Ώρα 1.50 μμ, 27 Αυγούστου 2008, Αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος .Κάνω check –in και αποχαιρετώ μαμά και μπαμπά, έτοιμη να τα μπήξω. Δεν τα μπήγω. Μπαίνω σε μια αίθουσα αναμονής, μέσος όρος ηλικίας 35, στρογγυλοκάθομαι σε μια θέση και με αδιάφορο βλέμμα και διακριτικό eavesdropping παρακολουθώ τις συζητήσεις γύρω μου.
Άντε να δούμε αν θα αρπάξω καμιά πρόταση…
Προσπαθώ με αμέριστη θετική ενέργεια (γιατί ήδη έχω εξαντλήσει κάθε γνώση προς το high-tech περιβάλλον ) να συνδεθώ στο wi-fi του αεροδρομίου. Μετά από 25 λεπτά καταλαβαίνω ότι πέταξα δεκαπέντε ευρώ στα σκουπίδια. Δεν ξεκινήσαμε καλά, μονολογώ και συνεχίζω να κρυφακούω. Έρχεται και κάθεται δίπλα μου ένα όμορφο μαυρισμένο κοριτσάκι, κοντά στα 21. Boem, με κοντοκουρεμένα μαλλάκια, σανδάλια και το backpack βαρυφορτωμένο...Πιθανόν υπερβολικά μεγάλο για χειραποσκευή! Πιάνουμε κουβέντα στα αγγλικά, είναι γαλλίδα και πάει Βαρκελώνη, θα αλλάξει πτήση και θα γυρίσει στη Λυών. Εκείνη στο τέλος και εγώ στην αρχή. Πάω Βαρκελώνη, θα αλλάξω πτήση και θα φτάσω στο Σαντιάγο Κομποστέλα. Σημείο μηδέν: Estudiante Erasmus.
Εγώ έχω ανοίξει τα αυτιά μου να ακούσω όσα προλαβαίνει να μου πει, εκείνη διηγείται ασταμάτητα περιστατικά από το εράσμους της, στην Αθήνα. « It’s all happening out of the blue» είναι η φράση που λέει και ξαναλέει. Out of the blue..!
Δεν θα περάσουν πολλές μέρες για να το βιώσω και να δω ότι ναι , είναι έτσι. Περπατάς στο δρόμο και γνωρίζεις ανθρώπους , πιτσιρικάδες, στην ηλικία σου που και αυτοί -όπως κι εσύ- προσπαθούν να συνεννοηθούν με τα σπαστά, κακά ισπανικά τους, για να φάνε, να βρουν μια οδό, να νοικιάσουν ένα σπίτι… Και μετά γίνεστε φίλοι, out of the blue, ή και συγκάτοικοι και όλη μέρα λέτε ιστορίες για αγρίους για τις τόσο διαφορετικές χώρες σας - ή για τις τόσο ίδιες - και περιμένετε σε ουρές για να εγγραφείτε στο νέο πανεπιστήμιο και πάτε από πόρτα σε πόρτα για την κωλογραφειοκρατία, που όπως και το κίνημα των κάγκουρων που περιγράφει η Ερασνέλλα– είναι διεθνές φαινόμενο. Όχι κακογουστιάς στην προκειμένη, αλλά ταλαιπωρίας πολιτών της Ε.Ε και μη.
Για να μην κλείσω με αυτά που μας τη σπάνε στη ζωή στο εξωτερικό, πολύ μακριά από το βολικό καβούκι τους σπιτιού και της φρονιμάδας μας, θα πω ότι η ζωή μου εδώ είναι γλυκό κρασί. Και το πίνω με όλη τη λαχτάρα μου κάθε μέρα… Salud... Στην υγεία μας!
Προσπαθώ με αμέριστη θετική ενέργεια (γιατί ήδη έχω εξαντλήσει κάθε γνώση προς το high-tech περιβάλλον ) να συνδεθώ στο wi-fi του αεροδρομίου. Μετά από 25 λεπτά καταλαβαίνω ότι πέταξα δεκαπέντε ευρώ στα σκουπίδια. Δεν ξεκινήσαμε καλά, μονολογώ και συνεχίζω να κρυφακούω. Έρχεται και κάθεται δίπλα μου ένα όμορφο μαυρισμένο κοριτσάκι, κοντά στα 21. Boem, με κοντοκουρεμένα μαλλάκια, σανδάλια και το backpack βαρυφορτωμένο...Πιθανόν υπερβολικά μεγάλο για χειραποσκευή! Πιάνουμε κουβέντα στα αγγλικά, είναι γαλλίδα και πάει Βαρκελώνη, θα αλλάξει πτήση και θα γυρίσει στη Λυών. Εκείνη στο τέλος και εγώ στην αρχή. Πάω Βαρκελώνη, θα αλλάξω πτήση και θα φτάσω στο Σαντιάγο Κομποστέλα. Σημείο μηδέν: Estudiante Erasmus.
Εγώ έχω ανοίξει τα αυτιά μου να ακούσω όσα προλαβαίνει να μου πει, εκείνη διηγείται ασταμάτητα περιστατικά από το εράσμους της, στην Αθήνα. « It’s all happening out of the blue» είναι η φράση που λέει και ξαναλέει. Out of the blue..!
Δεν θα περάσουν πολλές μέρες για να το βιώσω και να δω ότι ναι , είναι έτσι. Περπατάς στο δρόμο και γνωρίζεις ανθρώπους , πιτσιρικάδες, στην ηλικία σου που και αυτοί -όπως κι εσύ- προσπαθούν να συνεννοηθούν με τα σπαστά, κακά ισπανικά τους, για να φάνε, να βρουν μια οδό, να νοικιάσουν ένα σπίτι… Και μετά γίνεστε φίλοι, out of the blue, ή και συγκάτοικοι και όλη μέρα λέτε ιστορίες για αγρίους για τις τόσο διαφορετικές χώρες σας - ή για τις τόσο ίδιες - και περιμένετε σε ουρές για να εγγραφείτε στο νέο πανεπιστήμιο και πάτε από πόρτα σε πόρτα για την κωλογραφειοκρατία, που όπως και το κίνημα των κάγκουρων που περιγράφει η Ερασνέλλα– είναι διεθνές φαινόμενο. Όχι κακογουστιάς στην προκειμένη, αλλά ταλαιπωρίας πολιτών της Ε.Ε και μη.
Για να μην κλείσω με αυτά που μας τη σπάνε στη ζωή στο εξωτερικό, πολύ μακριά από το βολικό καβούκι τους σπιτιού και της φρονιμάδας μας, θα πω ότι η ζωή μου εδώ είναι γλυκό κρασί. Και το πίνω με όλη τη λαχτάρα μου κάθε μέρα… Salud... Στην υγεία μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου