Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

A lovely wasted hour

Μια αγελάδα φοράει ένα μαύρο κιμονό και διαλογίζεται. Ήρθε από μια σοφίτα των Βρυξελών, τόσο μικρή, που όταν φιλοξένησε έξι περίεργους τύπους γράφτηκε στο βιβλίο Guinness. Στο λευκό καθρεφτάκι αντανακλά το είδωλο μιας ολλανδέζας με ξανθές κοτσίδες που γελάει. Στο κουτί της κρύβει καραμέλες. Ασπρόμαυρες φωτογραφίες από την εποχή της Ισπανίας που επιτέλους τυπώθηκαν. Αυτή η ψηφιακή παράνοια μας στερεί την αφή. Το πορτοφόλι μου υπέρβαρο και ηδονικά ενδιαφέρον. Πέντε ευρώ και 25 αναμνήσεις. Θεσσαλονίκη και αποκόμματα Aegean, ληγμένο πάσο και κάρτες DVDΑδικων μιας πόλης στην οποία δεν ζω. Παλιά φωτογραφία και ένα κέρμα από την Αμερική. Μια μικρή κόκκινη καρδιά, από το σούσουρο των αγγέλων, κοιτά να επανορθώσει για την αναποδιά που μου έφερε η ασημί ξαδέλφη της που κουδούνιζε. «Για να καλείς τον έρωτα», μου είχε πει η Δημητρα, αλλά ο έρωτας όταν την άκουγε να κουδουνίζει το έβαζε στα πόδια. Προτιμώ την άηχη κόκκινη. Η ντοματόσουπα ούτε που είχε ποτέ φανταστεί ότι θα γινόταν τόσο famous. Τώρα την χρησιμοποιώ σαν πορτοφόλι. Έχει φερμουάρ, μυρίζει δέρμα και φωνάζει Andy Warhol. Χρωματιστά κουμπιά καβάτζες και παραμάνες από ταμπελάκια ρούχων. Λατρεύω το χειμερινό ντύσιμο και χουχούλιασμα. Μια φιγούρα χωρίς κεφάλι απλώνει τα χέρια και κρατά υπομονετικά τέσσερα βραχιόλια. Τα τρία είναι δώρα καλόγουστων φίλων. Ένα κραγιόν υπόσχεται κόκκινα φιλιά. Ένα φλασάκι τόσο δα χωράει πολλές ταινίες, πολλά τραγούδια, περισσότερες φωτογραφίες από ανθρωπάκια πιξελάκια. Τα notebooks γεμίζουν με οτιδήποτε μπορεί να φέρει έμπνευση. Γεμίζουν επίσης με παλιές στιγμές ατέλειωτης ευχαρίστησης, με μέλλοντες και υπενθυμίσεις. Το ζεβρέ στυλό έκλεισε τα έξι. Ή τα εφτά; Ήρθε για γούρι στις πανελλήνιες. Έκτοτε, έμαθε όλα τα μυστικά και δεν τα πρόδωσε ποτέ. Τα CD φωνάζουν Burn Us και το photoshopαρισμένο Ποσείδι με τις πιο τρελές ηλιοκαμένες μορφές καλοκαιριάζει το ακατάστατο αλλά κατά τ’ άλλα ζωντανό γραφείο μου…