Όταν πρωτοέφτασα στο Σαντιάγο, σαν χάζακας κοιτούσα τριγύρω και δεν ήξερα πόσα να χωρέσω στη ματιά μου. Από το αεροπλάνο ακόμη, κοιτώντας από ψηλά, χάζεψα σου λέω. Όλα καταπράσινα, δάση , πάρκα, χωράφια, κήποι, αυλές, δέντρα παντού.Συνειδητοποίησα ότι λίγα πράγματα ήξερα πραγματικά για την Ισπανία, ελάχιστα δε για τη Γαλικία. Γιατί, όπως διαπίστωσα λίγο μετά την άφιξη μου, η Γαλικία είναι άλλο πράγμα. Ούτε ίχνος από flamenco, ταυρομαχίες , κόκκινες σημαίες ή πορτοκάλια Valencia! Εδώ έχουμε θαλασσινά μοναδικά, γιορτές βαθιά θρησκευτικές, τον Άγιο Ιάκωβο να μας προστατεύει, μάγισσες να φέρνουν τύχη, κίτρινα βέλη και όστρακα να δείχνουν το δρόμο στους πελεγρίνους - που έρχονται από τη Γαλλία περπατώντας, διανύοντας το Camino de Santiago- και πολλή βροχή. Βροχή σε καθημερινή βάση. Βροχή που δε σε αφήνει να ξεμυτίσεις. Βροχή, που τα ρούχα σου δε στεγνώνουν ποτέ. Τόση βροχή ,που κάνεις την ομπρέλα προέκταση του χεριού σου και απαραίτητο αξεσουάρ της νύχτας και της μέρας σου. Βροχή μέχρι αηδίας.
Τις πιο όμορφες ομπρέλες έχω δει εδώ στη Γαλικία. Τις κρατάνε κύριοι περιποιημένοι , με τα κοστούμια. Τις κρατάνε και οι κυρίες με τα εμπριμέ παλτό και τις μεγάλες τσάντες. Ασορτί το ομπρελίνο..."El pαraguas" στα ισπανικά. Ομπρέλες και σκύλους σε αφθονία στο Σαντιάγο. Όμορφα τα σκυλιά τους , καμαρωτά και χαμογελαστά, σαν τους Ισπανούς. Τα βγάζουν κάθε μέρα βόλτα στα πάρκα (α λα μπρατσέτα και η ομπρέλα) και κυνηγιούνται και τρέχουνε και μπερδεύονται όλοι μαζί, με αυτούς που τρέχουν γύρω γύρω στο πάρκο, χωρίς σκυλιά. Όμορφες εικόνες και υγιείς , ζωντανές. Πάω κι εγώ και τρέχω κανα δυο φορές τη βδομάδα. Ευρωπαϊκές συνήθειες, αμέ πώς; Όπως το εσπρεσάκι μετά το φαγητό που κόλλησα από τις Ιταλίδες συγκατοίκους μου (μεγάλη ιστορία, όχι του καφέ, των συγκάτοικων, που θα την πω άλλη στιγμή). Και ξαναγυρίζω στο τρέξιμο .Και το χαίρομαι κιόλας. Στην αρχή μια γυροβολιά και πάπαλα, αλλά τώρα ποιος με πιάνει. Είναι και το άλλοθι βλέπεις, έχω μια πολύ γερή δικαιολογία για τις ναπολιτάνες (τύπου κρουασάν) που τρώω δυο δύο, γιατί πολύ μικρές μου φαίνονται. Αφρός !
Τις πιο όμορφες ομπρέλες έχω δει εδώ στη Γαλικία. Τις κρατάνε κύριοι περιποιημένοι , με τα κοστούμια. Τις κρατάνε και οι κυρίες με τα εμπριμέ παλτό και τις μεγάλες τσάντες. Ασορτί το ομπρελίνο..."El pαraguas" στα ισπανικά. Ομπρέλες και σκύλους σε αφθονία στο Σαντιάγο. Όμορφα τα σκυλιά τους , καμαρωτά και χαμογελαστά, σαν τους Ισπανούς. Τα βγάζουν κάθε μέρα βόλτα στα πάρκα (α λα μπρατσέτα και η ομπρέλα) και κυνηγιούνται και τρέχουνε και μπερδεύονται όλοι μαζί, με αυτούς που τρέχουν γύρω γύρω στο πάρκο, χωρίς σκυλιά. Όμορφες εικόνες και υγιείς , ζωντανές. Πάω κι εγώ και τρέχω κανα δυο φορές τη βδομάδα. Ευρωπαϊκές συνήθειες, αμέ πώς; Όπως το εσπρεσάκι μετά το φαγητό που κόλλησα από τις Ιταλίδες συγκατοίκους μου (μεγάλη ιστορία, όχι του καφέ, των συγκάτοικων, που θα την πω άλλη στιγμή). Και ξαναγυρίζω στο τρέξιμο .Και το χαίρομαι κιόλας. Στην αρχή μια γυροβολιά και πάπαλα, αλλά τώρα ποιος με πιάνει. Είναι και το άλλοθι βλέπεις, έχω μια πολύ γερή δικαιολογία για τις ναπολιτάνες (τύπου κρουασάν) που τρώω δυο δύο, γιατί πολύ μικρές μου φαίνονται. Αφρός !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου