Γρανάδα on Spray

Αrt-graffiti στους τοίχους της Γρανάδας, που σαν τουρίστας και νέος σίγουρα θα θαυμάσεις. Οι ντόπιοι ωστόσο δεν έχουν την ίδια γνώμη και παραπονιούνται βλέποντας graffiti σε χώρους με πολιτιστική αξία.

Ακολουθούν αυτά που ξεχώρισα...

Vespa mon amour

Girly Lollipop

Tropical Bird Drinking

Τα πρόσωπα

Streets of magic

Όταν κοιτάς από ψηλά...

Το χωριό που ονειρεύτηκα

Gavalas en Valencia 20th Century

Η χάρη του έφτασε ως την Βαλένθια...

Μα τι λέω, και πιο μακρυά έχει φτάσει. Τέλος πάντων!

(η ποιότητας της φωτογραφίας δεν βοηθάει)

Πιστέψτε με, μοιάζει πολύ.

Love is in the air...of Granada

Love is in the air, ακούγεται στο bar... Κοιτάζω γύρω μου, ο κόσμος χαμογελάει, ψιλοτραγουδάει. Πού είναι, λέει, το love? Οι φίλοι μου, οι γνωστοί και άγνωστοί μου, άλλες ουσίες μαγικές αναπνέουν στον αέρα της Ελλάδος τις τελευταίες μέρες...

Love is in the aiiiirr, συνεχίζει το κομμάτι... Ρίχνω ξανά μια συνοφρυωμένη ματιά γύρω μου. Βλέπω 17χρονα παιδιά να πειράζονται και να αστειεύονται. Σκέφτομαι τον όμορφο μικρό, που δεν υπάρχει εξαιτίας μιας άρρωστης, απαίδευτης, εξουσιαστικής και ψυχανόμαλης σφαίρας. Μάλλον έχω γίνει ευάλωτη, σκέφτομαι, μετά από τόσο πληροφοριακό βομβαρδισμό.

Μετά από την βροχή βγαίνει ο πιο όμορφος ήλιος, λένε. Αυτόν τον ήλιο περιμένουν τα παιδιά ξανά. Και μιλάω για τον πορτοκαλοκίτρινο ήλιο, τον αυθεντικό - για να προλάβω τυχόν πράσινο υποννοούμενο.

Σαν αυτόν που μας είχε περικυκλώσει μαγικά στον δρόμο για την Γρανάδα... Αυτό το χρώμα, τόσο έντονο, μα και ευγενικό με τα μάτια μας, ταίριαζε εκπληκτικά με τις μουσικές του St Germain και των Thievery Corporation που ακούγαμε στο αμάξι. Οι ισπανικές πινακίδες περνάνε γρήγορα από μπροστά μας. Valencia, Murcia, Lorca, Granada. Σε ένα λοφίσκο ένας πλαστικοποιημένος, πιθανόν, ταύρος στέκει καμαρωτός. Θέαμα ψαρωτικό οταν το κοιτάς από μακρυά.

Το ταξίδι στο παρελθόν ξεκινά, στην Γρανάδα των παλιών, καλοδιατηρημένων κτηρίων, με τα πλακόστρωτα και την αραβική αγορά, το ποταμάκι και τον περίπατο που δεν θές να τελειώσει. Η περιοχή Albayzin θυμίζει το χωριό που ονειρεύτηκα. Δρόμοι, σκαλοπάτια, σπιτάκια, πορτούλες της γιαγιάς του παραμυθιού και της φλούδας πορτοκαλιού, που βάζει στην ξυλόσομπα για να μυρίσει το σπίτι. Κάπως έτσι. Το Albayzin, αναγνωρισμένο από την UNESCO ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, κοιτά το απέναντι εντυπωσιακό παλάτι και φρούριο Αλάμπρα. Περπάτησα στους κήπους του, θαύμασα την ισλαμική αρχιτεκτονική και κατηφόρησα ξανά προς την πόλη, για να γευτώ ροζέ κρασί και καλό κρέας Ανδαλουσίας.

Love was in the air till then...

Μετά ήρθε ο κουκουλοφόρος, έσπασε την τζαμαρία του μαγικού μαγαζιού που χαρίζει ταξίδια αναψυχής, πλάκωσαν τα ΜΑΤ και τα κανάλια, οι αντιεξουσιαστές και οι αναρχικοί, παραλίγο να ξεχάσουμε το παιδί στο ζόρι μας να ρίξουμε ευθύνες και τώρα, μέτρα τις πληγές, προχώρα μπροστά, βούτα στην καθημερινότητά σου, μα μην ξεχνάς αυτό που σε τάραξε τόσο τις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη 2008...

Salud

ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΙ μέσα στο μετρό για μίση ώρα σαν τα ποντίκια…

Kαλημέρα μικρές μου ταξιδεύτρες-πλανεύτρες..

Σίγουρα τα παρακάτω δεν ταιριάζουν στο μικρό σας τετραδιακι- τερατακι τσέπης αλλά αν ήσασταν εδώ και παρακολουθούσατε από κοντά ..τα γεγονότα κ έχοντας πια δημοσιογραφική ταυτότητα θα ΕΠΡΕΠΕ κάτι να σημειώσετε..
Αυτοονομάζομαι ο ανταποκριτής από Αθηνά και σας παραθέτω τα παρακάτω..

Στην Αθηνά, από την αρχή της εβδομάδας επικρατεί τουλάχιστον χάος….πορείες, διαδηλώσεις πένθους για τον Αλέξη, πυροβολισμοί, γνωστοί άγνωστοι, φωτιές, πετροπόλεμοι, δακρυγόνα, ανεκπαίδευτοι μπάτσοι, αδικαιολόγητοι χούλιγκανς ,οργισμένοι πολίτες… γέμισαν σε χρόνο μηδέν το κέντρο της πρωτεύουσας…
Στην αρχή απόρησα αυτή είναι η πραγματική εικόνα της χωράς μου.. ;Ο Αλέξης ήταν μονό η αφορμή για μια αλυσιδωτή αντίδραση των καταπιεσμένων- αγανακτισμένων από τα συνεχή πολιτικά σκάνδαλα πολιτών;… Όμως άφησα στη άκρη τα αναπάντητα ερωτήματα μου, έτσι και αλλιώς τα γεγονότα έτρεχαν πιο γρήγορα από την σκέψη μου , και παραδόθηκα στο πλήθος… ΄΄ Πίστεψα και άφησα για άλλη μια φορά τη φωτιά να με αγγίζει ξανά…΄΄ Κατέβηκα κ εγώ στις πορείες που διαλαλούσαν κάποιοι ειρηνικές… κάθε άλλο…βία κ αναρχία παντού στο κέντρο…

Κάπου στη ομόνοια κοντά στο μετρό, αποφάσισα να φύγω γιατί είδα μπροστά μου φωτιές και τα πράγματα αγρίευαν πολύ όσο πλησιάζαμε στη βουλή, κάποιοι μέσα από την πορεία με εμπόδισαν ‘σύντροφοι μην σπάτε την πορεία, μην αφήνετε την κυβέρνηση του Καραμανλή να μας νικήσει ‘… Σύντροφοι;;;; κυβέρνηση Καραμανλή;;;
- την κάνω με ελαφρά σύντροφοι να μου λείπουν τα παιχνίδια με την ξεθωριασμένη μπάμπουσκα σας….είπα κ κατέβηκα βιάστηκα τα σκαλιά του μετρό…
ξαφνικά η πόρτα από πίσω μου κλείνει ..από τα μεγάφωνα του σταθμού ακούγεται μια ξύλινη γυναικεία φωνή ’λόγω των επεισοδίων, ο σταθμός θα παραμείνει κλειστός, ο συρμός θα περνάει χωρίς στάση από το σταθμό ομονοίας και πανεπιστήμιου, παρακαλέστε να εξέρθετε από το σταθμό’
-τι λες κοπελιά αφού μόλις έκλεισες την πόρτα, μετρό δεν έχει, πώς να φύγω η μικρή επαρχιωπούλα; Σκέπτομαι και τρέχω προς έναν securita που βλέπω στην απέναντι γωνία…- είναι ανοικτή για λίγο ακόμα η έξοδος εκεί ..και μου δείχνει με το χέρι του μια έξοδο πλημμυρισμένη από κόσμο..
-καλά αυτός μέσα στην υπόγα θα κάτσει; σκέπτομαι τρεχάτη προς την μονή έξοδο…που να ήξερα ότι και εγώ μέσα θα κάτσω για τουλάχιστον ένα μισάωρο να του κάνω παρέα…
Εκεί πάνω στη ηρωική έξοδο…μπάτσοι με IQ σκατών πέταξαν δακρυγόνο μέσα στη είσοδο του μετρό…φοβούμενοι μάλλον μη βγουν από μέσα από το μετρό άρτια πολεμικά εκπαιδευμένα play Mobil χούλιγκαν….

Αέρας πουθενά, η πόρτα κλείνει… ο λαιμός σου καίει κ τα μάτια σου απλά δεν υπάρχουν ,το τσούξιμο απίστευτο.. πανικός!

ΜΕΙΝΑΜΕ ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΙ μέσα στο μετρό για μίση ώρα σαν τα ποντίκια…κανένα κανάλι δεν μετέδωσε το περιστατικό. Ένιωθα σαν να βρισκόμουν σε ταινία επιστημονικής φαντασίας στο μελλοντικό Ιράν, γιατί από επάνω που πραγματικά ήταν εμπόλεμη ζώνη, η οποία βομβαρδιζόταν συνεχώς από βόμβες μολότοφ..
Όταν ανέβηκα ξανά πάνω από την γη η κατάσταση ήταν απλά τραγική ,έκανα να συναντήσω νηφάλιο και Έλληνα πάνω από μια ώρα…
Η πορεία εννοείται πουθενά…όπως και οι κουκουλοφόροι επίσης…τις βιτρίνες τις έσπαγαν απλά πεινασμένοι αλλοδαποί ..
Τα μονά τζάμια που δεν έσπασαν για ακόμα μια φορά ήταν των τηλεοπτικών παραθύρων.. βιτρίνα για τον κάθε βολεμένο πολιτικάντη…μπαλκονάκι του για να δικαιολογήσει τα απαίσια του …

Τα νιάτα μπορούν να προκαλέσουν πολιτικές συνέπιες με τις πράξεις τους…αυτές οι πράξεις μονό ας είναι ειρηνικές και χωρίς πελατειακές σχέσεις με τα κόμματα..

Mikri k prasini
Peace

Viva la revolucion ?

Θέλω τόσα να γράψω και τίποτα, θέλω να ξεράσω αγανάκτηση αλλά δεν ξέρω προς ποια κατεύθυνση. Στον άχρηστο μπάτσο και την ανίκανη πολιτεία; Στους κουκουλοφόρους της συμφοράς; Στο κάψιμο του πολιτισμού και της περιουσίας του καθενός;

Διαβάζω μανιωδώς ό,τι πέσει στην οθόνη μου.

Παρατηρώ, εξ αποστάσεως.

Σχολιάζω βουβά, φωνάζω σιωπηλά, βρίζω, εξάλλου ποιος θα με καταλάβει εδώ;

Ποιος κάθεται να τους μεταφράζει το χάος το ίδιο;

Back Home

Έσβηνα κι έγραφα μέχρι να το ανεβάσω το post. Στην αρχή είπα να μη γράψω τίποτα για το θέμα, γιατί ίσως δεν ταίριαζε με το ύφος της κόκκινης μαλέτας, αλλά μετά σκέφτηκα οτι δε ταίριαζε σε μένα να το προσπεράσω.
Ναι, για όλο αυτό το χαμό στην Ελλάδα του τελευταίου 3ημέρου. Το έζησα από όσο κοντά μου επιτρέπει το διαδίκτυο. Διάβασα κάθε είδηση, είδα κάθε στιγμιότυπο, άκουσα κάθε ηχητικό απόσπασμα.
Δεν θα μιλήσω για το θάνατο του πιτσιρικά, είναι πολύ κρίμα. Δεν έχω να πω τίποτα άλλο. Πολύ κρίμα και άδικο είναι. Ούτε για τον αστυνομικό θα πω, θα κριθεί από άλλους. Ελπίζω. Θα πω όμως για την επανάσταση, αυτή που διάβασα, αυτή που καίει τη χώρα και που η φήμη της έφτασε στο Βερολίνο, το Λονδίνο και παίχτηκε σαν πρώτο θέμα στο BBC news εχθές το πρωί. Πώς ο θάνατος ενός έφηβου τραβά την ασφάλεια μιας χειροβομβίδας και είναι τώρα 3 μέρες που ακούγονται τα μπαμ. Απεργίες και φωτιές, συλλαλητήρια και πορείες, συλλήψεις και δακρυγόνα. Μια αγανάκτηση στο υπέρτατο όριο, στο μέγιστο βαθμό. Μια αγανάκτιση που έγινε αντίδραση και βρίζει και καίει και τα σπάει όλα.
Και αν η σφαίρα δεν σκότωνε τον Αλέξανδρο; Όλοι αυτοί (κι εγώ μαζί, αν ήμουν εκεί) θα πηγαίναν στις εκδηλώσεις του Δήμου, στο Σύνταγμα και στη Ζαχαρούπολη περιμένοντας ώρες για να κάνουν carusel, μετά "τα ψώνια της τελευταίας στιγμής"(με όλα τα κλισέ ρεπορτάζ των ΜΜΕ) στην ολοφώτιστη Ερμού, μιλώντας για το φόρεμα με τα φτερά και τα πούπουλα"που πολύ ακριβό είναι ρε παιδί μου, η οικονομική κρίση βλέπεις". Και μετά, μόλις περάσει το ρολόι τις 12, όλοι αυτοί θα ξεχυθούν στις πίστες με τα λουλούδια και τα ουίσκι-που-ξέρω-οτι-είναι -μπόμπα-αλλά-τα-δίνω-τα 200-ευρώ-για-το-θεό-της-νύχτας,να κάνει κι αυτός Χριστούγεννα.
Χριστούγεννα θέλεις; Πάρτα τώρα τα Χριστούγεννα, με ένα δέντρο ολοφώτιστο από τις φωτιές που το πυροκαίνε.
Αν αυτή η σφαίρα δεν είχε πετύχει τον Αλέξανδρο, η αγανάκτιση αυτή ακόμη εκεί θα ήταν αλλά κάτω από τις ευχές μας για Καλές Γιορτές, σκεφτόμενοι από μέσα μας το κάθε πέρισυ και καλύτερα.
Πόσο λίγο θέλει ο κόσμος να χάσει την ψυχραιμία του;
Να γίνει η αγανάκτιση επανάσταση..
Αθάνατη η γύμνια της Ελλάδος.

Spooky houses

Τι κάνουν μία ταραντούλα, μερικές μαμ-μαμ κατσαρίδες, ένα σαλιγκάρι Αφρικής και δύο σκυλιά μεσαίου μεγέθους; Συνθέτουν την πιο περίεργη συγκατοίκηση που έχω δει.

Ο μισός Έλληνας-μισός Ιταλός φίλος, δυσκολεύτηκε πολύ να βρει σπίτι. Έπρεπε να στεγάσει όλα τα κατοικίδια του. Μετά από μέρες ταλαιπωρίας και περιπλάνησης, ο φίλος μας βρήκε ιδιοκτήτη να δεχτεί την αλλόκοτη φαμίλια. Πήρε τα μπαγκάζια του και τα κουτιά με τα αγαπημένα πλασματάκια του και μεταφέρθηκε στο διαμέρισμα. Η ταραντούλα ήταν ανήσυχη, κάτι δεν της πήγαινε καλά. Της κόπηκε η όρεξη, δεν μπορούσε να τραγανίσει τις καλοαναθρεμμένες κατσαρίδες, μεγέθους σαύρας. Ακόμα και το σαλιγκάρι κινήθηκε ένα εκατοστό. Τα σκυλιά άρχισαν να γαυγίζουν. Κλειδιά ακούστηκαν στην πόρτα. Μα πώς είναι δυνατόν; Υποτίθεται πως ήταν μόνοι στο σπίτι. Σαστισμένοι όλοι τους κοιτούν τον άνδρα στην πόρτα. Τι κάνεις εδώ; Εσύ τι κάνεις εδώ. Μόλις νοίκιασα το σπίτι. Εδώ και τρεις ώρες εγώ είμαι ο νοικάρης του σπιτιού. Μα πώς είναι δυνατόν;

Οι κατσαρίδες κρύφτηκαν στου ξύλου τα ροκανίδια, βαθιά στο γυάλινο κλουβί τους . Το σαλιγκάρι τραβήχτηκε στα ενδότερα. Στα @@@ του στο κάτω κάτω, αυτό έχει σπίτι. Τα σκυλιά έδειξαν τα δόντια. Ξάφνου κλειδιά ακούστηκαν, ξανά, στην πόρτα. Απορημένα μάτια καρφώθηκαν στην είσοδο. Ο τρίτος εξαπατημένος κατέφτασε με τις βαλίτσες του φορτωμένος. Να γελάσει ή να κλάψει κανείς; Αφού πρώτα νοίκιασε το σπίτι από τον γνήσιο ιδιοκτήτη, ο τσίφτης το υπενοικίασε σε άλλους τρεις, πήρε τα τρία πρώτα ενοίκια και έφυγε για Μαλδίβες…

Τώρα οι φίλοι της ιστορίας μας ζουν στο δικό τους σπίτι, αρμονικά και ήσυχα. Μόνο οι κατσαρίδες λιγόστεψαν, μιας και η ταραντούλα ξαναβρήκε την όρεξη της…

Το επόμενο ακόμα πιο spooky house, προσεχώς…