Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

Τα σπίτια μας



Τα σπίτια φυτρώνουν κι αυτά, σαν τα λουλούδια

Μαραίνονται κι αυτά με τα χρόνια, σαν τα λουλούδια

Άμα παίζαμε το βίντεο της ζωής μας γρήγορα θα μέναμε εκστατικοί

Μπαίνεις για πρώτη φορά στο σπίτι σου αγκαλιά, στα χέρια μόλις γεννιέσαι

Βγαίνεις μετά αγκαλιά, στα χέρια ή με το καρότσι

Μετά με τα παπούτσια σου τα πρώτα, μετά με ένα παιχνίδι στο χέρι

Και ένα σκούφο μέχρι τα μάτια και το άλλο χέρι στο χέρι των γονιών

Μετά κρατάς μια σάκα, μετά μόνο τα κλειδιά και ένα πουλόβερ

-Πού ήσουνα τόσες ώρες, άσε με μάνα

Κι από κει και μετά όλο κάτι κρατάς

Την πρώτη σου βαλίτσα για την εκδρομή

Τον πρώτο σου έρωτα τον φέρνεις σπίτι όταν λείπουν οι δικοί σου

Μετά κρατάς το παιδί σου, εσύ και το φέρνεις

Μετά κρατάς τους δικούς σου που μεγάλωσαν και τους πας όπου θέλουν

Μετά κρατάς το στόμα σου κλειστό και λες λίγα

Μετά κρατάς τα έπιπλα για να περπατήσεις

Όλα από μια πόρτα, περνάνε

Όλα περνάνε

Η ζωή η ίδια είναι ένα πέρασμα

Περνάς καλά; Να περάσεις καλά

Περαστικός, "περαστικός ήμουν"

Έτσι έπρεπε να λέει ο έρωτας όταν έρχεται και σε βρίσκει απροειδοποίητα και εμείς του λέμε

"Περάστε"




Σε λίγες μέρες θα γυρίσω στο σπίτι μου. Θα φύγω από αυτό το σπίτι μου, το ισπανικό της συγκατοίκησης και θα γυρίσω στο άλλο. Όχι σε αυτό που πέρασα τα τελευταία δυο χρόνια μου, στη Θεσσαλονίκη, μαζί με τους πιο δικούς μου ανθρώπους, τους φίλους μου, τον άνθρωπό μου. Όχι, ούτε στο άλλο της Άνω πόλης , που μπήκα στα 18 και μαζί με τα 8 φιλαράκια μου τα περνούσαμε φίνα, ακούγοντας τα "απαγορευμένα" από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα του γείτονα Σάββα- βαρύ μάγκα και σεκλέτη. Ούτε σε αυτό θα γυρίσω. Θα γυρίσω σε αυτό που με πήγαν μωρό, στα χέρια. Στο σπίτι μου. Και ίσως αργότερα να πάω σε ένα άλλο σπίτι, σπίτι μου θα το κάνω κι αυτό. Πολλά σπίτια, πολλές φιγούρες, επισκέπτες, συγγενείς, ο έρωτάς μας, όλα μένουν μαζί μας. Μέχρι να μετακομίσουμε. Τι από όλα να πάρω μαζί μου; Τι να πρωτοπάρω; Από τη Θεσσαλονίκη κουβάλησα ένα φορτηγό πράγματα, τους φίλους που μου απόμειναν και ένα καημό, ασήκωτο. Τα αγαπώ και για αυτό τα πήρα μαζί μου. Τον καημό και τους φίλους πιο πολύ απ' όλα. Στην Ισπανία ήρθα με μια βαλίτσα και θα φύγω μάλλον με δυο. Μαζί μου κι αυτά, στο σπίτι μου που είναι 60 τ.μ. όλα θα τα χωρέσω. Στη ζωή μου όλα, στο μυαλό μου για πάντα.

Άλλη ζωή ξεκινάω σε λίγες μέρες. Μεγάλο πέρασμα. Περαστικά μου.
Όλα περνάνε. Καλά να περνάτε.

3 σχόλια:

Flonsavardu είπε...

έγινες.

Flonsavardu είπε...

βασικά δεν μπορώ να σε ξεπετάξω με ένα έγινες. θα σου πω ακόμα πως τους καημούς τους κουβαλάμε μέχρι να τους κάνουμε κάτι. αν δεν μπορούμε να τους κάνουμε κάτι, αν κάνουμε τα πάντα, αλλά παραμένουν μόνο καημοί, καλό είναι να τους αφήνουμε να πάνε στο καλό της παναγίας.

κόκκινη μαλέτα είπε...

Ο καημός κατοικεί μαζί μας, μαζί μου, στα σπίτια που θα αλλάξω. Τον θέλω και τον κουβαλάω. Αλλού είναι το ποιντ αγαπημένη μου. in private..