Γρανάδα on Spray

Αrt-graffiti στους τοίχους της Γρανάδας, που σαν τουρίστας και νέος σίγουρα θα θαυμάσεις. Οι ντόπιοι ωστόσο δεν έχουν την ίδια γνώμη και παραπονιούνται βλέποντας graffiti σε χώρους με πολιτιστική αξία.

Ακολουθούν αυτά που ξεχώρισα...

Vespa mon amour

Girly Lollipop

Tropical Bird Drinking

Τα πρόσωπα

Streets of magic

Όταν κοιτάς από ψηλά...

Το χωριό που ονειρεύτηκα

Gavalas en Valencia 20th Century

Η χάρη του έφτασε ως την Βαλένθια...

Μα τι λέω, και πιο μακρυά έχει φτάσει. Τέλος πάντων!

(η ποιότητας της φωτογραφίας δεν βοηθάει)

Πιστέψτε με, μοιάζει πολύ.

Love is in the air...of Granada

Love is in the air, ακούγεται στο bar... Κοιτάζω γύρω μου, ο κόσμος χαμογελάει, ψιλοτραγουδάει. Πού είναι, λέει, το love? Οι φίλοι μου, οι γνωστοί και άγνωστοί μου, άλλες ουσίες μαγικές αναπνέουν στον αέρα της Ελλάδος τις τελευταίες μέρες...

Love is in the aiiiirr, συνεχίζει το κομμάτι... Ρίχνω ξανά μια συνοφρυωμένη ματιά γύρω μου. Βλέπω 17χρονα παιδιά να πειράζονται και να αστειεύονται. Σκέφτομαι τον όμορφο μικρό, που δεν υπάρχει εξαιτίας μιας άρρωστης, απαίδευτης, εξουσιαστικής και ψυχανόμαλης σφαίρας. Μάλλον έχω γίνει ευάλωτη, σκέφτομαι, μετά από τόσο πληροφοριακό βομβαρδισμό.

Μετά από την βροχή βγαίνει ο πιο όμορφος ήλιος, λένε. Αυτόν τον ήλιο περιμένουν τα παιδιά ξανά. Και μιλάω για τον πορτοκαλοκίτρινο ήλιο, τον αυθεντικό - για να προλάβω τυχόν πράσινο υποννοούμενο.

Σαν αυτόν που μας είχε περικυκλώσει μαγικά στον δρόμο για την Γρανάδα... Αυτό το χρώμα, τόσο έντονο, μα και ευγενικό με τα μάτια μας, ταίριαζε εκπληκτικά με τις μουσικές του St Germain και των Thievery Corporation που ακούγαμε στο αμάξι. Οι ισπανικές πινακίδες περνάνε γρήγορα από μπροστά μας. Valencia, Murcia, Lorca, Granada. Σε ένα λοφίσκο ένας πλαστικοποιημένος, πιθανόν, ταύρος στέκει καμαρωτός. Θέαμα ψαρωτικό οταν το κοιτάς από μακρυά.

Το ταξίδι στο παρελθόν ξεκινά, στην Γρανάδα των παλιών, καλοδιατηρημένων κτηρίων, με τα πλακόστρωτα και την αραβική αγορά, το ποταμάκι και τον περίπατο που δεν θές να τελειώσει. Η περιοχή Albayzin θυμίζει το χωριό που ονειρεύτηκα. Δρόμοι, σκαλοπάτια, σπιτάκια, πορτούλες της γιαγιάς του παραμυθιού και της φλούδας πορτοκαλιού, που βάζει στην ξυλόσομπα για να μυρίσει το σπίτι. Κάπως έτσι. Το Albayzin, αναγνωρισμένο από την UNESCO ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, κοιτά το απέναντι εντυπωσιακό παλάτι και φρούριο Αλάμπρα. Περπάτησα στους κήπους του, θαύμασα την ισλαμική αρχιτεκτονική και κατηφόρησα ξανά προς την πόλη, για να γευτώ ροζέ κρασί και καλό κρέας Ανδαλουσίας.

Love was in the air till then...

Μετά ήρθε ο κουκουλοφόρος, έσπασε την τζαμαρία του μαγικού μαγαζιού που χαρίζει ταξίδια αναψυχής, πλάκωσαν τα ΜΑΤ και τα κανάλια, οι αντιεξουσιαστές και οι αναρχικοί, παραλίγο να ξεχάσουμε το παιδί στο ζόρι μας να ρίξουμε ευθύνες και τώρα, μέτρα τις πληγές, προχώρα μπροστά, βούτα στην καθημερινότητά σου, μα μην ξεχνάς αυτό που σε τάραξε τόσο τις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη 2008...

Salud

ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΙ μέσα στο μετρό για μίση ώρα σαν τα ποντίκια…

Kαλημέρα μικρές μου ταξιδεύτρες-πλανεύτρες..

Σίγουρα τα παρακάτω δεν ταιριάζουν στο μικρό σας τετραδιακι- τερατακι τσέπης αλλά αν ήσασταν εδώ και παρακολουθούσατε από κοντά ..τα γεγονότα κ έχοντας πια δημοσιογραφική ταυτότητα θα ΕΠΡΕΠΕ κάτι να σημειώσετε..
Αυτοονομάζομαι ο ανταποκριτής από Αθηνά και σας παραθέτω τα παρακάτω..

Στην Αθηνά, από την αρχή της εβδομάδας επικρατεί τουλάχιστον χάος….πορείες, διαδηλώσεις πένθους για τον Αλέξη, πυροβολισμοί, γνωστοί άγνωστοι, φωτιές, πετροπόλεμοι, δακρυγόνα, ανεκπαίδευτοι μπάτσοι, αδικαιολόγητοι χούλιγκανς ,οργισμένοι πολίτες… γέμισαν σε χρόνο μηδέν το κέντρο της πρωτεύουσας…
Στην αρχή απόρησα αυτή είναι η πραγματική εικόνα της χωράς μου.. ;Ο Αλέξης ήταν μονό η αφορμή για μια αλυσιδωτή αντίδραση των καταπιεσμένων- αγανακτισμένων από τα συνεχή πολιτικά σκάνδαλα πολιτών;… Όμως άφησα στη άκρη τα αναπάντητα ερωτήματα μου, έτσι και αλλιώς τα γεγονότα έτρεχαν πιο γρήγορα από την σκέψη μου , και παραδόθηκα στο πλήθος… ΄΄ Πίστεψα και άφησα για άλλη μια φορά τη φωτιά να με αγγίζει ξανά…΄΄ Κατέβηκα κ εγώ στις πορείες που διαλαλούσαν κάποιοι ειρηνικές… κάθε άλλο…βία κ αναρχία παντού στο κέντρο…

Κάπου στη ομόνοια κοντά στο μετρό, αποφάσισα να φύγω γιατί είδα μπροστά μου φωτιές και τα πράγματα αγρίευαν πολύ όσο πλησιάζαμε στη βουλή, κάποιοι μέσα από την πορεία με εμπόδισαν ‘σύντροφοι μην σπάτε την πορεία, μην αφήνετε την κυβέρνηση του Καραμανλή να μας νικήσει ‘… Σύντροφοι;;;; κυβέρνηση Καραμανλή;;;
- την κάνω με ελαφρά σύντροφοι να μου λείπουν τα παιχνίδια με την ξεθωριασμένη μπάμπουσκα σας….είπα κ κατέβηκα βιάστηκα τα σκαλιά του μετρό…
ξαφνικά η πόρτα από πίσω μου κλείνει ..από τα μεγάφωνα του σταθμού ακούγεται μια ξύλινη γυναικεία φωνή ’λόγω των επεισοδίων, ο σταθμός θα παραμείνει κλειστός, ο συρμός θα περνάει χωρίς στάση από το σταθμό ομονοίας και πανεπιστήμιου, παρακαλέστε να εξέρθετε από το σταθμό’
-τι λες κοπελιά αφού μόλις έκλεισες την πόρτα, μετρό δεν έχει, πώς να φύγω η μικρή επαρχιωπούλα; Σκέπτομαι και τρέχω προς έναν securita που βλέπω στην απέναντι γωνία…- είναι ανοικτή για λίγο ακόμα η έξοδος εκεί ..και μου δείχνει με το χέρι του μια έξοδο πλημμυρισμένη από κόσμο..
-καλά αυτός μέσα στην υπόγα θα κάτσει; σκέπτομαι τρεχάτη προς την μονή έξοδο…που να ήξερα ότι και εγώ μέσα θα κάτσω για τουλάχιστον ένα μισάωρο να του κάνω παρέα…
Εκεί πάνω στη ηρωική έξοδο…μπάτσοι με IQ σκατών πέταξαν δακρυγόνο μέσα στη είσοδο του μετρό…φοβούμενοι μάλλον μη βγουν από μέσα από το μετρό άρτια πολεμικά εκπαιδευμένα play Mobil χούλιγκαν….

Αέρας πουθενά, η πόρτα κλείνει… ο λαιμός σου καίει κ τα μάτια σου απλά δεν υπάρχουν ,το τσούξιμο απίστευτο.. πανικός!

ΜΕΙΝΑΜΕ ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΙ μέσα στο μετρό για μίση ώρα σαν τα ποντίκια…κανένα κανάλι δεν μετέδωσε το περιστατικό. Ένιωθα σαν να βρισκόμουν σε ταινία επιστημονικής φαντασίας στο μελλοντικό Ιράν, γιατί από επάνω που πραγματικά ήταν εμπόλεμη ζώνη, η οποία βομβαρδιζόταν συνεχώς από βόμβες μολότοφ..
Όταν ανέβηκα ξανά πάνω από την γη η κατάσταση ήταν απλά τραγική ,έκανα να συναντήσω νηφάλιο και Έλληνα πάνω από μια ώρα…
Η πορεία εννοείται πουθενά…όπως και οι κουκουλοφόροι επίσης…τις βιτρίνες τις έσπαγαν απλά πεινασμένοι αλλοδαποί ..
Τα μονά τζάμια που δεν έσπασαν για ακόμα μια φορά ήταν των τηλεοπτικών παραθύρων.. βιτρίνα για τον κάθε βολεμένο πολιτικάντη…μπαλκονάκι του για να δικαιολογήσει τα απαίσια του …

Τα νιάτα μπορούν να προκαλέσουν πολιτικές συνέπιες με τις πράξεις τους…αυτές οι πράξεις μονό ας είναι ειρηνικές και χωρίς πελατειακές σχέσεις με τα κόμματα..

Mikri k prasini
Peace

Viva la revolucion ?

Θέλω τόσα να γράψω και τίποτα, θέλω να ξεράσω αγανάκτηση αλλά δεν ξέρω προς ποια κατεύθυνση. Στον άχρηστο μπάτσο και την ανίκανη πολιτεία; Στους κουκουλοφόρους της συμφοράς; Στο κάψιμο του πολιτισμού και της περιουσίας του καθενός;

Διαβάζω μανιωδώς ό,τι πέσει στην οθόνη μου.

Παρατηρώ, εξ αποστάσεως.

Σχολιάζω βουβά, φωνάζω σιωπηλά, βρίζω, εξάλλου ποιος θα με καταλάβει εδώ;

Ποιος κάθεται να τους μεταφράζει το χάος το ίδιο;

Back Home

Έσβηνα κι έγραφα μέχρι να το ανεβάσω το post. Στην αρχή είπα να μη γράψω τίποτα για το θέμα, γιατί ίσως δεν ταίριαζε με το ύφος της κόκκινης μαλέτας, αλλά μετά σκέφτηκα οτι δε ταίριαζε σε μένα να το προσπεράσω.
Ναι, για όλο αυτό το χαμό στην Ελλάδα του τελευταίου 3ημέρου. Το έζησα από όσο κοντά μου επιτρέπει το διαδίκτυο. Διάβασα κάθε είδηση, είδα κάθε στιγμιότυπο, άκουσα κάθε ηχητικό απόσπασμα.
Δεν θα μιλήσω για το θάνατο του πιτσιρικά, είναι πολύ κρίμα. Δεν έχω να πω τίποτα άλλο. Πολύ κρίμα και άδικο είναι. Ούτε για τον αστυνομικό θα πω, θα κριθεί από άλλους. Ελπίζω. Θα πω όμως για την επανάσταση, αυτή που διάβασα, αυτή που καίει τη χώρα και που η φήμη της έφτασε στο Βερολίνο, το Λονδίνο και παίχτηκε σαν πρώτο θέμα στο BBC news εχθές το πρωί. Πώς ο θάνατος ενός έφηβου τραβά την ασφάλεια μιας χειροβομβίδας και είναι τώρα 3 μέρες που ακούγονται τα μπαμ. Απεργίες και φωτιές, συλλαλητήρια και πορείες, συλλήψεις και δακρυγόνα. Μια αγανάκτηση στο υπέρτατο όριο, στο μέγιστο βαθμό. Μια αγανάκτιση που έγινε αντίδραση και βρίζει και καίει και τα σπάει όλα.
Και αν η σφαίρα δεν σκότωνε τον Αλέξανδρο; Όλοι αυτοί (κι εγώ μαζί, αν ήμουν εκεί) θα πηγαίναν στις εκδηλώσεις του Δήμου, στο Σύνταγμα και στη Ζαχαρούπολη περιμένοντας ώρες για να κάνουν carusel, μετά "τα ψώνια της τελευταίας στιγμής"(με όλα τα κλισέ ρεπορτάζ των ΜΜΕ) στην ολοφώτιστη Ερμού, μιλώντας για το φόρεμα με τα φτερά και τα πούπουλα"που πολύ ακριβό είναι ρε παιδί μου, η οικονομική κρίση βλέπεις". Και μετά, μόλις περάσει το ρολόι τις 12, όλοι αυτοί θα ξεχυθούν στις πίστες με τα λουλούδια και τα ουίσκι-που-ξέρω-οτι-είναι -μπόμπα-αλλά-τα-δίνω-τα 200-ευρώ-για-το-θεό-της-νύχτας,να κάνει κι αυτός Χριστούγεννα.
Χριστούγεννα θέλεις; Πάρτα τώρα τα Χριστούγεννα, με ένα δέντρο ολοφώτιστο από τις φωτιές που το πυροκαίνε.
Αν αυτή η σφαίρα δεν είχε πετύχει τον Αλέξανδρο, η αγανάκτιση αυτή ακόμη εκεί θα ήταν αλλά κάτω από τις ευχές μας για Καλές Γιορτές, σκεφτόμενοι από μέσα μας το κάθε πέρισυ και καλύτερα.
Πόσο λίγο θέλει ο κόσμος να χάσει την ψυχραιμία του;
Να γίνει η αγανάκτιση επανάσταση..
Αθάνατη η γύμνια της Ελλάδος.

Spooky houses

Τι κάνουν μία ταραντούλα, μερικές μαμ-μαμ κατσαρίδες, ένα σαλιγκάρι Αφρικής και δύο σκυλιά μεσαίου μεγέθους; Συνθέτουν την πιο περίεργη συγκατοίκηση που έχω δει.

Ο μισός Έλληνας-μισός Ιταλός φίλος, δυσκολεύτηκε πολύ να βρει σπίτι. Έπρεπε να στεγάσει όλα τα κατοικίδια του. Μετά από μέρες ταλαιπωρίας και περιπλάνησης, ο φίλος μας βρήκε ιδιοκτήτη να δεχτεί την αλλόκοτη φαμίλια. Πήρε τα μπαγκάζια του και τα κουτιά με τα αγαπημένα πλασματάκια του και μεταφέρθηκε στο διαμέρισμα. Η ταραντούλα ήταν ανήσυχη, κάτι δεν της πήγαινε καλά. Της κόπηκε η όρεξη, δεν μπορούσε να τραγανίσει τις καλοαναθρεμμένες κατσαρίδες, μεγέθους σαύρας. Ακόμα και το σαλιγκάρι κινήθηκε ένα εκατοστό. Τα σκυλιά άρχισαν να γαυγίζουν. Κλειδιά ακούστηκαν στην πόρτα. Μα πώς είναι δυνατόν; Υποτίθεται πως ήταν μόνοι στο σπίτι. Σαστισμένοι όλοι τους κοιτούν τον άνδρα στην πόρτα. Τι κάνεις εδώ; Εσύ τι κάνεις εδώ. Μόλις νοίκιασα το σπίτι. Εδώ και τρεις ώρες εγώ είμαι ο νοικάρης του σπιτιού. Μα πώς είναι δυνατόν;

Οι κατσαρίδες κρύφτηκαν στου ξύλου τα ροκανίδια, βαθιά στο γυάλινο κλουβί τους . Το σαλιγκάρι τραβήχτηκε στα ενδότερα. Στα @@@ του στο κάτω κάτω, αυτό έχει σπίτι. Τα σκυλιά έδειξαν τα δόντια. Ξάφνου κλειδιά ακούστηκαν, ξανά, στην πόρτα. Απορημένα μάτια καρφώθηκαν στην είσοδο. Ο τρίτος εξαπατημένος κατέφτασε με τις βαλίτσες του φορτωμένος. Να γελάσει ή να κλάψει κανείς; Αφού πρώτα νοίκιασε το σπίτι από τον γνήσιο ιδιοκτήτη, ο τσίφτης το υπενοικίασε σε άλλους τρεις, πήρε τα τρία πρώτα ενοίκια και έφυγε για Μαλδίβες…

Τώρα οι φίλοι της ιστορίας μας ζουν στο δικό τους σπίτι, αρμονικά και ήσυχα. Μόνο οι κατσαρίδες λιγόστεψαν, μιας και η ταραντούλα ξαναβρήκε την όρεξη της…

Το επόμενο ακόμα πιο spooky house, προσεχώς…

Πάντα θα ταξιδεύουμε, κουφάλα χρηματιστή

Διαβάζοντας τους οικονομικούς τίτλους ελληνικών, και μη, εφημερίδων, σε πιάνει ένα σφίξιμο. Ένα αβέβαιο αύριο με περιμένει, σκέφτομαι. Κρίσιμη εβδομάδα για τα επιτόκια, πτώση, ύφεση, βουτιά, κρίση, κρίση… με πιάνει κρίση! Ήρθε το τέλος, ήρθε το τέλος! Αυτό θέλουν μάλλον, να μας δουν τρελαμένους στους δρόμους να φωνάζουμε την συντέλεια.

Πέφτω σε ένα ρεπορτάζ που λέει πως, παρά την οικονομική παράνοια που βιώνουμε τις τελευταίες μέρες, μήνες ή μήπως χρόνια, έχω ξεχάσει πια, η τουριστική κίνηση μια χαρά τα πάει στην Ευρώπη. Ο κόσμος ταξιδεύει παρά τις ντουζίνες απαισιόδοξων αναγγελιών που τον ταΐζουν. Στην Αμερική, βέβαια, είναι πιο χεσμένοι, ίσως πιο επηρεασμένοι. Στην Ευρώπη δεν υπάρχουν ακυρώσεις πτήσεων. Ο κόσμος κινείται. Ταξιδεύει. Και τις χριστουγεννιάτικες διακοπές του θα πάει, και τα γλυκά του θα φάει, και τα δώρα του θα χαρίσει. Εντάξει, μπορεί στην φιλική επίσκεψη να μην δωρίσει ουίσκι Cardu μα ένα απλό Johnny, αλλά την κάνει τη δουλεία του και αυτό. Μπορεί, επίσης,(αυτό αφορά τους Έλληνες κυρίως) να κάνει μια περικοπή δώρων στα μακρινά ξαδέρφια και στην κόρη του μπάρμπα που είχε ένα φίλο και παντρεύτηκε την αδελφή του συμπεθέρου, που ο γιος του ήταν συμμαθητής της εγγόνας του. Αλλά καιρός ήτανε. Όλα καλά. Θα φτιάξουν όλα, πάντα φτιάχνουν στην τελική.

Σήμερα ξύπνησα αισιόδοξη και πάω κόντρα στα Κυριακάτικα νέα, έτσι για σπάσιμο!

Και ένα στιχάκι της στιγμής:

Μας τρέλανε το πτωτικό
Τα μυαλά πονάνε
Δώστε βαρύ ναρκωτικό
Σ’ αυτούς που κυβερνάνε.

Αμ πώς;

Καλή μας μέρα!

Yogur griegο: Το προσκυνάνε τα κουτάλια...

Το προσκυνάω και γω. Γιατί τα γιαούρτια του εξωτερικού really suck! Και όταν έχεις συνηθίσει να τρως, από το ρύζι και το ψητό, μέχρι τη σουβλακόπιτα και τα μούσλι με γιαούρτι, δύσκολο να επιβιώσεις χωρίς.

Οι πρώτες επισκέψεις στα σούπερμάρκετ, ήταν μια πραγματική εξερεύνηση. Από τη μια, χαρά για τα ισπανικά καλούδια, από την άλλη, γκρίνια που δεν έβρισκα αυτά που ήθελα. Εξερευνούσα λοιπόν τους διαδρόμους, τις συσκευασίες, τα σλόγκαν. Αγόραζα τα παντελώς άγνωστα προϊόντα και ένιωθα να συμμετέχω ενεργά στο μοντέλο παραγωγός-πελάτης. Αν δεν μ' αρέσεις δεν σε ξαναγοράζω!

Τα γιαούρτια του εξωτερικού, λοιπόν, είναι σαν ξυνισμένη αγελαδίτσα, όπως λέει και η Κομποστέλα. Ώσπου ανακάλυψα την ελληνική γιαουρτοκυριαρχία. Yogur griego.

Το προσκυνάνε τα κουτάλια

Όταν βέβαια είδα τη συσκευασιά κάποιων "ελληνικών" γιαουρτιών (παραγωγής Hacendado) γέλασα.

Μυθικό;;;

Τόσα χρόνια φούρναρης...

Οι φούρνοι με τρελαίνουν , μοιάζουν με τους δικούς μας. Ψωμάκι, baguette κατά κύριο λόγο, και γλυκά. Πολλά γλυκά και διαφορετικά από αυτά που είχα συνηθίσει να τρώγω από τον Τερκενλή και το Χατζή και τον Αγαπητό, και τους υπόλοιπους «γλυκύτατους» κυρίους του Βορρά της Ελλάδας. Εδώ έχουν ζύμες, όχι σιροπιαστά. Κρουασάν με φαντασία στη γέμιση , τάρτες με αμύγδαλα και μούρα, κρέμες και φινιρίσματα καραμέλας. Έχουν ακόμη και την παραδοσιακή τάρτα του Αγίου Ιακώβου, μεγάλη η χάρη του, για πρωινό είναι εξαιρετική. Με αμύγδαλο και αυτή, θυμίζει τη ζύμη από ραβανί, αφράτη και πυκνή, αλλά χωρίς το σιροπάκι. Από πάνω έχει άχνη και στη μέση με στένσιλ , ένα σταυρό. Είπαμε, είναι του Αγίου.

Πώς να φτιάξετε την αυθεντική "φοιτητική" Σανγκρία της Ισπανίας…

Εδώ στην Ισπανία το αλκοόλ, όπως και πολλά άλλα πράγματα, είναι πολύ φτηνό. Η λέξη αλκοόλ όταν συνοδεύει τη λέξη φτηνό ολοκληρώνει το τρίπτυχο φοιτητής-αλκοόλ-φτήνια. Η παρακάτω συνταγή για το νοστιμότατο αυτό ποτό, που μπεκρουλιάζουν οι νεαροί της Ισπανίας στα Botellon- party- fiesta και κάθε είδους διασκέδαση, θα πετύχει μόνο αν χρησιμοποιήσετε επ’ ακριβώς τα παρακάτω υλικά :

• Ένα λίτρο κόκκινο κρασί, με την ένδειξη oferta (δηλαδή σε προσφορά), κόστος >70 σεντς


• 4 πορτοκάλια Valencia ή σε δίχτυ με την ένδειξη oferta


• 2 μήλα οποιουδήποτε χρώματος, ανάλογα με την ομάδα που υποστηρίζετε


• 3 κουτάλια μαύρη ζάχαρη (ζητήστε τη από το μπαρ που βρίσκεται κάτω από το σπίτι)


• 1 λεμόνι


• 1 κουταλάκι κανέλα


• Παγάκια κατά προτίμηση
  
  Εκτέλεση
  Κόβετε τα φρούτα σε μικρούς κύβους και ζητάτε από το γείτονα μία γαβάθα για να τα βάλετε μέσα, γιατί αφενός εσείς δεν έχετε και αφετέρου η λεκάνη με τα ρούχα είναι κατηλειμένη . Πασπαλίζετε τα φρούτα με τη ζάχαρη και την κανέλα και ανακατεύετε. Ρίχνετε το κρασί και τον πάγο, μόνο λίγα λεπτά πριν την καταναλώσετε. Μοιραστείτε την με τους φίλους σας, ή προσφέρετε ένα ποτήρι στο γείτονα που θα σας φέρει την Αστυνομία, επειδή κάνετε fiesta en piso!

ΥΓ. Πολλαπλασιάστε τα λίτρα κρασιού x5 και βάλτε κανένα πορτοκαλάκι παραπάνω. Αλλιώς δεν φτάνει ούτε για κρα… Μην είστε ματζίρηδες.

Botellon: η φτηνή φιέστα έκλπηξη (χειροκροτούμε)

Η φιέστα για τους Ισπανούς ξεκινά με bottelon (μποτεγιόν) και καταλήγει σε κάποια ντισκοτέκ, ή στο άγνωστο.

Αρχίζει κάπως έτσι...

(Τιμημένο ποτό η Σανγκρία. Φτηνό και ύπουλο. Δεν μοιάζει με την Μαυροδάφνη, είναι πιο λάιτ.)

Και καταλήγει κάπως έτσι...

Ο καθένας συνήθως φέρνει το ποτό του. Πίνεις την μπουκάλα την σανγκριά σου ή το μπουκάλι εμφιαλωμένο κρασί- 1 ευρώ - από το σουπερμάρκετ και έγινες. Οι Ισπανοί είναι πιο οργανωμένοι, μιας και ειδήμονες. Σακουλίτσα, πλαστική πάντα, μπουκάλι βότκα, ποτηράκια, πάγος και συνοδευτικά αναψυκτικά. Απο τις 11 μέχρι το ξημέρωμα. Σε σπίτια, πάρκα, κάτω από γεφυρες, στην παραλία, στα περίχωρα των πανεπιστημίων και πάει λέγοντας. Και ας μην έχει μουσική. Κουβέντα, γέλια, πιο πολλά γέλια όσο περνάει η ώρα, και συνέχεια σε κάποιο μαγαζί.

Το πιο άκυρο μέρος που έχω κάνει μποτεγιόν ήταν σε μια στάση λεοφωρείου (!)

Φλαμένκο, μια τέχνη φωτιά

Φλαμένκο, χορός παθιασμένος,

αλλά και τραγούδι γεμάτο λύπη, βία ή και θάνατο.

Γυναίκα και ισπανική κιθάρα. Προσωπικά ανατρίχιασα την πρωτη φορά που το είδα.

Σημείωση:Παλεύει να κρατήσει την αυθεντικότητά του και την ποιότητά του.

Όπως και στην Ελλάδα άλλωστε, το ελληνικό λαϊκό δεν είναι αυτό που παίζεται στα σκυλάδικα.

Τα παδιά στο λιμάνι (Αλικάντε)

Τα παιδιά στο λιμάνι.

Ισπανία – Αλικάντε. Σε ένα από τα πιο ιστορικά λιμάνια της Ισπανίας, απόλυτα Μεσογειακό, με το βουνό από την μια μεριά και την παλιά πόλη-έκπληξη, με τα χρωματιστά κτίρια, από την άλλη.

El paraguas a mano..Η ομπρέλα ανά χείρας...

Όταν πρωτοέφτασα στο Σαντιάγο, σαν χάζακας κοιτούσα τριγύρω και δεν ήξερα πόσα να χωρέσω στη ματιά μου. Από το αεροπλάνο ακόμη, κοιτώντας από ψηλά, χάζεψα σου λέω. Όλα καταπράσινα, δάση , πάρκα, χωράφια, κήποι, αυλές, δέντρα παντού.

Συνειδητοποίησα ότι λίγα πράγματα ήξερα πραγματικά για την Ισπανία, ελάχιστα δε για τη Γαλικία. Γιατί, όπως διαπίστωσα λίγο μετά την άφιξη μου, η Γαλικία είναι άλλο πράγμα. Ούτε ίχνος από flamenco, ταυρομαχίες , κόκκινες σημαίες ή πορτοκάλια Valencia! Εδώ έχουμε θαλασσινά μοναδικά, γιορτές βαθιά θρησκευτικές, τον Άγιο Ιάκωβο να μας προστατεύει, μάγισσες να φέρνουν τύχη, κίτρινα βέλη και όστρακα να δείχνουν το δρόμο στους πελεγρίνους - που έρχονται από τη Γαλλία περπατώντας, διανύοντας το Camino de Santiago- και πολλή βροχή. Βροχή σε καθημερινή βάση. Βροχή που δε σε αφήνει να ξεμυτίσεις. Βροχή, που τα ρούχα σου δε στεγνώνουν ποτέ. Τόση βροχή ,που κάνεις την ομπρέλα προέκταση του χεριού σου και απαραίτητο αξεσουάρ της νύχτας και της μέρας σου. Βροχή μέχρι αηδίας.
Τις πιο όμορφες ομπρέλες έχω δει εδώ στη Γαλικία. Τις κρατάνε κύριοι περιποιημένοι , με τα κοστούμια. Τις κρατάνε και οι κυρίες με τα εμπριμέ παλτό και τις μεγάλες τσάντες. Ασορτί το ομπρελίνο..."El pαraguas" στα ισπανικά. Ομπρέλες και σκύλους σε αφθονία στο Σαντιάγο. Όμορφα τα σκυλιά τους , καμαρωτά και χαμογελαστά, σαν τους Ισπανούς. Τα βγάζουν κάθε μέρα βόλτα στα πάρκα (α λα μπρατσέτα και η ομπρέλα) και κυνηγιούνται και τρέχουνε και μπερδεύονται όλοι μαζί, με αυτούς που τρέχουν γύρω γύρω στο πάρκο, χωρίς σκυλιά. Όμορφες εικόνες και υγιείς , ζωντανές. Πάω κι εγώ και τρέχω κανα δυο φορές τη βδομάδα. Ευρωπαϊκές συνήθειες, αμέ πώς; Όπως το εσπρεσάκι μετά το φαγητό που κόλλησα από τις Ιταλίδες συγκατοίκους μου (μεγάλη ιστορία, όχι του καφέ, των συγκάτοικων, που θα την πω άλλη στιγμή). Και ξαναγυρίζω στο τρέξιμο .Και το χαίρομαι κιόλας. Στην αρχή μια γυροβολιά και πάπαλα, αλλά τώρα ποιος με πιάνει. Είναι και το άλλοθι βλέπεις, έχω μια πολύ γερή δικαιολογία για τις ναπολιτάνες (τύπου κρουασάν) που τρώω δυο δύο, γιατί πολύ μικρές μου φαίνονται. Αφρός !

Κάνε την οικολογία μόδα!

1 αγγούρι - 1 πλαστική σακούλα, 2 νεκταρίνια - 1 πλαστική σακούλα, 1 κρεμμύδι άλλη μία!

Fucking plastic community!

Χειροκροτούμε τις χρωματιστές, πάνινες (και μη) shopping bags!

Ζήτω τα μικρά shopping troleys, που αγωνίζονται να γίνουν μόδα. Στην Ισπανία κάποιοι νεαροί και νεαρές "τολμούν". Τα κλειδώνουν στον ειδικό χώρο του σουπερμάρκετ. Πολύ τους χαίρομαι!

Παρατηρήσεις στον Ερασμοχώρο

Ο Αυστριακός διηγήται ιστορίες χιονιού και κάτασπρων τοπίων. Με ρωτάει αν έχουμε και μεις από αυτό το άσπρο πραματάκι. (Μπορεί να μην έχω κάνει ποτέ σκι, αλλά έχω φτιάξει χιονάνθρωπο και έχω παίξει χιονοπόλεμο. Πράμα που σημαίνει πως, ναι φίλε μου, έχουμε και στην Ελλάδα χιόνι!)

Οι Πορτογάλλοι, οι οποίοι μου θυμίζουν αρκετά τους Ελληνες, μαλώνουν μεταξύ τους, Λυσαβώνα Vs Πόρτο. Οι, του Πόρτο, αποκαλούν τους, της Λισαβώνας, Μαρόκο. Κάτι από Αθήνα-Θεσσαλονίκη.

Η Γερμανίδα να αναρωτιέται, γιατί σε αγγελία προς συγκατοίκηση αναγράφεται «δεκτές όλες οι εθνικότητες, πλην Γερμανών». Κάπως ρατσιστικό.

Οι πολυάριθμοι Ιταλοί, θορυβώδεις και ψιλοομαδοποιημένοι, να παρατηρούν τις διαφορές ιταλικής-ισπανικής γλώσσας και έπειτα σικελιανής διαλέκτου. Ο Σικελιανός εξυμνεί την σικελιανή φαμίλια και καυχιέται για την προέλευση του Ρομπερντ ΝτεΝίρο.

Ναπολιτάνος φίλος, μου λέει τις ελληνικές ομάδες ποδοσφαίρου που ξέρει και με εκπλήσσει. Όφη Κρέτα, Λάρισα, Πανιώνιος, Ηρακλής, Εργοτέλης, μα η αγαπημένη του, ΠΑΟΚ Σαλόνικα. Νόμιζα πως μόνο οι Ελληνες γνωρίζουν ομάδες άλλων χωρών, εξαιρούνται οι του champions league.

Βέλγα πλένει τα πιάτα μα αφήνει την σαπουνάδα πάνω, την οποία κοιτάμε σαν χάνοι.

Ο Πορτογάλλος ο βασιλιάς του ποτού και ο Αυστριακός ο βασιλιάς του εμετού. Ζω σουρεάλ στιγμές , δεν σταματάω να το λέω. Η Ρουμάνα φίλη, πάντα χαμογελαστή και καλόχαρη, φτυστή η Καιτη Γαρμπή είναι. Έχω εντοπίσει και μια Ιταλίδα a la Peggy Zina. Θα το συμπληρώσω το ελληνικό πεντάγραμμο, που θα μου πάει.

Ο Φινλανδός διακατέχεται από μια παγωμένη, μα συμπαθη, αύρα του βορρά, ο Ολλανδός πάντα πρόθυμος να το μοιραστεί, ξέρει από καλό πράμα…

Και τέλος η Κρητικιά, που ξέρει από καλό λάδι (γιατί από το άλλο δεν θέλησε), να τραβάει τα μαλλιά της, όταν την ρωτάνε, (οι Ισπανοί κυρίως): Η Κρήτη δεν είναι το νησί που είναι μισό Ελλάδα μισό Τουρκία; Βρε αγεωγράφητοι!

Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο...

...και αχνό στον αέρα...



Αλλά αυτό δεν είναι ένα στεναχωρημένο τρενάκι. Είναι χαρούμενο...

Απόφαση της τελευταίας στιγμής. Παρασκευή βράδυ στο τρένο - Βαλένθια καλεί Μαδρίτη. Νιώθω κάτι θετικό να με περιβάλλει. Ταξιδεύω με τέσσερις Ιταλούς φίλους. Συμμετέχω στην παιδική μου εικόνα, βλέπωντας πάντα ταξιδιώτες, παρέες όμορφες με τα μπαγάζια τους και τους χάρτες στο χέρι. Είμαι ένας από αυτούς.

Βάζω τις πέντε αισθήσεις στην κόκκινη μαλέτα και φύγαμε!

Μαδρίτη, είμαι ένας άνθρωπος ευτυχισμένος.

Μαδρίτη, Πάρκο Ρετίρο: Σαν σε παραμύθι

Ζευγάρι αγκαλιασμένο στην μπλε βαρκούλα, φιλί γαλάζιο. Το φόντο εντυπωσιακό. Παιδάκια να ταϊζουν τις πράσινες πάπιες, παρέες εφηβικές με ζαχαρωτά και σνακ στο χέρι. Μουσικό χαλί ισπναική κιθάρα. Καλλιτέχνες, όχι επαίτες, κόκκινο φλαμένγκο, ατομικό τσίρκο. Παραμυθένια δεντράκια, κατειλημένα παγκάκια, σε ένα από αυτα κάθομαι και γω. Χαζεύω μια την λιμνούλα με τις μπλε βάρκες, μια το surrounding.

Στιγμές ανθρώπων τοποθετημένες στον ιδανικό χωροχρόνο.

Για πρώτο πιάτο: Η αναχώρηση.. De primer plato: La salida

Ώρα 1.50 μμ, 27 Αυγούστου 2008, Αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος .

Κάνω check –in και αποχαιρετώ μαμά και μπαμπά, έτοιμη να τα μπήξω. Δεν τα μπήγω. Μπαίνω σε μια αίθουσα αναμονής, μέσος όρος ηλικίας 35, στρογγυλοκάθομαι σε μια θέση και με αδιάφορο βλέμμα και διακριτικό eavesdropping παρακολουθώ τις συζητήσεις γύρω μου.

Άντε να δούμε αν θα αρπάξω καμιά πρόταση…
Προσπαθώ με αμέριστη θετική ενέργεια (γιατί ήδη έχω εξαντλήσει κάθε γνώση προς το high-tech περιβάλλον ) να συνδεθώ στο wi-fi του αεροδρομίου. Μετά από 25 λεπτά καταλαβαίνω ότι πέταξα δεκαπέντε ευρώ στα σκουπίδια. Δεν ξεκινήσαμε καλά, μονολογώ και συνεχίζω να κρυφακούω. Έρχεται και κάθεται δίπλα μου ένα όμορφο μαυρισμένο κοριτσάκι, κοντά στα 21. Boem, με κοντοκουρεμένα μαλλάκια, σανδάλια και το backpack βαρυφορτωμένο...Πιθανόν υπερβολικά μεγάλο για χειραποσκευή! Πιάνουμε κουβέντα στα αγγλικά, είναι γαλλίδα και πάει Βαρκελώνη, θα αλλάξει πτήση και θα γυρίσει στη Λυών. Εκείνη στο τέλος και εγώ στην αρχή. Πάω Βαρκελώνη, θα αλλάξω πτήση και θα φτάσω στο Σαντιάγο Κομποστέλα. Σημείο μηδέν: Estudiante Erasmus.
Εγώ έχω ανοίξει τα αυτιά μου να ακούσω όσα προλαβαίνει να μου πει, εκείνη διηγείται ασταμάτητα περιστατικά από το εράσμους της, στην Αθήνα. « It’s all happening out of the blue» είναι η φράση που λέει και ξαναλέει. Out of the blue..!
Δεν θα περάσουν πολλές μέρες για να το βιώσω και να δω ότι ναι , είναι έτσι. Περπατάς στο δρόμο και γνωρίζεις ανθρώπους , πιτσιρικάδες, στην ηλικία σου που και αυτοί -όπως κι εσύ- προσπαθούν να συνεννοηθούν με τα σπαστά, κακά ισπανικά τους, για να φάνε, να βρουν μια οδό, να νοικιάσουν ένα σπίτι… Και μετά γίνεστε φίλοι, out of the blue, ή και συγκάτοικοι και όλη μέρα λέτε ιστορίες για αγρίους για τις τόσο διαφορετικές χώρες σας - ή για τις τόσο ίδιες - και περιμένετε σε ουρές για να εγγραφείτε στο νέο πανεπιστήμιο και πάτε από πόρτα σε πόρτα για την κωλογραφειοκρατία, που όπως και το κίνημα των κάγκουρων που περιγράφει η Ερασνέλλα– είναι διεθνές φαινόμενο. Όχι κακογουστιάς στην προκειμένη, αλλά ταλαιπωρίας πολιτών της Ε.Ε και μη.
Για να μην κλείσω με αυτά που μας τη σπάνε στη ζωή στο εξωτερικό, πολύ μακριά από το βολικό καβούκι τους σπιτιού και της φρονιμάδας μας, θα πω ότι η ζωή μου εδώ είναι γλυκό κρασί. Και το πίνω με όλη τη λαχτάρα μου κάθε μέρα… Salud... Στην υγεία μας!

i-tunes, i-feta, i-gyropita, i-tzatziki

Μια ιδέα που απλόχερα υποκλέπτουμε και προσφέρουμε στους, τεχνολογικά και μαρκετίστικα ανήσυχους, Έλληνες παραγωγούς.

Κάν΄το όπως το ισπανικό ζαμπόν(jamon) και τα λοιπά αξεσουάρ του.

Την συλλογή i-jam, συμπληρώνουν το i-knife, το i-bread,
το i-ham nano, το i-clean. (!)

Βλ. http://www.ijam.es/

Γιατί το jamon στην Ισπανία, είναι πράγμα ιερό. Δείτε τα πως κρέμονται στο βάθος της φωτογραφιάς. Όχι μόνο στις αγορές. Και στις ταβέρνες, σε κάποιες pub και σε ντελικατέσσεν.

Ένας άνθρωπος ευτυχισμένος

Είχα ένα πλάνο στο μυαλό. ‘Ενα σχέδιο, για αυτά που θα γράψω στο πρώτο μου κείμενο, αλλά μπουρδουκλώθηκα και ξεκινάω απλά. Με τις συστάσεις. Είμαι η Ερασνέλλα Βαλενθιάννα και βρίσκομαι στην Βαλένθια για Εράσμους, όπως ξεκάθαρα δηλώνει το όνομα μου. Περνάω καλά και θέλω να καταγράψω την μοναδική αυτή εμπειρία σε αυτό το blog, ελπίζοντας να με διαβάσουν τα ρεμάλια οι φίλοι μου και όποιος άλλος καλός άνθρωπος ενδιαφέρεται.

Το φαινόμενο της αλυσιδωτής ασυνεννοησίας και το πολυγλωσσικό σοκ. Παντομίμα για να περιγράψεις την έννοια “κάγκουρας”, που, παρεπιπτώντος, αποτελεί διεθνές ρεύμα. Οι στυλιστικές προτιμήσεις-αρνήσεις των Ισπανών. Ατμοσφαιρικές πλατείες και δρόμοι. Τα αξημέρωτα botellon(είδος ισπανικής φιέστας, τσαμπέ και χαβαλεδιάρικη, που προσεχώς θα αναλύσω). Συνήθειες ,κουλτούρες και διεθνή κουτσομπολιά. Ισπανική τηλεόραση, φαγητό (σαν την ελληνική κουζίνα δεν έχει) και ό,τι άλλο πέσει στην αντιληψή μου, είμαι πρόθυμη να το καταγράψω. Να το πασπαλίσω με λεπτομέρεια, ακρίβεια και σεβασμό στον αναγνώστη, γιατί τελειώνουμε και μια σχολή δημοσιογραφίας, μάθαμε και κάποιες αρχές. Τρομάρα μας.

Ήταν μια φορά ένας Γάλλος, μια Γερμανίδα, μια Ολλανδέζα, μια Ιταλίδα και μια Ελληνίδα… Σαν ανέκδοτο είναι το διαμέρισμά μου, όπως παρατήρησε ένας φίλος. Ο Γάλλος, διακεκριμένος οικονομολόγος, γνωρίζει την πιο οικονομική συσκευασία dixan και την καλύτερη προσφορά καρτοκινητής τηλεφωνίας. Οι μαγειρικές του ικανότητες αναγνωρισμένες και αξιοζήλευτες, ειδικότερα όταν μπαίνω σπίτι λυσσασμένη της πείνας και βλέπω τα συνήθως πολύχρωμα, ελκυστικά πιάτα του, dose ke mena barba. Η Γερμανίδα συγκάτοικος, και κοπέλα του Γάλλου, την βγαίνει στην κόντρα στον Σαλονικιό φίλο Μίλτο, που δεν τρώει ό,τι κολυμπάει και ό,τι πετάει. Εκείνη δεν τρώει ό,τι κινείται γενικώς. Vegetarian δηλαδή. Μα καλά, ούτε χοχλιούς μπουμπουριστούς; η άκυρη ερώτηση της Kρητικιάς. Η Ολλανδέζα είναι η πιο κουλ ή, ή καλύτερα, η ‘φάση-αφασία’ μορφή του σπιτιού. Πρόθυμη να βοηθήσει και, κυρίως, να μοιραστεί. Ένα μέλος απαραίτητο για κάθε συγκατοίκηση. Η Ιταλίδα, την οποία γνώρισα στο hostel και ψάξαμε μαζί σπίτι, είναι η ήρεμη του σπιτιού, παραδόξως. Αγαπάει τις τέχνες, την πάστα και το παγωτό. Εύχομαι να φέρει την εσπρεσιέρα της από την Φλωρεντία, γιατί οι Ισπανοί δεν σκαμπάζουν και πολλά από καφέδες. Μονάχα café con leche, καφές με γάλα δηλαδή. Πού είναι ο ελληνικός κατάλογος, με τον παραδοσιακό φραπέ, τον εσπρέσο, καπουτσίνο, φραπουτσίνο, γαλλο-ελληνικο-τουρκικο-αμερικάνικο;; Αφού να φανταστείτε ένας Ολλανδός της σχολής μου, εν ονόματι Bo (Μπο), επειδή δεν τον ικανοποιεί ο καφές εδώ, πίνει κόκα-κόλα το πρωί. Όχι μία, δύο! Ακούς στις 9 το πρωί τον χαρακτηριστικό ήχο του καπακίου του αναψυκτικού. Μπο! Caffeine, είναι η δικαιολογία! Κλείνει η παρένθεση του καφέ.

Και επανέρχομαι στο ΜΤV house(το ονόμασα έτσι λόγω διακόσμισης)και στους συγκάτοικους. Αναρωτιέμαι πώς να με βλέπουν οι αλλοεθνείς. Αναγνωρίζω πως είμαι λιγάκι πιο θορυβώδης και χαχανίτα από τους άλλους. Ένα βράδυ πρότεινα να παίξουμε το παιχνίδι των ερωτήσεων. Ρωτάω, λοιπόν, guys, ποιο είναι το πιο strange or weird thing που έχετε δει στην Βαλένθια; YOU, φωνάζει από το άλλο δωμάτιο η Ολλανδέζα, γελώντας. Χμ, μάλλον την πήρα την απάντησή μου. Όχι, δεν είμαστε παρέα τύπου Friends, Μπάμπη. Πώς θα μπορούσαμε άλλωστε. Δεν ειμαστε καν παρέα ακόμα, καθώς ο καθένας έχει το πρόγραμμά του. Αλλά τις Κυριακές κάνουμε tapas night. Μεζεδάκια, να το πω ελληνικά. Και ο καθένας βάζει λίγο από την χώρα του στις γαστρωνομικές δημιουργίες του. Τις προάλλες ετοίμασα κουρκούτι για κολοκυθάκια τηγανητά. Αλλά μισή δουλειά έκανα αφού έλειπε το τζατζίκι. Και αναλογίζομαι, πόσο όμορφο θα ήταν αν είχα συγκατοικήσει και στην Θεσσαλονίκη με κάποιον από σας ρε φιλαράκια. Κοίτα να δεις καμιά φορά. Το σπίτι των πέντε, που περιγράφαμε και τοποθετούσαμε στην σφαίρα του φανταστικού, γιατί απλά φοβόμασταν την αλλαγή και το ξεβόλεμα, το ζω με τέσσερις άγνωστους. Και το διασκεδάζω κιόλας.

Για να βάλω μια τελεία στο εισαγωγικό αυτό κείμενο υπερπαραγωγή… τα συναισθήματα που σου γεννά το Εράσμους είναι γνωστά στους “παθώντες” (γιατί πραγματικά κάτι παθαίνεις). Όλα από την αρχή. Από το πώς θα μιλήσεις και το πώς θα μετακινηθείς στην πόλη, μέχρι το πώς θα ζυγίσεις τα αχλάδια σου στο σουπερμάρκετ. Νέος προορισμός, νέες εικόνες, νέοι άνθρωποι και λαλιές. Ω, τι ωραίος τρόπος να ξεχαστώ από τον αποχωρισμό μου με την πόλη των φοιτητικών μου χρόνων. Κλείνω το φοιτητικό βιός μου πανηγυρικά, διασκεδάζω ως το πρωί, χάνομαι στους δρόμους. Το «εγώ» μου σε τροχιά επικοινωνιακή, η κοινωνικότητα που έχω μέσα μου ξεχειλίζει και το ανάβλησμά της μου αφήνει μια αίθηση ικανοποιήσης και χαράς. Ισπανία, είμαι ένας άνθρωπος ευτυχισμένος.

Στον σταθμό τρένων-Βαλένθια

¡Un beso de España!

Hola! Γεια χαρά σε όλους! Σε όλους όσους αγαπούν τη μαγεία, τη γνώση και την τσαχπινιά του ταξιδιού. Αλλά και σε αυτούς που παίρνουν την κόκκινη βαλίτσα (maleta) τους και αναζητούν την καθημερινή ευφορία στιγμών και εμπειριών.

Είμαστε η Ερασνέλλα Βαλενθιάννα και η Ερασνένα Κομποστέλα. Βρισκόμαστε στην Ισπανία. Η μια Βαλένθια και η άλλη Σαντιάγο, η μια νότο και η άλλη βορρά. Μακριά, αλλά και τόσο κοντά. Αρπάξαμε την ευκαιρία του φοιτητή, κάναμε μια αίτηση για το πρόγραμμα Erasmus και να’ μαστε τώρα, από τη Θεσσαλονίκη στην Ιβηρική Χερσόνησσο.

Και επειδή θέλουμε τόσο να μοιραστούμε το μικρό τετραδιάκι τσέπης με τις μουντζούρες και τις καλικατζούρες, δημιουργούμε αυτό το blog, για ένα ταξιδιάρικο και φρέσκο πάρε-δώσε.

Fasten your seatbelts while seated...