


Γυναίκα και ισπανική κιθάρα. Προσωπικά ανατρίχιασα την πρωτη φορά που το είδα.




Σημείωση:Παλεύει να κρατήσει την αυθεντικότητά του και την ποιότητά του.
Όπως και στην Ελλάδα άλλωστε, το ελληνικό λαϊκό δεν είναι αυτό που παίζεται στα σκυλάδικα.

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

Τα παδιά στο λιμάνι (Αλικάντε)

Τα παιδιά στο λιμάνι.
Ισπανία – Αλικάντε. Σε ένα από τα πιο ιστορικά λιμάνια της Ισπανίας, απόλυτα Μεσογειακό, με το βουνό από την μια μεριά και την παλιά πόλη-έκπληξη, με τα χρωματιστά κτίρια, από την άλλη.

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

El paraguas a mano..Η ομπρέλα ανά χείρας...

Όταν πρωτοέφτασα στο Σαντιάγο, σαν χάζακας κοιτούσα τριγύρω και δεν ήξερα πόσα να χωρέσω στη ματιά μου. Από το αεροπλάνο ακόμη, κοιτώντας από ψηλά, χάζεψα σου λέω. Όλα καταπράσινα, δάση , πάρκα, χωράφια, κήποι, αυλές, δέντρα παντού.
Συνειδητοποίησα ότι λίγα πράγματα ήξερα πραγματικά για την Ισπανία, ελάχιστα δε για τη Γαλικία. Γιατί, όπως διαπίστωσα λίγο μετά την άφιξη μου, η Γαλικία είναι άλλο πράγμα. Ούτε ίχνος από flamenco, ταυρομαχίες , κόκκινες σημαίες ή πορτοκάλια Valencia! Εδώ έχουμε θαλασσινά μοναδικά, γιορτές βαθιά θρησκευτικές, τον Άγιο Ιάκωβο να μας προστατεύει, μάγισσες να φέρνουν τύχη, κίτρινα βέλη και όστρακα να δείχνουν το δρόμο στους πελεγρίνους - που έρχονται από τη Γαλλία περπατώντας, διανύοντας το Camino de Santiago- και πολλή βροχή. Βροχή σε καθημερινή βάση. Βροχή που δε σε αφήνει να ξεμυτίσεις. Βροχή, που τα ρούχα σου δε στεγνώνουν ποτέ. Τόση βροχή ,που κάνεις την ομπρέλα προέκταση του χεριού σου και απαραίτητο αξεσουάρ της νύχτας και της μέρας σου. Βροχή μέχρι αηδίας.
Τις πιο όμορφες ομπρέλες έχω δει εδώ στη Γαλικία. Τις κρατάνε κύριοι περιποιημένοι , με τα κοστούμια. Τις κρατάνε και οι κυρίες με τα εμπριμέ παλτό και τις μεγάλες τσάντες. Ασορτί το ομπρελίνο..."El pαraguas" στα ισπανικά. Ομπρέλες και σκύλους σε αφθονία στο Σαντιάγο. Όμορφα τα σκυλιά τους , καμαρωτά και χαμογελαστά, σαν τους Ισπανούς. Τα βγάζουν κάθε μέρα βόλτα στα πάρκα (α λα μπρατσέτα και η ομπρέλα) και κυνηγιούνται και τρέχουνε και μπερδεύονται όλοι μαζί, με αυτούς που τρέχουν γύρω γύρω στο πάρκο, χωρίς σκυλιά. Όμορφες εικόνες και υγιείς , ζωντανές. Πάω κι εγώ και τρέχω κανα δυο φορές τη βδομάδα. Ευρωπαϊκές συνήθειες, αμέ πώς; Όπως το εσπρεσάκι μετά το φαγητό που κόλλησα από τις Ιταλίδες συγκατοίκους μου (μεγάλη ιστορία, όχι του καφέ, των συγκάτοικων, που θα την πω άλλη στιγμή). Και ξαναγυρίζω στο τρέξιμο .Και το χαίρομαι κιόλας. Στην αρχή μια γυροβολιά και πάπαλα, αλλά τώρα ποιος με πιάνει. Είναι και το άλλοθι βλέπεις, έχω μια πολύ γερή δικαιολογία για τις ναπολιτάνες (τύπου κρουασάν) που τρώω δυο δύο, γιατί πολύ μικρές μου φαίνονται. Αφρός !

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

Κάνε την οικολογία μόδα!

1 αγγούρι - 1 πλαστική σακούλα, 2 νεκταρίνια - 1 πλαστική σακούλα, 1 κρεμμύδι άλλη μία!

Fucking plastic community!






Χειροκροτούμε τις χρωματιστές, πάνινες (και μη) shopping bags!









Ζήτω τα μικρά shopping troleys, που αγωνίζονται να γίνουν μόδα. Στην Ισπανία κάποιοι νεαροί και νεαρές "τολμούν". Τα κλειδώνουν στον ειδικό χώρο του σουπερμάρκετ. Πολύ τους χαίρομαι!















Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008

Παρατηρήσεις στον Ερασμοχώρο

Ο Αυστριακός διηγήται ιστορίες χιονιού και κάτασπρων τοπίων. Με ρωτάει αν έχουμε και μεις από αυτό το άσπρο πραματάκι. (Μπορεί να μην έχω κάνει ποτέ σκι, αλλά έχω φτιάξει χιονάνθρωπο και έχω παίξει χιονοπόλεμο. Πράμα που σημαίνει πως, ναι φίλε μου, έχουμε και στην Ελλάδα χιόνι!)

Οι Πορτογάλλοι, οι οποίοι μου θυμίζουν αρκετά τους Ελληνες, μαλώνουν μεταξύ τους, Λυσαβώνα Vs Πόρτο. Οι, του Πόρτο, αποκαλούν τους, της Λισαβώνας, Μαρόκο. Κάτι από Αθήνα-Θεσσαλονίκη.

Η Γερμανίδα να αναρωτιέται, γιατί σε αγγελία προς συγκατοίκηση αναγράφεται «δεκτές όλες οι εθνικότητες, πλην Γερμανών». Κάπως ρατσιστικό.

Οι πολυάριθμοι Ιταλοί, θορυβώδεις και ψιλοομαδοποιημένοι, να παρατηρούν τις διαφορές ιταλικής-ισπανικής γλώσσας και έπειτα σικελιανής διαλέκτου. Ο Σικελιανός εξυμνεί την σικελιανή φαμίλια και καυχιέται για την προέλευση του Ρομπερντ ΝτεΝίρο.

Ναπολιτάνος φίλος, μου λέει τις ελληνικές ομάδες ποδοσφαίρου που ξέρει και με εκπλήσσει. Όφη Κρέτα, Λάρισα, Πανιώνιος, Ηρακλής, Εργοτέλης, μα η αγαπημένη του, ΠΑΟΚ Σαλόνικα. Νόμιζα πως μόνο οι Ελληνες γνωρίζουν ομάδες άλλων χωρών, εξαιρούνται οι του champions league.

Βέλγα πλένει τα πιάτα μα αφήνει την σαπουνάδα πάνω, την οποία κοιτάμε σαν χάνοι.

Ο Πορτογάλλος ο βασιλιάς του ποτού και ο Αυστριακός ο βασιλιάς του εμετού. Ζω σουρεάλ στιγμές , δεν σταματάω να το λέω. Η Ρουμάνα φίλη, πάντα χαμογελαστή και καλόχαρη, φτυστή η Καιτη Γαρμπή είναι. Έχω εντοπίσει και μια Ιταλίδα a la Peggy Zina. Θα το συμπληρώσω το ελληνικό πεντάγραμμο, που θα μου πάει.

Ο Φινλανδός διακατέχεται από μια παγωμένη, μα συμπαθη, αύρα του βορρά, ο Ολλανδός πάντα πρόθυμος να το μοιραστεί, ξέρει από καλό πράμα…

Και τέλος η Κρητικιά, που ξέρει από καλό λάδι (γιατί από το άλλο δεν θέλησε), να τραβάει τα μαλλιά της, όταν την ρωτάνε, (οι Ισπανοί κυρίως): Η Κρήτη δεν είναι το νησί που είναι μισό Ελλάδα μισό Τουρκία; Βρε αγεωγράφητοι!

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008

Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο...

...και αχνό στον αέρα...



Αλλά αυτό δεν είναι ένα στεναχωρημένο τρενάκι. Είναι χαρούμενο...





Απόφαση της τελευταίας στιγμής. Παρασκευή βράδυ στο τρένο - Βαλένθια καλεί Μαδρίτη. Νιώθω κάτι θετικό να με περιβάλλει. Ταξιδεύω με τέσσερις Ιταλούς φίλους. Συμμετέχω στην παιδική μου εικόνα, βλέπωντας πάντα ταξιδιώτες, παρέες όμορφες με τα μπαγάζια τους και τους χάρτες στο χέρι. Είμαι ένας από αυτούς.

Βάζω τις πέντε αισθήσεις στην κόκκινη μαλέτα και φύγαμε!

Μαδρίτη, είμαι ένας άνθρωπος ευτυχισμένος.

Μαδρίτη, Πάρκο Ρετίρο: Σαν σε παραμύθι



Ζευγάρι αγκαλιασμένο στην μπλε βαρκούλα, φιλί γαλάζιο. Το φόντο εντυπωσιακό. Παιδάκια να ταϊζουν τις πράσινες πάπιες, παρέες εφηβικές με ζαχαρωτά και σνακ στο χέρι. Μουσικό χαλί ισπναική κιθάρα. Καλλιτέχνες, όχι επαίτες, κόκκινο φλαμένγκο, ατομικό τσίρκο. Παραμυθένια δεντράκια, κατειλημένα παγκάκια, σε ένα από αυτα κάθομαι και γω. Χαζεύω μια την λιμνούλα με τις μπλε βάρκες, μια το surrounding.
Στιγμές ανθρώπων τοποθετημένες στον ιδανικό χωροχρόνο.