Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

Ένας άνθρωπος ευτυχισμένος


Είχα ένα πλάνο στο μυαλό. ‘Ενα σχέδιο, για αυτά που θα γράψω στο πρώτο μου κείμενο, αλλά μπουρδουκλώθηκα και ξεκινάω απλά. Με τις συστάσεις. Είμαι η Ερασνέλλα Βαλενθιάννα και βρίσκομαι στην Βαλένθια για Εράσμους, όπως ξεκάθαρα δηλώνει το όνομα μου. Περνάω καλά και θέλω να καταγράψω την μοναδική αυτή εμπειρία σε αυτό το blog, ελπίζοντας να με διαβάσουν τα ρεμάλια οι φίλοι μου και όποιος άλλος καλός άνθρωπος ενδιαφέρεται.

Το φαινόμενο της αλυσιδωτής ασυνεννοησίας και το πολυγλωσσικό σοκ. Παντομίμα για να περιγράψεις την έννοια “κάγκουρας”, που, παρεπιπτώντος, αποτελεί διεθνές ρεύμα. Οι στυλιστικές προτιμήσεις-αρνήσεις των Ισπανών. Ατμοσφαιρικές πλατείες και δρόμοι. Τα αξημέρωτα botellon(είδος ισπανικής φιέστας, τσαμπέ και χαβαλεδιάρικη, που προσεχώς θα αναλύσω). Συνήθειες ,κουλτούρες και διεθνή κουτσομπολιά. Ισπανική τηλεόραση, φαγητό (σαν την ελληνική κουζίνα δεν έχει) και ό,τι άλλο πέσει στην αντιληψή μου, είμαι πρόθυμη να το καταγράψω. Να το πασπαλίσω με λεπτομέρεια, ακρίβεια και σεβασμό στον αναγνώστη, γιατί τελειώνουμε και μια σχολή δημοσιογραφίας, μάθαμε και κάποιες αρχές. Τρομάρα μας.

Ήταν μια φορά ένας Γάλλος, μια Γερμανίδα, μια Ολλανδέζα, μια Ιταλίδα και μια Ελληνίδα… Σαν ανέκδοτο είναι το διαμέρισμά μου, όπως παρατήρησε ένας φίλος. Ο Γάλλος, διακεκριμένος οικονομολόγος, γνωρίζει την πιο οικονομική συσκευασία dixan και την καλύτερη προσφορά καρτοκινητής τηλεφωνίας. Οι μαγειρικές του ικανότητες αναγνωρισμένες και αξιοζήλευτες, ειδικότερα όταν μπαίνω σπίτι λυσσασμένη της πείνας και βλέπω τα συνήθως πολύχρωμα, ελκυστικά πιάτα του, dose ke mena barba. Η Γερμανίδα συγκάτοικος, και κοπέλα του Γάλλου, την βγαίνει στην κόντρα στον Σαλονικιό φίλο Μίλτο, που δεν τρώει ό,τι κολυμπάει και ό,τι πετάει. Εκείνη δεν τρώει ό,τι κινείται γενικώς. Vegetarian δηλαδή. Μα καλά, ούτε χοχλιούς μπουμπουριστούς; η άκυρη ερώτηση της Kρητικιάς. Η Ολλανδέζα είναι η πιο κουλ ή, ή καλύτερα, η ‘φάση-αφασία’ μορφή του σπιτιού. Πρόθυμη να βοηθήσει και, κυρίως, να μοιραστεί. Ένα μέλος απαραίτητο για κάθε συγκατοίκηση. Η Ιταλίδα, την οποία γνώρισα στο hostel και ψάξαμε μαζί σπίτι, είναι η ήρεμη του σπιτιού, παραδόξως. Αγαπάει τις τέχνες, την πάστα και το παγωτό. Εύχομαι να φέρει την εσπρεσιέρα της από την Φλωρεντία, γιατί οι Ισπανοί δεν σκαμπάζουν και πολλά από καφέδες. Μονάχα café con leche, καφές με γάλα δηλαδή. Πού είναι ο ελληνικός κατάλογος, με τον παραδοσιακό φραπέ, τον εσπρέσο, καπουτσίνο, φραπουτσίνο, γαλλο-ελληνικο-τουρκικο-αμερικάνικο;; Αφού να φανταστείτε ένας Ολλανδός της σχολής μου, εν ονόματι Bo (Μπο), επειδή δεν τον ικανοποιεί ο καφές εδώ, πίνει κόκα-κόλα το πρωί. Όχι μία, δύο! Ακούς στις 9 το πρωί τον χαρακτηριστικό ήχο του καπακίου του αναψυκτικού. Μπο! Caffeine, είναι η δικαιολογία! Κλείνει η παρένθεση του καφέ.

Και επανέρχομαι στο ΜΤV house(το ονόμασα έτσι λόγω διακόσμισης)και στους συγκάτοικους. Αναρωτιέμαι πώς να με βλέπουν οι αλλοεθνείς. Αναγνωρίζω πως είμαι λιγάκι πιο θορυβώδης και χαχανίτα από τους άλλους. Ένα βράδυ πρότεινα να παίξουμε το παιχνίδι των ερωτήσεων. Ρωτάω, λοιπόν, guys, ποιο είναι το πιο strange or weird thing που έχετε δει στην Βαλένθια; YOU, φωνάζει από το άλλο δωμάτιο η Ολλανδέζα, γελώντας. Χμ, μάλλον την πήρα την απάντησή μου. Όχι, δεν είμαστε παρέα τύπου Friends, Μπάμπη. Πώς θα μπορούσαμε άλλωστε. Δεν ειμαστε καν παρέα ακόμα, καθώς ο καθένας έχει το πρόγραμμά του. Αλλά τις Κυριακές κάνουμε tapas night. Μεζεδάκια, να το πω ελληνικά. Και ο καθένας βάζει λίγο από την χώρα του στις γαστρωνομικές δημιουργίες του. Τις προάλλες ετοίμασα κουρκούτι για κολοκυθάκια τηγανητά. Αλλά μισή δουλειά έκανα αφού έλειπε το τζατζίκι. Και αναλογίζομαι, πόσο όμορφο θα ήταν αν είχα συγκατοικήσει και στην Θεσσαλονίκη με κάποιον από σας ρε φιλαράκια. Κοίτα να δεις καμιά φορά. Το σπίτι των πέντε, που περιγράφαμε και τοποθετούσαμε στην σφαίρα του φανταστικού, γιατί απλά φοβόμασταν την αλλαγή και το ξεβόλεμα, το ζω με τέσσερις άγνωστους. Και το διασκεδάζω κιόλας.

Για να βάλω μια τελεία στο εισαγωγικό αυτό κείμενο υπερπαραγωγή… τα συναισθήματα που σου γεννά το Εράσμους είναι γνωστά στους “παθώντες” (γιατί πραγματικά κάτι παθαίνεις). Όλα από την αρχή. Από το πώς θα μιλήσεις και το πώς θα μετακινηθείς στην πόλη, μέχρι το πώς θα ζυγίσεις τα αχλάδια σου στο σουπερμάρκετ. Νέος προορισμός, νέες εικόνες, νέοι άνθρωποι και λαλιές. Ω, τι ωραίος τρόπος να ξεχαστώ από τον αποχωρισμό μου με την πόλη των φοιτητικών μου χρόνων. Κλείνω το φοιτητικό βιός μου πανηγυρικά, διασκεδάζω ως το πρωί, χάνομαι στους δρόμους. Το «εγώ» μου σε τροχιά επικοινωνιακή, η κοινωνικότητα που έχω μέσα μου ξεχειλίζει και το ανάβλησμά της μου αφήνει μια αίθηση ικανοποιήσης και χαράς. Ισπανία, είμαι ένας άνθρωπος ευτυχισμένος.

Δεν υπάρχουν σχόλια: