Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΙ μέσα στο μετρό για μίση ώρα σαν τα ποντίκια…

Kαλημέρα μικρές μου ταξιδεύτρες-πλανεύτρες..

Σίγουρα τα παρακάτω δεν ταιριάζουν στο μικρό σας τετραδιακι- τερατακι τσέπης αλλά αν ήσασταν εδώ και παρακολουθούσατε από κοντά ..τα γεγονότα κ έχοντας πια δημοσιογραφική ταυτότητα θα ΕΠΡΕΠΕ κάτι να σημειώσετε..
Αυτοονομάζομαι ο ανταποκριτής από Αθηνά και σας παραθέτω τα παρακάτω..


Στην Αθηνά, από την αρχή της εβδομάδας επικρατεί τουλάχιστον χάος….πορείες, διαδηλώσεις πένθους για τον Αλέξη, πυροβολισμοί, γνωστοί άγνωστοι, φωτιές, πετροπόλεμοι, δακρυγόνα, ανεκπαίδευτοι μπάτσοι, αδικαιολόγητοι χούλιγκανς ,οργισμένοι πολίτες… γέμισαν σε χρόνο μηδέν το κέντρο της πρωτεύουσας…
Στην αρχή απόρησα αυτή είναι η πραγματική εικόνα της χωράς μου.. ;Ο Αλέξης ήταν μονό η αφορμή για μια αλυσιδωτή αντίδραση των καταπιεσμένων- αγανακτισμένων από τα συνεχή πολιτικά σκάνδαλα πολιτών;… Όμως άφησα στη άκρη τα αναπάντητα ερωτήματα μου, έτσι και αλλιώς τα γεγονότα έτρεχαν πιο γρήγορα από την σκέψη μου , και παραδόθηκα στο πλήθος… ΄΄ Πίστεψα και άφησα για άλλη μια φορά τη φωτιά να με αγγίζει ξανά…΄΄ Κατέβηκα κ εγώ στις πορείες που διαλαλούσαν κάποιοι ειρηνικές… κάθε άλλο…βία κ αναρχία παντού στο κέντρο…



Κάπου στη ομόνοια κοντά στο μετρό, αποφάσισα να φύγω γιατί είδα μπροστά μου φωτιές και τα πράγματα αγρίευαν πολύ όσο πλησιάζαμε στη βουλή, κάποιοι μέσα από την πορεία με εμπόδισαν ‘σύντροφοι μην σπάτε την πορεία, μην αφήνετε την κυβέρνηση του Καραμανλή να μας νικήσει ‘… Σύντροφοι;;;; κυβέρνηση Καραμανλή;;;
- την κάνω με ελαφρά σύντροφοι να μου λείπουν τα παιχνίδια με την ξεθωριασμένη μπάμπουσκα σας….είπα κ κατέβηκα βιάστηκα τα σκαλιά του μετρό…
ξαφνικά η πόρτα από πίσω μου κλείνει ..από τα μεγάφωνα του σταθμού ακούγεται μια ξύλινη γυναικεία φωνή ’λόγω των επεισοδίων, ο σταθμός θα παραμείνει κλειστός, ο συρμός θα περνάει χωρίς στάση από το σταθμό ομονοίας και πανεπιστήμιου, παρακαλέστε να εξέρθετε από το σταθμό’
-τι λες κοπελιά αφού μόλις έκλεισες την πόρτα, μετρό δεν έχει, πώς να φύγω η μικρή επαρχιωπούλα; Σκέπτομαι και τρέχω προς έναν securita που βλέπω στην απέναντι γωνία…- είναι ανοικτή για λίγο ακόμα η έξοδος εκεί ..και μου δείχνει με το χέρι του μια έξοδο πλημμυρισμένη από κόσμο..
-καλά αυτός μέσα στην υπόγα θα κάτσει; σκέπτομαι τρεχάτη προς την μονή έξοδο…που να ήξερα ότι και εγώ μέσα θα κάτσω για τουλάχιστον ένα μισάωρο να του κάνω παρέα…
Εκεί πάνω στη ηρωική έξοδο…μπάτσοι με IQ σκατών πέταξαν δακρυγόνο μέσα στη είσοδο του μετρό…φοβούμενοι μάλλον μη βγουν από μέσα από το μετρό άρτια πολεμικά εκπαιδευμένα play Mobil χούλιγκαν….


Αέρας πουθενά, η πόρτα κλείνει… ο λαιμός σου καίει κ τα μάτια σου απλά δεν υπάρχουν ,το τσούξιμο απίστευτο.. πανικός!


ΜΕΙΝΑΜΕ ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΙ μέσα στο μετρό για μίση ώρα σαν τα ποντίκια…κανένα κανάλι δεν μετέδωσε το περιστατικό. Ένιωθα σαν να βρισκόμουν σε ταινία επιστημονικής φαντασίας στο μελλοντικό Ιράν, γιατί από επάνω που πραγματικά ήταν εμπόλεμη ζώνη, η οποία βομβαρδιζόταν συνεχώς από βόμβες μολότοφ..
Όταν ανέβηκα ξανά πάνω από την γη η κατάσταση ήταν απλά τραγική ,έκανα να συναντήσω νηφάλιο και Έλληνα πάνω από μια ώρα…
Η πορεία εννοείται πουθενά…όπως και οι κουκουλοφόροι επίσης…τις βιτρίνες τις έσπαγαν απλά πεινασμένοι αλλοδαποί ..
Τα μονά τζάμια που δεν έσπασαν για ακόμα μια φορά ήταν των τηλεοπτικών παραθύρων.. βιτρίνα για τον κάθε βολεμένο πολιτικάντη…μπαλκονάκι του για να δικαιολογήσει τα απαίσια του …

Τα νιάτα μπορούν να προκαλέσουν πολιτικές συνέπιες με τις πράξεις τους…αυτές οι πράξεις μονό ας είναι ειρηνικές και χωρίς πελατειακές σχέσεις με τα κόμματα..

Mikri k prasini
Peace

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κάνοντας ένα scroll στις αράδες των αγαπημένων μου Ερασνέλλων, το μάτι μου αυτονόητα θα έπεφτε και στα περί Δεκεμβριανών... Διαβάζοντας την ανταπόκριση της Μικρής Πράσινης μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να μιλήσω για 2-3 πράγματα..
Εκείνες τις κόκκινες μέρες και νύχτες του Δεκέμβρη τις έζησα ψυχή τε και σώματι. Χτυπήθηκα με τις δυνάμεις καταστολής, περπάτησα στους δρόμους της φωτιάς, οργίστηκα με την απάθεια των μικροαστών νοικοκυραίων, μειδίασα στο θέαμα των καμμένων ΑΤΜ.
Σχεδόν ένα χρόνο μετά την εξέγερση, και με την αυτονόητη ψυχραιμία που δημιουργεί η χρονική απόσταση, θα μπορούσα να πω πολλά, αλλά θα σταθώ σε ένα κομμάτι της ανταπόκρισης-λόγος που με παρακίνησε να ποστάρω, άλλωστε-.
Mikri k Prasini, μακάρι να ήταν έτσι η κοινωνία που μια ήπια, ειρηνική, βουβή διαμαρτυρία θα είχε το ειδικό βάρος να ταράξει τις αστικές συνειδήσεις μας. Η κοινωνία που ζούμε δυστυχώς δεν το επιτρέπει. Όταν τα θεμελιώδη ανθρώπινα και δημοκρατικά μας δικαιώματα περιστέλλονται, όταν η νέα ρημαδογενιά διαβάζει στα φροντιστήρια και τα αμφιθέατρα γνωρίζοντας ότι θα είναι η 1η μεταπολεμική γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη, όταν το κράτος φανερώνει σε κάθε ευκαιρία τις προθέσεις του να στερήσει και την τελευταία ανάσα που μας έμεινε, τότε δεν μπορούμε να περιμένουμε από αυτή τη γενιά να αντιδρά με τον "καθωσπρεπισμό" του ΚΚΕ και των Πρετεντέρηδων, με την ισοπεδωτική λογική του καταδικάζω-τη-βία-από-όπου-κι-αν-προέρχεται. Μια αντίδραση μπορεί να είναι ποικιλόμορφη, και αυτονόητα εμπεριέχει και το στοιχειό της βίας. Και η βία του μπάτσου ούτε για αστείο δεν συγκρίνεται με τη βία του εξεγερμένου.
Δεν επιδοκιμάζω, ούτε καταδικάζω τη βίαιη αντίδραση μιας καταπιεσμένης ζωής, για σκέψου όμως: Όταν κάποιος βλέπει τα πάντα μαύρα, το χρώμα που πρώτα έχει ανάγκη να δει δεν είναι το μπεζ(ησυχία), ούτε το καφέ(τάξη) ούτε το σκούρο μπλέ(ασφάλεια).
Η απάντηση στο μαύρο είναι το κόκκινο...

κόκκινη μαλέτα είπε...

Αγαπητέ,


διαβάσαμε με προσοχή το σχόλιο σας και ευχαριστούμε πολύ γι αυτό. Σε μια κοινωνία που το μαύρο έχει σκεπάσει τα πάντα, το ρομαντικό μυαλό μου λέει ότι μόνο το φως είναι η απάντηση, το φως της παιδείας και της αφύπνισης.. αλλά αφόσον το λευκό χρώμα χρονοτριβεί,ειναι δύσκολο και δεν φαίνεται να έρχεται άμεσα, το κόκκινο επίπονα και σχετικά γρήγορα πέρασε πολλά μηνύματα το περασμένο Δεκέμβρη...
Ας ελπίσουμε σε μια πιο ασφαλή-ειρηνική κοινωνία, γιατί ο φόβος είναι η αρχή όλων των κοινωνικ΄΄ων νευρώσεων...
καλό μας μήνα...