Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009

Η Σύλληψη!

Με πολύ μεγάλο στόμφο στο Η...
Λοιπόν θα σας γράψω κάποια στιγμή ένα ολοκληρωμένο ποστ, έχω πολλά να σας πω μετά από τόσο καιρό, μα τώρα θέλω να κάνω δυο σχολιάκια...
Α. Πήγα και είδα την παράσταση του Ρήγου που ανέβασε με το Εθνικό, Τιτανικός. Υπέροχος χώρος και έξαιρετικά κατάλληλος, οι παλιές αποθήκες στην Πειραιώς κοντά στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού. Η παράσταση πολύ progressive (ακόμη και στο απόκομμα του εισητηρίου αναγραφόταν ως Electro Dance Tragedy) και δεν θα σας κρύψω οτι εγώ πολύ τον φοβόμουν τον κυριούλη γιατί οκ στην Πέγκυ Ζήνα ήσουν εξαιρετικός κύριε Κωνσταντίνε μας αλλά με την Ναυπλιώτου και τον Χειλάκη δεν ήξερα τί μπορείς να κάνεις. Βοssa Nova δεν είχα δει είναι η αλήθεια αλλά δεν είχα ακούσει και τα "υπεροχότερα" κόμεντς. Παρόλα αυτά η σκηνοθεσία ήταν μια μοναδική σύλληψη και με ευχαρίστησε ιδιαίτερα η χθεσινή έξοδος. Η μουσική ήταν τόσο προσεκτικά επιλεγμένη και αξίζει πολλά συγχαρίκια,(χόρευα στην καρέκλα μου, υποδυόμενη λυσσάρα ElectroFunk κορασίδα) όπως μαγκνίφισεντ ήταν και η Ιωάννα Παππά (που όπως αποδείχτηκε εχθές γνωρίζει καλά και την υποκριτική τέχνη αλλά και το χορό, σαν μπαλαρινούλα!). Οκ, Μαρία Ναυπλιώτου σου βγάζω ταπεινά το καπέλο μου για άλλη μια φορά, η κυρία Ματσούκα όμορφη και ωραία φωνή , αλλά κάτι με χάλασε και σίγουρα δεν ήταν το fluo κίτρινο haute couture φόρεμα της, που χάζεψα και ζήλεψα και λάτρεψα! Αυτά είχα να σας πω για το εχθές...Η Σύλληψη!
Β. Σε άλλο επίπεδο και χωρίς να θέλω να συγκρίνω δυο πράγματα τόσο ανόμοια σας επισυνάπτω ένα βίδεο (δάνειο από την αγαπημένη φιλεναδούλα μου stoanamesa.blogspot.com) που όταν είδα σκέφτηκα ακριβώς την ίδια λέξη ..Η Σύλληψη, όμως!
Εντζόι...




Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

κι εγώ τουρίστας με βίντεο και φωτογραφική


Λοιπόν,
αγρίεψε ο κόσμος σαν καζάνι που βράζει
σαν το αίμα που στάζει, σαν ιδρώτας θολός
Πότε πότε γελάμε, πότε κάνουμε χάζι
και στα γέλια μας μοιάζει να γλυκαίνει ο καιρός.

Μα όταν κοιτάζω τις νύχτες τις ειδήσεις να τρέχουν
ξέρω ότι δεν έχουν νέα για να μου πουν
Ήμουν εγώ στη φωτιά, ήμουν εγώ η φωτιά
είδα το τέλος με τα μάτια ανοικτά.

Είδα τον πόλεμο φάτσα, τη «φυλή» και τη «ράτσα»
προδομένη από μέσα, απ τους πιο πατριώτες
Να χουν τη μάνα μου αιχμάλωτη με τ όπλο στο στόμα
Τα παιδιά τους στολίζουν σήμερα τη Βουλή.

Κάτω από ένα τραπέζι το θυμάμαι σαν τώρα
με μια κούπα σταφύλι στου βομβαρδισμού την ώρα
είδα αλεξίπτωτα χίλια στον ουρανό σαν λεκέδες
Μου μιλούσε ο πατέρας μου να μη φοβηθώ.

«Κοίταξε τι ωραία που πέφτουν!
Τι ωραία που πέφτουν...»

Είδα γονείς ορφανούς, ο ένας παππούς απ τη Σμύρνη
στη Δράμα πρόσφυγας πήγε να βρει βουλγάρικη σφαίρα
κι ο άλλος, Κύπριος φυγάς στο μαύρο τότε Λονδίνο
στα είκοσι επτά του στα δύο τον κόψανε οι Ναζί.

Είδα μισή Λευκωσία, βουλιαγμένη Σερβία
στο Βελιγράδι ένα φάντασμα σ άδειο ξενοδοχείο
Αμερικάνικες βόμβες και εγώ να κοιμάμαι
αύριο θα τραγουδάμε στης πλατείας τη γιορτή.

Είδα κομμάτια το κρέας μες στα μπάζα μιας πόλης
είδα τα χέρια, τα πόδια πεταμένα στη γη
είδα να τρέχουν στο δρόμο με τα παιδιά τους στον ώμο
κι εγώ τουρίστας με βίντεο και φωτογραφική

Εδώ στην άσχημη πόλη που απ την ανάγκη κρατιέται
ένας λαός ρημαγμένος μετάλλια ντόπας ζητάει
Ολυμπιάδες κι η χώρα ένα γραφείο τελετών
θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ.

Τους είχα δει να γελάνει οι μπάτσοι κι απ την Ομόνοια
να πετάν δακρυγόνα στο πυροσβεστικό
Στο παράθυρο εικόνισμα, άνθρωποι σαν λαμπάδες
και τα κανάλια αλλού να γυρνούν το φακό.

Και είδα ξεριζωμένους να περνούν τη Γραμμή
για μια πόρνη φτηνή ή για καζίνο και πούρα
Έτσι κι αλλιώς μπερδεμένη η πίστη μας η καημένη
ο Σολωμός με Armani και η καρδιά ανοιχτή.

Δε θέλω ο εαυτός μου να ναι τόπος δικός μου
ξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν θα ταν αγέννητη η γη
Δε με τρομάζει το τέρας, ούτε κι ο άγγελός μου
ούτε το τέλος του κόσμου, με τρομάζεις εσύ.

Με τρομάζεις ακόμα, οπαδέ της ομάδας
του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα
διερμηνέα του Θεού, ρασοφόρε γκουρού
τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο
Προσεύχεσαι και σκοτώνεις, τραυλίζεις ύμνους οργής
έχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείς
μισείς τον μέσα σου ξένο κι όχι, δεν καταλαβαίνω
δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω.

Πρώτη φορά ακούω αυτό το κομμάτι.
Κάτι μου έκανε.

Α και σήμερα 20 Μαρτίου, είναι η Διεθνής Ημέρα της Γης. Όχι πως θα αλλάξει κάτι.

Σάββατο 14 Μαρτίου 2009

Σάπια φρούτα

Μαλλί ξασμένο. Φτηνό κραγιόν να φεύγει από το περίγραμμα των χειλιών της. Το πρόσωπό της μαρτυρούσε τα χρόνια της. Και αυτή η γούνα; Σύμβολο μιας ξεπεσμένης Χρυσής εποχής. Πόσο μόνη νιώθει; Τρελά μόνη, σκεφτόμουν.

Μπροστά στον κουλοχέρη, ο μοχλός είχε γίνει προέκταση του χεριού της. Μαραμένα φρουτάκια να καταβροχθίζουν τα ευρώ της που με μανία στοιχημάτιζε. Πατούσε τα κουμπιά με ζήλο, λες και θα αυξάνονταν οι πιθανότητες όσο πιο δυνατά τα πατούσε. Η εκτόνωση της. Αν τύχαινε και το μηχάνημα της επέστρεφε κάποια από τα πονταρισμένα, χαιρόταν με τον ήχο των κερμάτων. Αν συνέχιζε να καταβροχθίζει τα φράγκα της, ξαναπήγαινε στο μπαρ, να χαλάσει, μέχρι να στεγνώσει τελείως. Μονολογούσε κιόλας. Και κάπνιζε. Μόνη έμπαινε, μόνη έβγαινε.

Τα «φρουτάκια» στις παλιές και μη μπυραρίες της Ισπανίας, μου έκαναν μεγάλη εντύπωση για την πληθώρα τους. Εμείς δεν τα έχουμε τόσο στην φόρα στην Ελλάδα, τους έλεγα και απορούσαν γιατί να είναι απαγορευμένα.

Γιατί ίσως ο πωρωμένος μεροκαματιάρης σπαταλάει- έτσι απλά- το μεροκάματο σε μια βραδιά, δεν είναι λόγος; Όταν έχεις αυτό το κουσούρι, (γιατί τον άκρατο τζόγο ως κουσούρι το εκλαμβάνω και ως ανεξέλεγκτο πάθος), είναι πιστεύω μεγάλη πρόκληση το φρουτάκι δίπλα σου.



Το 2002, ο «νόμος Χριστοδουλάκη» απαγόρευσε τους κουλοχέρηδες σε κάθε ιδιωτικό χώρο, πλην των καζίνο. Ο νόμος όριζε ποινή φυλάκισης για τους παραβάτες τουλάχιστον 3 μηνών και επιπλέον χρηματικό πρόστιμο της τάξεως των 5.000 ευρώ.

Ο «νόμος Χριστοδουλάκη» οδήγησε το 2006 σε καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καθώς παραβιάζει, μερικές από τις βασικότερες αρχές του κοινοτικού Δικαίου, όπως είναι η ελευθερία διακίνησης εμπορευμάτων και υπηρεσιών εντός της Ε.Ε.. (!) Ακούσατε, ακούσατε! Και είναι μια υπηρεσία που, δηλαδή, κρίμα και άδικο να εμποδίζεται. Παράλογο. Καχύποπτο. Δεν μας φτάνουν τα πρόστιμα για τους ανεξέλεγκτους ρύπους και η οικονομική επιτήρηση που έχουμε στο κεφάλι μας σαν χώρα…

Το λοιπόν...
Με χρηματική ποινή ύψους 31.798,80 ευρώ την ημέρα απειλείται η χώρα μας, καθώς δε συμμορφώθηκε με την κοινοτική οδηγία για την άρση του νόμου 3037/2002 που απαγορεύει τα «φρουτάκια», οπουδήποτε, εκτός του καζίνο. (πηγή: http://www.tvxs.gr)

Αν πέσεις σε αυτό το κείμενο, είσαι δεν είσαι τζογαδόρος, πες μου την γνώμη σου… Προσωπικά, ούτε ΚΙΝΟ, ούτε ξύνω, ούτε ΛΟΤΤΟ, ούτε τζόκερ.

Καλότυχο σαββατοκύριακο,
καλημέρα!

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009

Touch, play, move, feel

Άγγιξε, παίξε, νιώσε...


GUTEN TOUCH from Multitouch Barcelona on Vimeo.

Η Multitouch - Barcelona, ομάδα ειδικευμένη στις interactive εμπειρίες, κάνει τον ψηφιακό πολιτισμό παιχνιδάκι στα χέρια μας...

Αξιοθαύμαστο δημιουργικό ταλέντο, άψογα συγχρονισμένο στην ψηφιακή εποχή μας.
Χειροκροτούμε!
Υποκλινόμαστε μη σας πω!

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009

Ο ρυθμός του αγώνα είναι σχετικά γρήγορος..




γιατί καλύτερα γαϊδαρος του Γραμματικού, παρά μηχανάκι στην Αθήνα..

ΕΛ(ΛΑΔ)Α


Και η ζωή συνεχίζεται. Ίδιες τηλεοπτικές σαβούρες, βυζαρούδες και μοντέλα γεροδεμένα στο βούρκο των ναρκωτικών, Πετρούλα και ξεβράκωμα, Καλομοίρες και Ρουβίτσες να πανηγυρίζουν από τώρα. Μια οικονομική κρίση να μας τρώει τα μυαλά και να την ξεχνάμε στα γεμάτα τσιπουράδικα της Καθαράς Δευτέρας. Ο Κώστας, ο Γιώργιος, η Αλέκα και τα άλλα παιδιά να ψάχνουν το σχέδιο απαλλαγής μας. Η χαβούζα της πολιτικής σε Ευρώπη και Ελλάδα, σε ΗΠΑ και ξείπα, μια απ΄τα ίδια.

Θεοποιήσαμε τον εις διπλούν δραπέτη, ψάχνουμε στις ταράτσες μας το ελικόπτερο που θα μας πάρει απ΄την ακινησία της ζωής μας. Ούτε τα αμάξια δεν κινούνται. Φράκαραν στους δρόμους, στα πεζοδρόμια και στις διαβάσεις. Σε λίγο θα κουτουλάμε μεταξύ μας. Την αμίλητη ανήμπορη γριούλα λυπάμαι. Στο αναπηρικό καροτσάκι της να ακούει την λεκτική διαμάχη πάνω από το κεφάλι της, μεταξύ θρασύτατου οδηγού μακρόκωλου αυτοκινήτου και περαστικού – μισοτρελού, όπως τον λένε, που βρίζει τον οδηγό επείδη στην στροφή πήρε σβάρνα το καροτσάκι και το στρίμωξε στην γωνιά. Μα από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια, κύριε. Και καλά σε είπε ζώον και μακάκα. Εξάλλου στην ελληνική κοινωνία ο σεβασμός και η κατανόηση έχουν πεθαίνει. Αλληλοσεβασμός και κατανόηση. Στις σχέσεις, στο δρόμο, στην ουρά, στο φανάρι, στο σχολείο, στην ταβέρνα.

Προσγειώθηκα Ελλάδα με μια αισιοδοξία μέχρι τον ουρανό. Και ας με προσγειώνουν ακόμα παραμένω αισιόδοξη. Μην κοιτάτε που γκρίνιαξα λιγάκι εδώ. Όλα καλά θα πάνε. Στο προσωπικό μου ημερολόγιο κλαίω για έρωτα. Για ήττα δηλαδή. Οπότε δικαιολογείται λίγη κατσουφιά. Μέχρι να πάρουμε πάλι τα πάνω μας.

Μπορεί το ταξίδι μας στην Ισπανία να τελείωσε (για την ώρα), όμως κάτι νέο ξεκινά. Συνεχίζουμε να γράφουμε τα μικρά μας εδώ, γιατί αυτή η βαλίτσα πάει μακρυά.

ΥΓ. Μην κατακρίνετε ποτέ το όνειρο κάποιου. Όσο και να διαφέρει απ’ το δικό σας. Είναι πολύ άσχημο, αλήθεια.

ΥΓ.2 Το χέρι της φωτογραφίας θα μπορούσε να έχει πολλές ερμηνείες. Εγω του δίνω αυτή της άμυνας.