Καλοκαίρι Ζήτω εμείς!

Τρία πράγματα της ζωής εξυμνούσαν οι άγνωστοι φίλοι της συναυλίας: τα ελληνικά νησιά το καλοκαίρι, το σεξ και τις ψαροταβέρνες. Να είσαι καλοφαγάς δηλαδή…

Μύρισε σαν κλειστό για καιρό σπίτι η κόκκινη μαλέτα, λόγω καλοκαιρινής ζάλης και καψούρας με οτιδήποτε άλλο πέραν του υπολογιστή. Δηλώνουμε παρουσία διακριτικά.
Συνεχίζω λογοτεχνικά…

Φωτεινός ακόμα ο Αύγουστος με ένα φεγγάρι που αδειάζει, με έναν ουρανό που υπόσχεται στα αστέρια του να μας φέρνει πάντα κοντά και με μια πόλη ανανεωμένη και καλόχαρη να μας υπόσχεται έναν χειμώνα διαφορετικό από αυτόν που θέλουν τα κακώς κείμενα…

Θέλω να φωνάξω Ζήτω εμείς! Οι ψαροταβέρνες τραγούδησαν μαζί μας τα 1500 ελληνικά τραγούδια, οι ρακές έδωσαν την θέση τους στο κρασί και τούμπαλιν, η κιθάρα άλλαζε χέρια, η θάλασσα μας έδειξε τόπους παραδείσιους. Η φύση μας κάλεσε να την ζήσουμε χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και πολιτισμό, απλή, μπλε, πράσινη, καθάρεια. Εξερευνήσαμε το ναυάγιο, πλάσαμε ιστορίες για λάθη και αγάπες, κυνηγήσαμε το λαχανί θαλάσσιο στρώμα στον αέρα, ανεβήκαμε βουνά απόκρημνα -δοκιμασία για την ψυχή του ταξιδιώτη- μεθύσαμε με γέλια, ζεσταθήκαμε στην αγκαλιά του χωριού και των φασαριόζων ανθρώπων του, χορέψαμε χορούς ζωντανής παράδοσης ζερβά ζερβά με συνανθρώπους μας – μα τι οικείο συναίσθημα το πανηγύρι- ρουφήξαμε τον ήλιο και την αλμύρα, προσκυνήσαμε το Θεό της Ελλάδας, για τις εικόνες, την ομορφιά, η ομορφιά είμαστε εμείς, γι’ αυτό ζήτω εμείς! που μάθαμε να εκτιμάμε, που συνεχίζουμε να αγαπάμε μικρά και μεγάλα, που παραμένουμε ρομαντικοί, που πιστεύουμε στην φιλία, που θα μάθουμε κάποτε ποδήλατο στον Γιάννη κι ας έφτασε 23, που κάνουμε όνειρα και φασαρία, που σωπαίνουμε όταν δεν απαιτούνται λόγια και που συγχρονιζόμαστε στο ευτυχείς, λυπημένοι και πότες…



Καλό αντάμωμα φθινοπωράκι μου...