Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

Τα σπίτια μας



Τα σπίτια φυτρώνουν κι αυτά, σαν τα λουλούδια

Μαραίνονται κι αυτά με τα χρόνια, σαν τα λουλούδια

Άμα παίζαμε το βίντεο της ζωής μας γρήγορα θα μέναμε εκστατικοί

Μπαίνεις για πρώτη φορά στο σπίτι σου αγκαλιά, στα χέρια μόλις γεννιέσαι

Βγαίνεις μετά αγκαλιά, στα χέρια ή με το καρότσι

Μετά με τα παπούτσια σου τα πρώτα, μετά με ένα παιχνίδι στο χέρι

Και ένα σκούφο μέχρι τα μάτια και το άλλο χέρι στο χέρι των γονιών

Μετά κρατάς μια σάκα, μετά μόνο τα κλειδιά και ένα πουλόβερ

-Πού ήσουνα τόσες ώρες, άσε με μάνα

Κι από κει και μετά όλο κάτι κρατάς

Την πρώτη σου βαλίτσα για την εκδρομή

Τον πρώτο σου έρωτα τον φέρνεις σπίτι όταν λείπουν οι δικοί σου

Μετά κρατάς το παιδί σου, εσύ και το φέρνεις

Μετά κρατάς τους δικούς σου που μεγάλωσαν και τους πας όπου θέλουν

Μετά κρατάς το στόμα σου κλειστό και λες λίγα

Μετά κρατάς τα έπιπλα για να περπατήσεις

Όλα από μια πόρτα, περνάνε

Όλα περνάνε

Η ζωή η ίδια είναι ένα πέρασμα

Περνάς καλά; Να περάσεις καλά

Περαστικός, "περαστικός ήμουν"

Έτσι έπρεπε να λέει ο έρωτας όταν έρχεται και σε βρίσκει απροειδοποίητα και εμείς του λέμε

"Περάστε"




Σε λίγες μέρες θα γυρίσω στο σπίτι μου. Θα φύγω από αυτό το σπίτι μου, το ισπανικό της συγκατοίκησης και θα γυρίσω στο άλλο. Όχι σε αυτό που πέρασα τα τελευταία δυο χρόνια μου, στη Θεσσαλονίκη, μαζί με τους πιο δικούς μου ανθρώπους, τους φίλους μου, τον άνθρωπό μου. Όχι, ούτε στο άλλο της Άνω πόλης , που μπήκα στα 18 και μαζί με τα 8 φιλαράκια μου τα περνούσαμε φίνα, ακούγοντας τα "απαγορευμένα" από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα του γείτονα Σάββα- βαρύ μάγκα και σεκλέτη. Ούτε σε αυτό θα γυρίσω. Θα γυρίσω σε αυτό που με πήγαν μωρό, στα χέρια. Στο σπίτι μου. Και ίσως αργότερα να πάω σε ένα άλλο σπίτι, σπίτι μου θα το κάνω κι αυτό. Πολλά σπίτια, πολλές φιγούρες, επισκέπτες, συγγενείς, ο έρωτάς μας, όλα μένουν μαζί μας. Μέχρι να μετακομίσουμε. Τι από όλα να πάρω μαζί μου; Τι να πρωτοπάρω; Από τη Θεσσαλονίκη κουβάλησα ένα φορτηγό πράγματα, τους φίλους που μου απόμειναν και ένα καημό, ασήκωτο. Τα αγαπώ και για αυτό τα πήρα μαζί μου. Τον καημό και τους φίλους πιο πολύ απ' όλα. Στην Ισπανία ήρθα με μια βαλίτσα και θα φύγω μάλλον με δυο. Μαζί μου κι αυτά, στο σπίτι μου που είναι 60 τ.μ. όλα θα τα χωρέσω. Στη ζωή μου όλα, στο μυαλό μου για πάντα.

Άλλη ζωή ξεκινάω σε λίγες μέρες. Μεγάλο πέρασμα. Περαστικά μου.
Όλα περνάνε. Καλά να περνάτε.

Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009

...Σισιλιάνικη Έμπνευση...


Μεγάλη ιστορία της συγκατοίκησης μου. Στο μέλλον, κάθε φορά που θα αναφέρομαι στην διαμονή μου στην Ισπανία, πάντα θα έχω στο μυαλό μου τις δυο σισιλιάνες που μοιράστηκα μαζί τους το σπίτι της οδού Σαν Πέδρο Μεζόνζο. Κανένα μήνα πριν φύγω από την Ελλάδα, γνώρισα μέσω του φατσοβιβλίου τη Σ. και αμέσως πήρα τα πάνω μου έχοντας μια σιγουριά και μια άτυπη εγγύηση που έλεγε να ψάξουμε μαζί για σπίτι με την άφιξη μας. Εκείνη θα ερχόταν στην πόλη μαζί με μια άλλη συμφοιτήτρια και φίλη της από την Κατάνια και οκ, τα ψιλοταιριάξαμε μιλώντας από το μσν και φαινόταν πολύ νορμάλ, την φίλη πάλι ούτε ζωγραφιστή δεν την είχα δει. Άκου πράγματα τωρα να λες ότι ταιριάζεις με κάποια που αρχικά είχες δει μόνο τη φωτογραφία της. Και πολύ λανθασμένα βέβαια, γιατί η Σ. πέρα από το ότι είναι κορίτσι, δεν έχει τίποτα κοινό με μένα, ούτε καν νούμερο παπουτσιού, ζυγίζει μόλις 39 κιλά και τρώει μοσχάρι ψητό με ξύδι. Η άλλη, Φ. -επίσης τίποτα κοινό , εκτός από το νούμερο παπουτσιού και το ότι είναι κορίτσι. Εγώ περίμενα δυο Ευρωπαίες, με τον αέρα της Ιταλιάνας «ντίβας», με τα ταξίδια τους και τους χειμώνες στην Cortina D’ Ampezzo, με τη μόδα και την Ιταλική Vogue για βίβλο, και γνώρισα δυο τσούπρες από τη Σικελία με τους πλαστικούς κρίκους και γκλιτεριστό χείλος που πιο εύκολα τις έκανες του Ανατολικού μπλογκ. Ωστόσο κούκλες ζωγραφιστές! Με τα πολλά βρήκαμε σπίτι την άλλη κιόλας μέρα. Άντε λέμε να τακτοποιηθούμε… Δεν ήξεραν να αλλάζουν ούτε τα σεντόνια, καμία ιδέα από σφουγγάρισμα για να μην αναφερθώ στο καθάρισμα του μπάνιου, που δεν ήξεραν καν ότι «γίνεται». Περνούσαν οι μέρες, έβγαιναν κι άλλα, λίγο η μια τσιγκούνα, η άλλη χαμπάρι από οικιακή οικονομία, τσακωνόντουσαν κιόλας κι εγώ στη μέση- η καλύτερα στην άκρη- να της χαζεύω και να γελάω! Πώς να θυμώσεις με κάποιον που δεν ξέρει; Άλλωστε μου ήταν αρκετό που βρισκόμουν εδώ και δεν είχα κανένα λόγο να χαλάσω όλο αυτό το παραμυθάκι που φτιαχνόταν κάθε μέρα. Τον πρώτο μήνα δε, συνέχεια έξω, να γυρνάμε σπίτι ξημερώματα, τύφλα από κακής ποιότητας αλκοόλ και να μαγειρεύουν «πάστα» γιατί οι τρελοιταλιάνες δεν ζουν ούτε μέρα χωρίς μακαρονικό. Αρχίσαμε να αγαπιόμαστε, να λέμε για έρωτες και να κλαίμε, να πίνουμε για να ξεχνάμε, να χορεύουμε Ραφαέλα Καρρά.

Και έρχεται η μέρα των επισκεπτηρίων και καταφθάνει οι οικογένεια της Ταμπούρλου (μετάφραση του επιθέτου). Δεν το είχα ξαναζήσει, παναγία μου γέλια! Βουβά, μη με καταλάβουν! Μπαμπάς με καπαρντίνα ως το πάτωμα- δουλεύει στο Ιταλικό Δημόσιο(γιατί όχι και για τη μαφία) , μαμά με ίδιους κρίκους σαν της κόρης σε άλλο χρωματάκι, θεία ανύπαντρη στα –ήντα με δικό της facbook account, τιρκουάζ σκιά μέχρι το φρύδι και ένα στόμα μεγάφωνο και ξωπίσω τους δυο φίλες της συγκατοίκου, οι οποίες μείνανε μαζί μας ένα μήνα! Η μία όλη μέρα μέσα στο ψυγείο- από τότε μου κόλλησε και το συνήθειο και πάω κάθε απόγευμα στο σουπερμάρκετ, γιατί έπρεπε να κάνω ανεφοδιασμό -ενώ η άλλη να κλείνεται στο υπνοδωμάτιο με τη «σοκολατίτσα της» και να μην βγαίνει ούτε για κατούρημα. Τα ναρκωτικά πρέπει να είναι πολύ ακριβά στην Κατάνια, γιατί εδώ τα ψώνιζε όπως οι Ισπανοί στα Ζάρα με τις εκπτώσεις. Με αυτούς τους επισκέπτες στο μεγάλο και φιλόξενο σπιτικό μας γνώρισα το «μοναδικό» ιταλικό μενού. Οι άνθρωποι σου λέω, τρώνε πρώτα μακαρόνια ( με οποιαδήποτε σάλτσα), μετά για δεύτερο πατάτες στο φούρνο, μετά τη σαλάτα και στο τέλος ψωμί. Σκέτο ψωμί. Ναι, ακριβώς έτσι και με αυτή τη σειρά. Και έχει πάει 12 το βράδυ και πίνουν και το εσπρεσάκι τους. Έπινα κι εγώ στην αρχή, μόνο μετά το μεσημεριανό για τη χώνεψη- γαρίδα το μάτι όλη νύχτα. Δεν ήμουν συνηθισμένη στον καφέ βλέπεις. Τότε.


Ήρθαν κι άλλοι πολλοί επισκέπτες τους, περίμενα κι εγώ πολύ κόσμο αλλά κάτι οι δουλειές κάτι οι κρίσεις πανικού, μόνο η μικρή μου θεία τα κατάφερε μέχρι το Σαντιάγο. Και μπαίνανε που λες, και βγαίνανε και όλο κάτι περίργο κάνανε, το σημείωνα εγώ και ακόμη γελάω. Από τα κορυφαία, σκάει η 27χρονη αδερφή της Σ. με τον «έτσι» και μια ξαδέρφη παραμάσχαλα. Να σημειωθεί ότι κάθε φορά που έρχεται κάποιος κάθομαι και βγάζω μενού και μαγειρεύω από το προηγούμενο βράδυ, γιατί είπαμε μόνο πάστα και μοσχάρι με βαλσάμικο οι σισιλιάνες, αλλά δεν το λέω με παράπονο, τα θέλει ο κώλος μου και το ευχαριστιέμαι όσο πάει. Τρώμε λοιπόν, νομίζω για κυρίως είχα λαζάνια –νοστιμότατο το ραγού του κιμά- και ξεκινάει μια συζήτηση στο τραπέζι για το ότι η συγκάτοικος δεν είχε κάνει ποτέ δουλειές στο σπίτι και να λογομαχούν χαριτωμένα με την αδερφή για το ποια κάνει τα λιγότερα. Το είπα ότι είναι 27; Το είπα. Πάει η ευλογημένη να πλύνει στο χέρι, ούτε κουβέρτα τόση ώρα μέσα στη μπανιέρα, και τα απλώνει ωραιότατα με τα νερά όπως ήταν μουσκίδι. Ποταμάκια, να στάζουν τα ρούχα στο ξύλινο παρκέ μας - το οποίο η ιδιοκτήτρια πατάει με τις μύτες όταν μας επισκέπτεται- και το ζώο να μην έχει πάρει χαμπάρι. Έτσι και το αντίκριζα αυτό πριν δυο χρόνια, το λιγότερο θα ήταν να ρίξω τόσα καντήλια και φωνές που μάλλον θα τα φορούσε βρεγμένα κι ακόμη θα έτρεχε. Αλλά τώρα, όχι αγαπημένοι μου φίλοι, τα πήρα τα ρουχαλάκια, τα έστυψα, πέρασα και τη σφουγγαρίστρα και έχει μείνει η άλλη να με κοιτάει σα χάνος...Ντροπή βρε κοπελιά, κοιτάει και το παλικάρι που σε νόμιζε νοικοκυρά, επειδή ξέρεις να κάνεις ομελέτα με πατάτες- όχι δεν το υποτιμώ, θέλει κι αυτό την τέχνη του.

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009

Ο ταξιτζής που έδωσε χαρά

Σου μιλάει. Δεν μουγκρίζει δυο κουβέντες. Συζητάει και σου δίνει πληροφορίες. Σε διευκολύνει. Χαμογελάει, πως το λεν;!

Είναι ο ταξιτζής της Βαλένθιας και της Ισπανίας γενικότερα.

Μπορεί η βραδινή ταρίφα να είναι 6€, μα αν είναι για τέτοια κούρσα κάθε φορά, τα δίνω και χιλιοευχαριστώ κιόλα που με φέρατε έτσι ευχάριστα σπίτι μου. Τα βρώμικα ταξί σπανίζουν. Η μουσική πάντα χαλαρή, ποτέ στην διαπασών. Εγώ που έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται την «διαδικασία» του ταξί, γιατί πολλές φορές ρισκάρεις ή την ηρεμία σου ή το άγχος σου, τώρα πιάνω την ψιλή κουβέντα μαζί τους και ξέρω πως ωραία θα τα πούμε.

Απόψε λοιπόν, πριν κατέβω από το ταξί, λέω στον καλό κυριούλη:
-Επειδή είναι οι τελευταίες μου μέρες στην πόλη σας, θα ήθελα να σας πω ένα μπράβο για το γεγονός ότι, όλοι είστε πάντα χαρούμενοι και καλοπροαίρετοι. Δεν το συναντάς αυτό σε όλες τις χώρες.
-Μα ναι κοπέλα μου, είπε γελαστά, αν δεν δώσεις λίγη alegria στους ανθρώπους δεν θα πάρεις κιόλας.
Τι είπε ο άνθρωπος;
Αν δουλεύαμε όλοι με αυτό το σκεπτικό, δεν θα δουλεύαμε ουσιαστικά…

Άλλα για άλλα, της παρασκευής το γάλα..

Παρασκευή βράδυ, ώρα 22:50. Έχω μόλις ξυπνήσει από μεσημεριανό ύπνο (η έννοια βιολογικό ρολόι δε σημαίνει τίποτα πια για μένα) μετά από το τρελό ξενύχτι για τη δημιουργία μιας μακέτας-εργασία σχολής, την οποία έφτιαξα δυο φορές γιατί είμαι παιδί με φιλότιμο και επίσης θεωρώ οτι η προσπάθεια πρέπει να εκτιμάται περισσότερο από κάθετι άλλο. Anyway, έξω ένας αέρας με τρελά μποφόρια και μια βροχή-ψιχάλα κατοστάρικο, Τί να κάνω κι εγώ, παρασκευιάτικο μέσα δε μένω, κάνω και διαμαρτυρία στο «σήμερα λέω να μη βγω» γιατί τελειώνουν οι μέρες και θα τα μαζεύω σιγά σιγά, οπότε..δεν πάς ένα σινεμά; λέω. Πάω, απαντάω. Και πολύ καλό μου ακούστηκε κιόλας. Είναι αλήθεια, οτι δεν έχω επισκεφτεί πολλές φορές το σινεμά σε αυτούς τους 6 μήνες μου εδώ. Μόνο 3 φορές έχω πάει, και αυτό γιατί δεν το ευχαριστιέμαι. Εγώ, που μέχρι και το Zoolander στο σινεμά το έχω δει!! Την πρώτη φορά πήγα σχεδόν σε έκσταση γιατί θα έβλεπα και Γούντι Άλεν με Χαβιέ Μπαρδέμ και Πενέλοπε Κρούζ και γυρίσματα σε Βαρκελώνη και όσο να το πεις, βόηθησε και η ιντερνασιοναλ κοριτσοπαρέα μου, την αποθέωσα τη βραδιά. Γιατί την πρώτη φορά, όλα τα παράβλεψα, ένεκα των παραπάνω λόγων..Μετά όμως; Ξύνισε το γάλα. Άντε δεν πειράζει που η αίθουσα είναι 5x3, ούτε που τα ποπ κορν τα ψήνετε με κακής ποιότητας ηλιέλαιο, ούτε καν βουτηράκι, ούτε που δεν έχετε πάγο για την Coca Cola, ούτε που τα καθίσματα δεν είναι αριθμημένα και οκ, το Χάρβυ Μίλκ το βλέπεις και χωρίς το Dolby Digital, και έχω πάψει να γκρινιάζω κιόλας και αχάριστη δεν είμαι με τη ζωή μου πια! ... όμως… Γιατί ρε παιδιά μεταγλωττίζετε τον Σον Πένν; Τον Χιού Γκράντ γιατί; Δηλαδή , όχι απλά κρίμα ..έγκλημα! Αφού μια χαρά τα έχουμε χωρίσει στην Ευρώπη και λέμε Γερμανικός Κινηματογράφος (ναι, έχουν μεταγλωττίσει και το «Οι ζωές των Άλλων»), Γαλλικός Κινηματογράφος, Ιταλικός κλπ κλπ..Δηλαδή μόνο η σκηνοθεσία είναι; Το κείμενο δε σας λέει τίποτις; Γιατί αν μπορούσαν να κάνουν όλοι τις ανάσες του Χιού Γκράντ και τα κοψίματα στην χαρακτηριστική Α-γ-γ-λ-ι-κ-ή προφορά του, δεν θα ήταν και κανένας μεγάλος ηθοποιός, ένα ντομπλαδόρος της κακιάς ώρας θα ήταν που θα κρατούσε τα λόγια του Μπερνάλ, για παράδειγμα. Αντίστοιχα ο ισπανικός λόγος που είναι γεμάτος βωμολοχίες δεν μπορεί να μεταφραστεί και όμως γίνεται. Ευτυχώς όχι στην Ελλάδα. Εδώ θέτω το εξής ερώτημα και παρακαλώ όποιος ρημαδοδιαβάσει αυτό το κείμενο να μου απαντήσει. Γιατί σε όλη την Ευρώπη, εκτός από την Πορτογαλία και την Ελλάδα μεταγλωττίζουν τις «αλλοδαπές» ταινίες και σειρές; Πώς αγάπη μου ιταλιάνικη, έχεις δει «Φιλαράκια»; Το how you doin’ πώς το αναπαράγεις δηλαδή; Come staaaiiii? Και αν θες πες μου, ότι γελάς το ίδιο. Τόλμα. Απλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να είσαι 40 και να μην έχεις ακούσει ποτέ τη φωνή του Πατσίνο ή του Μάλκοβιτς, για να μην αναφερθώ στις μοναδικές ταινίες «ατάκας» που μας χαρίζει η αγγλική. Πώς να μιλήσουν μετά αγγλικά οι Ιταλοί και οι Γάλλοι; Λογικό που δεν ξέρουν και δεν είναι να το γελάς. Ενώ οι Πορτογάλοι μια χαρά. Ροδάνι.
Τώρα αυτό το από πάνω ήθελα να πω ότι είναι παρένθεση για το ποιοι λόγοι συνηγορούν στο να μην πηγαίνω σινεμά αλλά κάθε φορά που συζητώ για την μεταγλώττιση των ταινιών, με πιάνει μια μανία ξερολίασης, γιατί ειλικρινά πιστεύω (να και τώρα με πιάνει) ότι έχω δίκιο. Σταματήστε τα μεταγλωττισμένα. Δε νομίζω ότι επειδή η γιαγιά μου δεν βλέπει να διαβάσει τους υπότιτλους από τις ταινίες, της στοιχίζει περισσότερο από όσο ενός Ιταλού 50χρονου που δεν ξέρει ούτε πως είναι το «τι κάνεις» στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά κλπ κλπ κλπ.
Με τα πολλά για να κλείσω, θα πω ότι πήγα στο σινεμά, το οποίο βρίσκεται στον αποκάτω δρόμο, μπήκα να δω το “Changeling”, ή αλλιώς “El intercambio” και εκεί που έχει αρχίσει να ψήνεται το πράμα για τα καλά (σε αντίθεση με τα ποπ κορν, που κάθε φορά χάλια ψημένα είναι αλλά κάθε φορά παίρνω, όπως και αναψυκτικό χωρίς πάγο) κόβεται και το ρεύμα ένεκα του ανεμοστρόβιλου! Ταινία γιοκ, «περδόνα τσίκος, μανιάνα» ..πάει και η απαγωγή και το καπέλο της δεκαετίας του 1930, που τόσο πολύ πήγαινε στην Τζολί..πάω και εγώ..τι να κάνω δεν ήξερα, να καμωνόμουνα καλύτερα, η παρέα απρόθυμη για πιώμα, έκλειναν και τα μπαρ… Σκατούλες. Γυρίσαμε σπίτι με μια ολόζεστη μπαγκετούλα από το 24ωρο ψιλικατζίδικο, την απογεμώσαμε με ένα καπνισμένο τυράκι γίδινο, καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε… Έχει πάει 4 και το μάτι δεν κλείνει μα αντίθετα βλέπει ακόμη κι αυτά που δεν φαίνονται τη μέρα. Σκόνη στο πάτωμα , παίρνω την ηλεκτρική, οι Σισιλιάνες «συγκάτοικες» φωνάζουν τους γείτονες Ιταλούς του νότου και βλέπουν μια ταινιούλα..εγώ μαζί με τη σκούπα βάζω και πλυντήριο. Ξανακόβεται το ρέυμα. Αρχίζω τα καντήλια, στα ελληνικά , έρχεται το ρεύμα, αποτελειώνω, ρίχνω και ένα σφουγγάρισμα, μετά ντουζάκι, ζεστό γάλα και νάνι.

Να χ**ω την Παρασκευή μου μέσα.

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

oceano-fantastiko


Tο πάρκο «Ωκεανογράφικο», ένα από τα μεγαλύτερα ενυδρεία της Ευρώπης, συγκαταλέγεται στα must c της Βαλένθιας.


Ότι έκανα σαν μικρό παιδάκι όταν το επισκέφτηκα περιττό να το πω. Καρχαρίες πάνω από το κεφάλι μου σε ενυδρείο-θόλο, ψάρια, ψάρια, ψάρια, χρώματα, πλασματάκια αεικίνητα αλλά και βραδυκίνητα. Ο θαλάσσιος ελέφαντας μου έκανε την πιο μεγάλη εντύπωση. Τι κήτος ήταν αυτό; Βαρύ ζώο το άτιμο. Αλλά αυτά τα μουστακάκια του, τα δοντάκια του και τα μικροσκοπικά ποδαράκια του το μετέτρεπαν στον αγαθό γίγαντα που όλοι συμπαθούν. Πιο κάτω δύο φάλαινες, άσπρες, τεραστίων διατάσεων. Η μια παιχνιδιάρα, η άλλη νωχελική και μελαγχολική, κοιτούσε από τα κάγκελα μιας πορτούλας.

Φώκιες! Μαμά, είδα φώκιες σου λέω! Η μια μάλιστα με ακολουθούσε στο τζάμι. Για τρία ολόκληρα δευτερόλεπτα. Τις είδα και στην λιμνούλα τους. Αραχτές. Και οι πιγκουίνοι; Τι σου λένε; Παρεμπίπτοντος, το Μαδαγασκάρη 2 μας διασκέδασε πολύ, κι ας την είδαμε στα ισπανικά, μιας και είπα πιγκουίνοι.
Επίδειξη δελφινιών. Πάνω από 12 πρέπει να ήταν τα πανέξυπνα αυτά θηλαστικά. Φωνητικές ικανότητες, κίνηση, σκέρτσο, συγχρονισμός. Η σχέση τους με τους εκπαιδευτές φαινόταν τόσο ξεχωριστή. Παίζει να χλαπάκιασαν πάνω από 3 κιλά ψαράκια το καθένα, αλλά πώς αλλιώς να τα ευχαριστήσουν για αυτό το μοναδικό θέαμα που προσέφεραν;



Ωραία όλα αυτά τα εντυπωσιακά. Και σε αυτά θα μείνω. Γιατί το -αιχμαλωσία ή αφανισμός η μοίρα που επιφυλάσσει ο άνθρωπος στα ζώα- μου έκατσε στο στομάχι μετά από σχόλιο στον Περαστικό.

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009

Φουτουρισμός στην Βαλένθια




Ciudad de las artes y las ciencias ή στα ελληνικά, η πόλη των τεχνών και των επιστημών.

Δημιούργημα του Βαλενθιάνου αρχιτέκτονα Καλατράβα. Σε ταξιδεύει έτη μπροστά. Σε εμπνέει, το λιγότερο να το φωτογραφίσεις και το περισσότερο να σκηνοθετήσεις την, επιστημονικής φαντασίας, ταινία σου.

Τα τρία βασικά κτίρια, (Palacio de las artes, Hemisferic, Museo de las ciencias) περιτριγυρίζονται από καταγάλανες πισινούλες, ποδηλάτες, επισκέπτες με φωτογραφικές μηχανές ανά χείρας και από ντόπιους που κάνουν τον καθημερινό τους περίπατο.

Φιλοξενούνται εκθέσεις σε αυτά, και οπτικοακουστικό υλικό που συνδιάζει την ψυχαγωγία με την μάθηση.



Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009

Αγαπάμε ρετρό!


Retro-Flex. Patch works ζωγραφισμένα και κάθε καμβάς ένα παζλ ρετρό, πολύχρωμο και ποπ. Οι φιγούρες των μαέστρων της ποπ Andy Warhol, Tom Wesselmann κ.ά, περιτριγυρισμένες με industrial design, παλιές διαφημίσεις και κόμικ, βλ. Τεν Τεν.

Το όνομά του είναι Maestro Yago, είναι από την Βαλένθια και εκθέτει έργα του στην galeria rosalia sender.(C./ Mar 19)

Έτσι για να διακοσμήσουμε λιγάκι το μπλογκάκι μας.


Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2009

Γιατί να μην είναι πάντα απλή η αγάπη;




-Ένιωσα τόσο απελευθερωμένη, σαν να πέταγα και γω.
-Τι αθώα φιλιά.
-Τι αγνά βλέμματα.
-Γιατί να μην είναι πάντα απλή η αγάπη;
-Γιατί έχουμε πολύπλοκο μυαλό ίσως.
-Μα η αγάπη είναι συναίσθημα, δεν πρέπει να την βάζουμε στα καλούπια της λογικής.
-Ναι αλλά είμαστε άνθρωποι. Γεμάτοι ανασφάλειες και ατέλειες.
-Θέλω να κλάψω από χαρά...
-Δεν φοβάμαι να σου πω ότι σε αγαπώ και ότι είσαι από τα πιο ξεχωριστά πρόσωπα της καρδιάς μου.
-Δεν θέλω να σε χάσω.

Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009

Οι Ισπανοί Άγιοι Βασίληδες δεν έχουν έλκηθρο αλλά βαγόνι..

Στις 5 Γενάρη οι ισπανοί γιορτάζουν τη μέρα των Μάγων Βασιλιάδων, ναι του Βαλτάσαρ, του Μελχιόρ και του Γκασπάρ. Εδώ τα δώρα στα παιδάκια τα φέρνουν οι τρεις μάγοι με μεγάλες παρελάσεις και άρματα, που στο τέλος γίνονται ένα μεγάλο καρναβάλι (μπλιάξ).
Το εκπληκτικό είναι οι μάγοι στο Σαντιάγο φτάνουν με τρένο! Ναι, βέβαια. Και πάνε και στήνονται στο σιδηροδρομικό σταθμό -σύσσωμη η οικογένεια- και περιμένουν τους μάγους πάνω στα άρματα. Μετά, όπως κάνουμε το 15αυγουστο στα νησιά την περιφορά της εικόνας, έτσι κάνουν γύρω γύρω σε όλη την πόλη, μέχρι να φτάσουν στο δημαρχείο, που τους υποδέχεται ο δήμαρχος και η δημαρχέσα και οι υπόλοιποι των Κοινών. Με άλογα και πανοπλίες η ακολουθία των Μάγων και από πίσω το ξελιγωμένο, από το περπάτημα, παιδικό τσούμο να περιμένει τις καραμέλες που πετάνε οι «βασιλείς» και να οι σερπαντίνες και τα κονφετί και τα κλάξον και οι αφροί(ναι, του καρναβαλιού)..Υπερθέαμα.
Και για του λόγου το αληθές, η παρακάτω φωτογραφία με το αστυνομικό όχημα είναι από την παρέλαση τις 5ης Γενάρη στο ιστορικό κέντρο της πόλης του Σαντιάγου. Μα αν, αντί για αφρό, είχε κόκκινη μπογιά και σπασμένα τζάμια θα μπορούσα κάλλιστα να αναφέρομαι σε ένα ελληνικό περιπολικό που βρίσκεται σε κάποιον από τους δρόμους των Αθηνών και της Περιφέρειας, μέρες που είναι.

Βέβαια, μόλις η παρέλαση τελειώσει τα παιδάκια πάνε για νάνι και οι ενήλικες γεμίζουν τα μπαρ και τα πίνουν μέχρι το πρωί. Τόσο κόσμο δεν είχα ξαναδεί στην πόλη από τον Άυγουστο. Πολύ μου άρεσε. Όπως μου άρεσε και το σπρέι στα τζάμια του περιπολικού από τα 6χρονα.

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2009

O Αυγουλομάτης


Στα ισπανικά καφέ-μπαρ σερβίρουν ωραιότατα σάντουιτς (μαμά θέλω κι εγώ σαν του ίΤς) διαχωρίζοντας τα σε δυο κύριες κατηγορίες :bocadillos, εννοώντας το μακρύ ψωμάκι και sandwitch, εννοώντας το τετράγωνο. Τα γεμίζουν με τα jamon τους, με τόνο και λαχανικά (σ.σ vegetal), με chorizo (σαν σαλάμι αέρος με μια πορτοκαλοκόκκινη χρωστική και πιο όξινη γεύση),με μπακαλιάρο ενίοτε..
Το πιο χαριτωμένο τους σάντουιτς λοιπόν, ονομάζεται (συνήθως) mixto especial ή mixto de casa και είναι και το πιο τσουπωτό! Απ’ όλα έχει μέσα, ζαμπόν , τυράκι, ντοματούλα (παρεμπιπτόντως μια νόστιμη ντομάτα δεν έχω φάει στην Ισπανία, και καλά θα μου πεις «κοπελιά είναι χειμώνας, αλλά θα σου πω ότι είμαι εδώ από τον αύγουστο και επίσης θα σου πω ότι ανανάδες και πιτάγιες έχουνε μια χαρά μυρωδάτα, μια ντοματούλα ταπεινή δεν έχουνε-κόκκινη από εξω, άσπρη από μέσα), μαρούλι και για την κορυφή ένα ολοστρόγγυλο τηγανητό αυγουλάκι! Και πιάνει ο μπουφετζής το ψημένο ψωμί και χαράζει ένα κύκλο, όσο ο κρόκος του αυγού..και βγάζει τον κρόκο πρώτη μούρη στην ταράτσα! (βλ.εικόνα). Ο ψωμένιος αυτός κυκλάκος είναι η πρώτη σου μπουκιά!

Χειροκροτούμε εμφάνιση σάντουιτς!

Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2009

12 Σταφύλια, μια Διαμαρτυρία και μερικά ηλεκτρικά κεριά

Πρωτοχρονιά στην Βαλένθια.
Το έθιμο έλεγε σταφύλια στην αλλαγή του χρόνου. Δώδεκα. Σε κάθε χτύπο της καμπάνας ένα. Αντί για τσαμπί λοιπόν, πηραμε τα κολονάτα μας ποτήρια και μαζευτήκαμε στην πλατεία Ayundamiento , μαζί με όλο το αλλοδαπό, μιας και εμείς αλλοδαπά είμαστε σε αυτή την πόλη. Τα μπουκάλια σαγκρίας και οι σαμπάνιες στο πάτωμα, σε πλαστική πάντα σακουλίτσα. Η καμπάνα άρχισε να χτυπά, η κατάποση των σταφυλιών ξεκίνησε με ζήλο. Περίσσιο. Κάθε χτύπος και ένα σταφύλι. Στα πέντε είχα πνιγεί. Τα υπόλοιπα εφτά τα πέταξα στον αέρα κάνοντας μια ευχή...


Και ενώ εμείς γιορτάσαμε την πρωτοχρονιά, στην Γάζα τα κλάματα και οι φωνές δεν έχουν τελειωμό. Η διαμαρτυρία που παρακολούθησα στην Βαλένθια ήταν σιωπηλή. Ανατριχιαστικά βουβή. Κεριά, πανό, μηνύματα που παλεύουν να ταξιδέψουν και να ευαισθητοποιήσουν.







***

Νευρίαζα με τις ελληνικές ορθόδοξες εκκλησίες και τις τιμές στα κεράκια. Αυτή την φορά όμως δεν νευριάσα. Γέλασα με την θεία έμπνευση. Κεράκι ηλεκτρικό που ανάβει με λεφτό, δεν είχα ματαδεί. Δηλαδή, βάζεις 10 σεντς, ανάβει ένα. Βάζεις 50 σεντς ανάβεις 5. Με 2 ευρουλάκια άναψες 20 κεριά! Εντυπωσιακό; Είσαι και large, είσαι και φωταγωγικός.



Τι άλλο θα σκαρφιστούμε παναγίτσα μου;

Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2009

Barcelona Fotografada

Τρίγωνα κάλαντα σκόρπισαν παντού… αλλά τίποτα δεν άκουσα! Ένεκα που ήμανε μακριά, στα εξωτερικά, για Χριστούγεννα αλλιώτικα..χωρίς μελομακάρονα και μπακλαβάδες.
Χριστούγεννα στην Βαρκελώνη είπαμε να κάνουμε φέτος με την αγαπημένη μου Ερασνέλλα και τη μικρή της (μας ρίχνει ένα κεφάλι) αδερφή. Στουμπώσαμε δυο κόκκινες βαλιτσουλίτσες και να ‘μαστε στην πρωτεύουσα της Ισπανίας των Καταλανών .Η ιδανική πόλη να φωτογραφήσεις και να φωτογραφηθείς, αυτή που σου δίνει τα πιο όμορφα κάδρα και δεν σταματάς τα φλας...



Η Βαρκελώνη των 1000 και μια φωτογραφίων... Kούκλα η πόλη, αν και παραήταν στολισμένη με λαμπίδια. Φίσκα στον κόσμο, πατείς με πατώ σε το βράδυ στις Ράμπλες(βγάζεις και μια φωτογραφία με το άγαλμα του κολόμβου από πίσω), κάθε καρυδιάς καρύδι σε γιορτινό περιτύλιγμα αλλά και κακής ποιότητας αρσενικά βλέμματα που κοιτούσαν εξερευνητικά.


Είναι που οι καθολικοί την έχουν την παραμονή των Χριστουγέννων την πιο ιδιαίτερη μέρα τους, με τα της οικογενείας και φαγητό στο σπίτι, δείπνο με τους πιο δικούς σου ανθρώπους. Αν λοιπόν, δεν έχεις μανούλα και μπαμπά στη Βαρκελώνη ή έστω πρώτα ξαδέρφια που μεγαλώσατε μαζί παίζοντας στις αλάνες, μάλλον θα καταλήξεις να τρως στο πιο τουριστικό –από τα ελάχιστα ανοιχτά- εστιατόριο της πόλης. Και καλά να το διασκεδάσεις, γελώντας με τη λάθος επιλογή, αν είσαι όμως λίγο «μη μου άπτου» και γκρινιαρόκωλος, σου λέω καλύτερα να πας πουθενά αλλού. «Παραμονή» για την bloody μοσχαρίσια, ρίγανη με χοιρινό και όχι το αντίστροφο, πατάτες φούρνου από την προηγούμενη και μια υγρή πίτσα,(κλικ, μια φωτογραφία στην πίτσα) που την είδαμε σαν το μεσσία. Και να φανταστείτε ότι απ’ έξω οι πελάτες φαίνονταν ευχαριστημένοι… Χα! Και για επιδόρπιο…; Μπήκαμε σε ένα «παραδοσιακό» στην όψη καφέ-ζαχαροπλαστείο που θύμιζε κάτι από Ελλάδα. Θα μπορούσες να τον παρομοιάσεις και με τον «Κρίνο» της Αιόλου. Είχε και τα γλυκάκια του σε μια βιτρίνα, αλλά μάλλον διαλέξαμε την πιο μπαγιάτικη τάρτα σμέουρων . Από τα πίσω τραπέζια να και τα ελληνικά! Τίγκα στον Έλληνα η πόλη, αγαπημένος προορισμός των ομογενών μας η Βαρκελώνη. Το επιβεβαίωσε και το πούλμαν του “Zorbidi’s tours”(κλικ και φλας στο Ζορμπίδη) που βρήκαμε σταθμευμένο στην παραλία της Barcelonetas , ανήμερα τα Χριστούγεννα. Εκεί να δεις φωτογραφίες...Εικόνες τις χειμωνιάτικης Μεσογείου... Πρώτη μου φορά έκανα Χριστούγεννα σε παραλία..το ευχαριστήθηκα κιόλας! Τα απομυθοποίησα με την ευκαιρία όλα αυτά τα χριστουγεννιάτικα έθιμα και τα κλισέ- που ωστόσο σταματάνε μετά το μεσημεριανό στις 25 Δεκέμβρη, και δεν έχεις τι να κάνεις, και τελικά πας σινεμά με τα ξαδέρφια σου…

Αρχοντική η Βαρκελώνη και με βροχή και με ήλιο. Περπατάς στα όμορφα στενάκια με τα σιδερένια μπαλκόνια που κρέμονται τα απλωμένα ρούχα, εκεί που φωτογραφιζόταν η Penelope Cruz ως Christina, στο τρίπτυχο που αποτελούν με τη Vicky και τη Barcelona . Φωτογραφίζεσαι και συ , στα καφέ της, στη Rambla, σε κόκκινες βέσπες και μικρές αυλές, στο πάρκο Guel -με την φημισμένη σαύρα και τα χρωματιστά σπασμένα κομμάτια από πλακάκια που κάθονται τόσο ταιριαστά το ένα δίπλα στο άλλο, φτιάχνοντας ένα μωσαϊκό από lego. Ένα παζλ, που καταλήξαμε ότι μπορεί και να αγγίζει το κιτς, αλλά δεν του το λες του αρχιτέκτονα αν σκεφτείς τη δουλειά!Όχι μόνο στο πάρκο δηλαδή. Έκανε και μετά ..και μετά… βλέπεις και τη Sagrada Familia, το Casa Battlo (που μοιάζει με ένα τεράστιο στρουμφοσπίτι),την Pedrera με την υπέροχη στέγη (μην πάτε Χριστούγεννα ή την επομένη, είναι κλειστά). Όλα αυτός τα έκανε. Και συνεχίζεις το sightseeing και κάνεις τις βόλτες σου στο Passeo de Garcia και ανεβαίνεις μέχρι το πάρκο Montjuic, με τα μαγικά σιντριβάνια, που τα φωτάκια τους χορεύουν με το ρυθμό κλασικής μουσικής, και να και τα μουσεία! Τόσος πολιτισμός και τέχνη με τα μάτια στραμμένα σε όλη την πόλη, αφού το πάρκο έχει μια θέα μέχρι τη θάλασσα..
Θα μπορούσα να γράφω ώρες για αυτά που είδα στη Βαρκελώνη, για την κεντρική αγορά της και τις γεύσεις από τα εξωτικά φρούτα που γαργάλησαν τον ουρανίσκο μου, για τους ταξιτζήδες της, το μετρό και τους πλανόδιους πωλητές, για τα εστιατόρια της και τα μπαρ που προτιμούν να πηγαίνουν οι Καταλανοί και τα άλλα που πάνε οι επισκέπτες, για την εξωτική παραλία της –που παραμένει εξωτική και το Δεκέμβρη με τα φώτα του Casino και τα luxurious hotels, τους άντρες και τις γυναίκες της, τον ήλιο και τον ουρανό της...Την ευχαριστήθηκα!
Μα είμαι σίγουρη ότι θα έχω να γράψω πολλά και για όσα δεν έχω δει ακόμη, γι’ αυτό υπόσχομαι να ξαναπάω σύντομα και να σας πω τα υπόλοιπα..



ΥΓ. Όταν βρεθείτε στη Βαρκελώνη να πάτε για φαγητό στο “Rita Rouge”,(θυμηθείτε να βγάλετε πολλές φωτογραφίες στον κόκκινο καναπέ, στη βάση του τοίχου που παριστάνει μια γυναίκα, τη Ρίτα με το διαπεραστικό βλέμμα). Fusion κουζίνα και εξαιρετικά φιλικό service. Ιδιαίτερες γεύσεις και ωραία κοκτείλς. Χαιρετίσματα στον αγαπητό Jerlic, (ή κάπως έτσι).
Restaurante Rita Rouge, calle Carme 33, πίσω από την κεντρική αγορά της πόλης.