Sweet Wednesday

Περίμενα την προηγούμενη Τετάρτη όπως τα παιδάκια περιμένουν την Πρωτοχρονιά, δεν κοιμήθηκα το προηγούμενο βράδυ.

Περίμενα την προηγούμενη Τετάρτη εδώ και ένα μήνα, να έρθει η Τετάρτη και να μην περάσει γρήγορα. Αλλά αργά, να κυλήσει πολύ αργά, όπως ένα παχύρευστο γυαλιστερό γλάσο σοκολάτας gianduja πάνω σε μια τούρτα σοκολάτας γάλακτος με βάση μπισκότο φουντουκιού.

Κι έτσι ήρθε. Και κύλησε έτσι. Είχα πολύ καιρό να προσδοκήσω κάτι και να πάει τόσο καλά, να ξεπεράσει και τις προσδοκίες μου, να μου δώσει και χαρά περίσσια, να την πάρω μαζί μου στο σπίτι, μέσα σε ένα χάρτινο κουτί. Όχι μια χαρά, αλλά τέσσερις χαρές μαζί.

Δεν ξέρω ποιος θα με νιώσει, ποιος είναι αυτός που χαίρεται να βλέπει υλικά έτοιμα να θέλουν να γίνουν βρώση, να βλέπει αφράτα ασπράδια να θέλουν να γίνουν μαρέγκα και καρπούς  να περιμένουν να καραμελωθούν σε μαύρες γυαλιστερές επιφάνειες. Δεν ξέρω ποιος είναι αυτός που μπορεί να νιώσει τη ζεστασιά μέσα σε μια υπερεξοπλισμένη, σχεδόν διαστημική κουζίνα, να νιώσει την ευθύνη της συνεργασίας και της ομαδικότητας με ανθρώπους που μόλις έχει συναντήσει, για πρώτη φορά. Να στολίσει με φύλο χρυσού την γνωριμία πάνω από ένα ποτήρι τριπλής μους σοκολάτας.

Δεν ξέρω πώς καμια φορά μπορείς να χαίρεσαι μετρώντας σταγόνες από μαστιχέλαιο ή γραμμάρια κατάλευκης άχνης ζάχαρης, και να νιώθεις ότι κυλιέσαι σε χιόνι.

Δεν ήξερα πώς μια Τετάρτη, μια άκυρη Τετάρτη μπορούσε να γίνει η Πρωτοχρονιά μου μέσα στον Οκτώβρη.

Παρακολούθησα μάθημα "γλυκειάς αλχημείας" και δεν θέλω να αφήσω καμιά άλλη τετάρτη να περάσει χωρίς να αγκαλιάσω τη γλύκα.

"Τη χαρά που παίρνω όταν σ'αγκαλιάζω, δεν την αλλάζω"..