ΕΛ(ΛΑΔ)Α

Και η ζωή συνεχίζεται. Ίδιες τηλεοπτικές σαβούρες, βυζαρούδες και μοντέλα γεροδεμένα στο βούρκο των ναρκωτικών, Πετρούλα και ξεβράκωμα, Καλομοίρες και Ρουβίτσες να πανηγυρίζουν από τώρα. Μια οικονομική κρίση να μας τρώει τα μυαλά και να την ξεχνάμε στα γεμάτα τσιπουράδικα της Καθαράς Δευτέρας. Ο Κώστας, ο Γιώργιος, η Αλέκα και τα άλλα παιδιά να ψάχνουν το σχέδιο απαλλαγής μας. Η χαβούζα της πολιτικής σε Ευρώπη και Ελλάδα, σε ΗΠΑ και ξείπα, μια απ΄τα ίδια.

Θεοποιήσαμε τον εις διπλούν δραπέτη, ψάχνουμε στις ταράτσες μας το ελικόπτερο που θα μας πάρει απ΄την ακινησία της ζωής μας. Ούτε τα αμάξια δεν κινούνται. Φράκαραν στους δρόμους, στα πεζοδρόμια και στις διαβάσεις. Σε λίγο θα κουτουλάμε μεταξύ μας. Την αμίλητη ανήμπορη γριούλα λυπάμαι. Στο αναπηρικό καροτσάκι της να ακούει την λεκτική διαμάχη πάνω από το κεφάλι της, μεταξύ θρασύτατου οδηγού μακρόκωλου αυτοκινήτου και περαστικού – μισοτρελού, όπως τον λένε, που βρίζει τον οδηγό επείδη στην στροφή πήρε σβάρνα το καροτσάκι και το στρίμωξε στην γωνιά. Μα από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια, κύριε. Και καλά σε είπε ζώον και μακάκα. Εξάλλου στην ελληνική κοινωνία ο σεβασμός και η κατανόηση έχουν πεθαίνει. Αλληλοσεβασμός και κατανόηση. Στις σχέσεις, στο δρόμο, στην ουρά, στο φανάρι, στο σχολείο, στην ταβέρνα.

Προσγειώθηκα Ελλάδα με μια αισιοδοξία μέχρι τον ουρανό. Και ας με προσγειώνουν ακόμα παραμένω αισιόδοξη. Μην κοιτάτε που γκρίνιαξα λιγάκι εδώ. Όλα καλά θα πάνε. Στο προσωπικό μου ημερολόγιο κλαίω για έρωτα. Για ήττα δηλαδή. Οπότε δικαιολογείται λίγη κατσουφιά. Μέχρι να πάρουμε πάλι τα πάνω μας.

Μπορεί το ταξίδι μας στην Ισπανία να τελείωσε (για την ώρα), όμως κάτι νέο ξεκινά. Συνεχίζουμε να γράφουμε τα μικρά μας εδώ, γιατί αυτή η βαλίτσα πάει μακρυά.

ΥΓ. Μην κατακρίνετε ποτέ το όνειρο κάποιου. Όσο και να διαφέρει απ’ το δικό σας. Είναι πολύ άσχημο, αλήθεια.

ΥΓ.2 Το χέρι της φωτογραφίας θα μπορούσε να έχει πολλές ερμηνείες. Εγω του δίνω αυτή της άμυνας.